Nie lubię próżniaczego życia, ludzi manipulujących innymi. Po kilkudziesięciu stronach "zdradziłam" sagę, sięgając po "Sagę o Ludziach Lodu". Byłam poirytowana sielanką próżniaków na włościach. Zemdliło mnie już od tych serdeczności. O tym jakie wrażenie wywarła na mnie twórczość Sandemo, piszę w innym miejscu, ale teraz muszę napisać, że Pedersen bardziej mi odpowiada. A jednak! Lubię być z tymi samymi bohaterami przez długi czas, nie przepadam za ciągłymi romansami, skupiam się na emocjonalnej stronie życia i lubię życie "wieśniaków". To przeważyło szalę wygranej "Raiji nad "Ludźmi Lodu". W Ruiji czuję się jak w domu i wracam tam z sentymentem, miłością do postaci szlachetnych, prostolinijnych, takich, które chciałabym ożywić, przenieść do rzeczywistości... Tom 23 byłby prosty w streszczeniu. Nie zżyłam się z Ailo i nigdy tej postaci nie czułam. Knut też jest mi dość odległy. Mai nie lubię. Resztę po za Idą i Sedolfem, Rejo ignoruję. Trzymam stronę Idy i chyba autorka też. Dalej! Do kolejnego tomu ( oby nie był taki budyniowaty jak ten!

Nie lubię próżniaczego życia, ludzi manipulujących innymi. Po kilkudziesięciu stronach "zdradziłam" sagę, sięgając po "Sagę o Ludziach Lodu". Byłam poirytowana sielanką próżniaków na włościach. Zemdliło mnie już od tych serdeczności. O tym jakie wrażenie wywarła na mnie twórczość Sandemo, piszę w innym miejscu, ale teraz muszę napisać, że Pedersen bardziej mi odpowiada. A...