"Krzyk na chwilę przed katastrofą" - dokładnie tak. To zdanie z opisu przeraża, ale takie właśnie odnosi się wrażenie czytając "Córeńkę".

Była to pierwsza pozycja tego autora, z którą się zetknęłam. Po niej szybko sięgnęłam na półki w poszukiwaniu następnych książek napisanych przez Wojciecha Tochmana. Poszukuję ich do dziś. Śledzę nowości, czekam niecierpliwie. Chciałabym napisać, że uwielbiam jego styl, jednak biorąc po uwagę to, co opisuje on w swoich reportażach, słowo "uwielbiam" znaczyłoby, że uwielbiam też to, o czym pisze? Nie. Więc uwielbiam styl, a jego reportaże poruszają mnie do głębi. Tak brzmi to lepiej, bo przecież pisze on o rzeczach poważnych, o historiach prawdziwych, trudnych do przyjęcia w swym tragizmie. O sprawach przykrych, smutnych, przerażających. Takich historii się nie uwielbia, takie historie przenikają człowieka na wskroś i wywołują dreszcze, pogrążają w smutku, powodują złość, że w ogóle mają miejsce. Porażają.
Ale tu chyba zapędziłam się również w inne książki pana Tochmana.
Wracając do "Córeńki". Prawie przez cały czas czekałam na moment, w których zaginiona się jednak odnajdzie. Była wielka nadzieja i napięcie, po którym nastał jednak niestety ten "krzyk na chwilę przed katastrofą".

Oceniam na "bardzo dobrą" tylko dlatego, że słowo "rewelacja" wydaje mi się zbyt optymistyczne, przez co nie pasujące do tej historii.

"Krzyk na chwilę przed katastrofą" - dokładnie tak. To zdanie z opisu przeraża, ale takie właśnie odnosi się wrażenie czytając "Córeńkę".

Była to pierwsza pozycja tego autora, z którą się zetknęłam. Po niej szybko sięgnęłam na półki w poszukiwaniu następnych książek napisanych przez Wojciecha Tochmana. Poszukuję ich do dziś. Śledzę nowości, czekam niecierpliwie. Chciałabym...