Autobiografia popularnej pisarki może zaskoczyć formą - jest napisana do zmarłej córki, Pauli. Może również zaskoczyć treścią. Nie zaskakuje natomiast stylem - niekiedy magicznym, innym razem ironicznym, zawsze swobodnym, przyjemnie się czytającym.

Uważam, że wszystkie autobiografie pisane są przede wszystkim dla ich autorów. Twórca wspomnień stara się uchwycić ważne dla siebie wydarzenia, osoby, zjawiska, które tak szybko ulatują z ludzkiej pamięci; uważa, że ma ciekawe życie i pragnie się nim pochwalić całemu światu; czy wreszcie zmaga się z jakimś zdarzeniem, sytuacją, wspomnieniem i autobiografia jest dla niego środkiem oczyszczającym - poprzez pisania próbuje zrozumieć swoje stany, analizując je kolejny raz, w tym wypadku książka może okazać się dla niego lekarstwem. Sądzę, że "Suma naszych dni" wypłynęła z wszystkim tych potrzeb.

Czytając autobiografię pisarki nie mogłam się nadziwić, że jedna rodzina może przeżywać aż tyle! Autorka bez zażenowania opisuje czasem bardzo intymne szczegóły, nie tylko ze swojego życia. Jest to chyba także pewien rozrachunek z samą sobą, ze swoją nieco despotyczną i wścibską naturą. Książka pełna łez i uśmiechów, domu (w którym są wszyscy bliscy) i podróży, rodziny i obcych, którzy stawali się inspiracjami, lęków i marzeń, życia i śmierci, miłości i szaleństwa.

http://dajprzeczytac.blogspot.com/

Autobiografia popularnej pisarki może zaskoczyć formą - jest napisana do zmarłej córki, Pauli. Może również zaskoczyć treścią. Nie zaskakuje natomiast stylem - niekiedy magicznym, innym razem ironicznym, zawsze swobodnym, przyjemnie się czytającym.

Uważam, że wszystkie autobiografie pisane są przede wszystkim dla ich autorów. Twórca wspomnień stara się uchwycić ważne dla...