Pierwszą pozytywną (jak dla mnie) rzeczą, jest fakt, iż książka napisana jest prostym, łatwym i płynnym językiem. Nie trzeba kilka razy czytać jakieś słowo, zdanie bądź całą kartkę żeby zrozumieć o co do cholery chodziło autorowi. ^^ Kolejna sprawa, świat w powieści - podobnie jak język, jest równie przejrzysty - zło jest złem, dobro - dobrem...choć w przypadku niektórych bohaterów trudno byłoby
określić jakie dokładnie są ich charaktery i zamiary (a to akurat plus). Skoro już jesteśmy przy świecie i bohaterach - rozbudowane, ciekawe opisy, których było co niemiara, szalenie mi się podobały.
Większość ras, które pojawiły się w "Eragonie" są nam już bardzo dobrze znane, z wyjątkiem Urgali, Ra`zaców no i Kotołaków, o których coś ostatnio mało się pisze, ale i tak nie zniechęciło mnie to
do przeczytania książki, wręcz przeciwnie. Jeśli już o mnie chodzi, to przyznam się, że mam bzika na punkcie elfów, ale przede wszystkim inteligentnych smoków, które w jakiś sposób potrafią porozumiewać
się z ludźmi i z nimi współpracować. Przejdźmy jednak do samej fabuły... Książkę czyta się bardzo szybko, ze względu na ciekawą, urozmaiconą akcję, punkty kulminacyjne i nieoczekiwane śmierci bohaterów (jak ja to lubię ;P). Co jednak mi się w owej powieści nie spodobało? Christopher miał pecha, bowiem Asherka przed sięgnięciem po "Eragona" przeczytała "Czarnoksiężnika z Archipelagu" i stwierdziła, że pomysł z "Pradawną Mową" w "Eragonie" został prawie, że żywcem gwizdniętym z książki Ursuli ;/ W dziele Paoliniego pojawiła się np. wzmianka o tym, że jeśli zna się czyjeś prawdziwe imię, to można nim w pewien sposób zawładnąć - zerżnięte żywcem! Grr, nie ładnie. Słyszałam i czytałam opinie na temat tego iż owy młody pisarz wzorował się na innych sławnych mistrzach literatury fantasy...
no ale bez przesady ;P Kolejna sprawa - główny bohater na samym początku nie przypadł mi do gustu, na szczęście smoczyca Saphira nauczyła go korzystania z mózgu. Tak więc poza smokiem, moją ulubioną
postacią był Brom, o którym nic więcej nie będę wspominać, przeczytacie książkę, to zrozumiecie dlaczego budził on we mnie sympatię :)

Jeśli miałabym porównywać książkę do filmu:
książka jest o wiele fajniej rozbudowana i logiczna, w przeciwieństwie do filmu (zresztą pomiędzy jednym, a drugim niewiele jest wspólnego ;P). Niestety, albo "stety" przyznać muszę, że to film zapalił w moim sercu ogromny płomień miłości do fantastyki. Od niego się zaczęło i dzięki Bogu na nim się nie skończyło. Tak więc mimo, że film fachowo jest kiepski, kocham go ponad życie! :D Książkę również!

Pierwszą pozytywną (jak dla mnie) rzeczą, jest fakt, iż książka napisana jest prostym, łatwym i płynnym językiem. Nie trzeba kilka razy czytać jakieś słowo, zdanie bądź całą kartkę żeby zrozumieć o co do cholery chodziło autorowi. ^^ Kolejna sprawa, świat w powieści - podobnie jak język, jest równie przejrzysty - zło jest złem, dobro - dobrem...choć w przypadku niektórych...