"Cierpienia młodego Wertera" zaczęły mnie interesować w czasach, gdy byłam beztroskim podloteczkiem czytującym "Plotkarę" pióra Cecily von Ziegesar. Jeden z bohaterów serii, Daniel Humphrey, zaczytywał się w tej właśnie powieści Goethego. Sprawiło to, że chciałam zbadać, czy "Cierpienia..." faktycznie są tak godne uwagi. Ucieszyłam się zatem, kiedy polonista zapowiedział tę książkę jako pierwszą lekturę w roku szkolnym 2010/2011, wreszcie bowiem nadarzyła się okazja, by z dziełem się zapoznać.
O ile początek zbił mnie z tropu niezwykle kwiecistymi opisami przyrody, dalsza część powieści okazała się naprawdę ciekawa. Nie mamy tu do czynienia z wartką akcją, ale jeśli jest się zwolennikiem głębokich przemyśleń na temat sensu życia, panujących konwenansów czy miłości, z pewnością można w spostrzeżeniach Wertera odnaleźć coś interesującego.
Spotkałam się z określeniem głównego bohatera jako przedstawiciela subkultury emo, z czym jednak nie do końca się zgadzam. Co prawda, jest on bardzo uczuciowy i cierpi z powodu nieszczęśliwej miłości... Ale ma o wiele głębszy charakter, niż mogłoby się wydawać. W Lotcie, w której się zakochuje, widzi najwyższą świętość, zbiór cnót, które szanuje i podziwia. Kobieta ta zjednuje go sobie swoim postępowaniem, wrażliwością i osobistym urokiem. Przebywając z nią, jest prawdziwie szczęśliwy. Nic dziwnego więc, że popada w rozpacz, kiedy uświadamia sobie, że Lotta jest spełnioną mężatką i nigdy nie będzie należała do niego. Nie kryje swoich uczuć, mówi o nich wprost, nie bacząc na konsekwencje.
Swoje radości i smutki Werter opisuje w listach do przyjaciela Wilhelma. Okazuje w nich, jak wrażliwy jest na piękno przyrody, jak bardzo kocha dzieci. Ma artystyczną duszę - odnajduje się w malarstwie i rysunku, czytuje Homera. Dostrzega niedociągnięcia świata, w jakim żyje, buntuje się przeciwko temu, z czym się nie zgadza. Jest postacią niezwykle barwną, dlatego też całą powieść czytałam szybko i z niemałym zainteresowaniem.
Choć nie jestem na ogół zwolenniczką utworów epoki romantyzmu, "Cierpienia młodego Wertera" przypadły mi do gustu. Niewielka objętość lektury powinna zachęcić Was dodatkowo do zapoznania się z nią. Wierzcie mi, że warto. Może doświadczyliście kiedyś nieszczęśliwej miłości? Jeśli tak, będziecie mogli po części się z Werterem identyfikować.

"Cierpienia młodego Wertera" zaczęły mnie interesować w czasach, gdy byłam beztroskim podloteczkiem czytującym "Plotkarę" pióra Cecily von Ziegesar. Jeden z bohaterów serii, Daniel Humphrey, zaczytywał się w tej właśnie powieści Goethego. Sprawiło to, że chciałam zbadać, czy "Cierpienia..." faktycznie są tak godne uwagi. Ucieszyłam się zatem, kiedy polonista zapowiedział tę...