Lubię odwiedzać biblioteki. Mimo że w domu na półce mam milion książek czekających na swoją kolej, zawsze będąc w pobliżu moich dwóch ulubionych wypożyczalni czuję tę niezwykłą siłę przyciągającą mnie właśnie tam, wręcz zmuszającą do przestąpienia progu i zanurzenia się w rzędach półek i regałów. Oczywiście nie ma wtedy mowy by wrócić do domu z pustymi rękoma. Najbardziej cieszą zdobycze zupełnie dotąd nieznane, wyciągnięte z półki na chybił trafił, które z jednej strony zachęcają opisem, a z drugiej powodują dreszczyk niepewności. Do tej pory nigdy się nie zawiodłam sunąc palcem po rzędzie książek z zamkniętymi oczami i w końcu decydując się na którąś po lewej. No właśnie, aż do teraz.

Czytając notkę o autorze można stwierdzić, że nie jest on typowym pisarzem. Oprócz pracy w wydawnictwie dnie mijają mu na grze w zespole rockowym, w którym jest perkusistą. Początkowo uznałam więc książkę za tym bardziej obiecującą, jednak teraz wiem, że na próżno szukać w niej odrobiny nawet rockowego szaleństwa.

"Śmierć się zjawia pod wieloma postaciami, lecz w Wenecji przybywa wodą"
Zdanie to, przewodzące całej powieści, wydaje mi się zupełnie nieadekwatne do całej historii. Owszem, jest w niej osiemnastowieczna Wenecja- miasto wzniesione na wodzie, pojawia się także śmierć. Ale gdzie tych wiele jej postaci, co więcej przybywających wodą? Po przeczytaniu powieści można zauważyć także błąd w jej opisie okładkowym. Zaginionego ojca musi odnaleźć tylko Marco, Sorrel ma swojego przecież dwie sypialnie dalej. Książka opowiada o rodzinie dziewczyny, w której zapanowała klątwa. Dziadek Sorrel zmarł z powodu dziwnej, niezdefiniowanej choroby, pozostawiając po sobie jedynie dziennik. Ta sama tragedia spotkała teraz jej ojca. Tylko ojciec Marco, doktor i alchemik, był w stanie rozwiązać tę zagadkę lecz zaginął w tajemniczych okolicznościach kilka dni później. Ich dzieci muszą teraz jak najszybciej odkryć tajemnicę jaka spoczywa w starym, podupadłym palazzo rodziny Bellini, w przeciwnym razie ojciec Sorrel popadnie w dalsze szaleństwo i umrze zabierając do grobu wszelkie informacje dotyczące zaginięcia alchemika. Wśród bohaterów występują także dwie inne postaci, powiązane wzajemnie tylko sobie znanymi wspomnieniami. Są to pewien tajemniczy mężczyzna z szablą oraz Królowa Cieni, prastara istota próbująca zyskać władzę nad ludźmi podczas karnawału, który odbędzie się lada dzień.

Niestety, autor obiecując legendę, która dała początek mitowi wampira, przeliczył swoje możliwości. Czytelnik dostał zatem dziecinną bajeczkę w niczym nie przypominającą historii z nutką grozy i rozpaczy. Intryga (jeśli w ogóle można w tym przypadku użyć tej nazwy) została zbudowana i opisana po łebkach, nie zagłębiając się w szczegóły. Bohaterów cechuje pospolitość. Chłopak- zagubiony i strachliwy oraz dziewczyna- próbująca ukryć ból i strach pod maską obojętności, wychodzą z opresji głownie dzięki szczęściu i doświadczonemu zabijace stojącemu po ich stronie. Język powieści jest zadziwiająco prosty jak na pozycję dla nastoletniego czytelnika, dialogi w swojej krótkiej formie przypominają dziecięce książeczki. Nic z całej opisanej historii nie przypomina także horroru lub fantasy, którymi "Pocałunek Śmierci" podobno jest. Napięcia praktycznie nie ma, nawet główne, najważniejsze wydarzenie nie napawa lękiem.

Czy książka posiada jakieś plusy? Według mnie zachęcające były opisy miejsc. Jedynie w tych momentach kiedy postaci ukradkiem przemykały wśród zaułków spowitych mgłą dało się wyczuć klimat należyty gatunkowi.

"Pocałunek Śmierci" nadaje się więc tylko i wyłącznie dla osób z dużą ilością wolnego czasu, który mogą przeznaczyć na przeciętną lekturę. Innym, czytelnikom bardziej wymagającym i obeznanym w prawdziwych książkach z gatunków horror i fantasy, delikatnie odmawiam.

Lubię odwiedzać biblioteki. Mimo że w domu na półce mam milion książek czekających na swoją kolej, zawsze będąc w pobliżu moich dwóch ulubionych wypożyczalni czuję tę niezwykłą siłę przyciągającą mnie właśnie tam, wręcz zmuszającą do przestąpienia progu i zanurzenia się w rzędach półek i regałów. Oczywiście nie ma wtedy mowy by wrócić do domu z pustymi rękoma. Najbardziej...