„Na dnie w Paryżu i w Londynie” jest zdecydowanie udanym debiutem George’a Orwella. Jak sam autor pisze we wstępie: „temat książki jest zasadniczo mało atrakcyjny: piszę bowiem o biedzie”. Jednak robi to zdecydowanie w bardzo błyskotliwy sposób. Łatwo można zauważyć, że temat jest bardzo bliski Orwellowi i książka ma charakter autobiograficzny.
Utwór opowiada o życiu ludzi odrzuconych, którzy żyją na marginesie społecznym. Autor przedstawia londyńskich włóczęgów, paryskich plongeurów i bezrobotnych mieszkańców tanich hotelów. Jest to obraz ofiar Wielkiego Kryzysu lat 30-tych. Zubożałej klasy średniej. Opierając się na własnych doświadczeniach, George Orwell pokazuje nam świat „od kuchni” – czasem bardzo dosłownie.
Przeżycia w paryskim Hôtelu X, mordercze godziny pracy w wątpliwym lokalu, a później wędrowanie po londyńskich noclegowniach przybliża życie ludzi biednych – będących wśród społeczeństwa, a jednak zawsze szeroko omijanych.
W książkach Orwella uwielbiam jego celne, błyskotliwe uwagi – pełne dystansu i ironii. To sprawia, że bohater zdobywa sympatię czytelników, jego problemy są zrozumiałe i z zainteresowaniem śledzi się jego losy. Kolejna rzecz, która urzekła mnie w tej powieści, to świetnie wykreowane postaci. Mimo wielu stereotypowych cech, każdy bohater jest bardzo realny, posiadający własną osobowość. Przykładem jest kompan narratora w Paryżu – Rosjanin Borys, który nie tracił nadziei na zarobek i zawsze szukał sposobu na zdobycie pieniędzy ( nawet u wątpliwego źródła tajnej rosyjskiej organizacji komunistycznej ). Perypetie tej dwójki są najlepszym przykładem niesprawiedliwości, jaką opisuje autor. Bezużyteczna, mozolna praca przez długie godziny jest często roztrząsana przez Orwella. Dlaczego tak się dzieje? Jakim celom to służy? Komu zależy na pracy tzw. plongeura? Te pytania są często przytaczane w tekście i słowa pisarza naprawdę skłaniają do rozmyślań.
O wiele bardziej szokują losy bezdomnych osób w Londynie, którzy przez całe dnie przemierzają wiele mil, aby zanocować w schronisku i dostać nędzną porcję jedzenia w postaci chleba z margaryną. Autor nie szczędzi także opisu stanu takich miejsc: zalegających brudem, zaniedbaniem, gdzie ludzie nie mają możliwości wyspać się na łóżku i umyć się w czystych warunkach. To właśnie w takim miejscu Orwell spotyka towarzysza wędrówek – Paddy’ego, którego właściwie tylko tolerował i ekscentrycznego malarza o imieniu Bozo.
I tym razem George Orwell mnie nie zawiódł. Może powieść nie dorównuje takim utworom jak „Rok 1984” czy „Folwark Zwierzęcy”, ale poglądy Orwella zawsze czyta się z przyjemnością – czegokolwiek by nie dotyczyły. Zdecydowanie polecam.

„Na dnie w Paryżu i w Londynie” jest zdecydowanie udanym debiutem George’a Orwella. Jak sam autor pisze we wstępie: „temat książki jest zasadniczo mało atrakcyjny: piszę bowiem o biedzie”. Jednak robi to zdecydowanie w bardzo błyskotliwy sposób. Łatwo można zauważyć, że temat jest bardzo bliski Orwellowi i książka ma charakter autobiograficzny.
Utwór opowiada o życiu...