Niesamowita historia. Nie miałam pojęcia, że cała ta sytuacja z Anastazją Romanową tak wyglądała. Uparcie wierzyłam w wersję przedstawioną w bajce animowanej :D.
Teraz jasno określam się po stronie, która uważa Annę Anderson za prawdziwą córkę cara. Wielkie brawa dla autora za dociekliwość w szukaniu prawdy.

Niesamowita historia. Nie miałam pojęcia, że cała ta sytuacja z Anastazją Romanową tak wyglądała. Uparcie wierzyłam w wersję przedstawioną w bajce animowanej :D.
Teraz jasno określam się po stronie, która uważa Annę Anderson za prawdziwą córkę cara. Wielkie brawa dla autora za dociekliwość w szukaniu prawdy.

Jeżeli ktoś patrząc na okładkę z której spogląda młoda córka cara Anastazja oraz tytuł z jej imieniem, spodziewa się książki o niej to się zawiedzie, bo o samej Anastazji Romanowowej jest tam tyle informacji ile kot napłakał. To przede wszystkim i głównie książka o kobiecie która się podawała za Wielką Księżną Anastazję Mikołajewną. Poznajemy jej losy od momentu jej samobójstwa, gdzie różne osoby rozpoznają w niej Anastazję lub przeciwnie - w ogóle jej nie wierzą - teraz oczywiście wiadomo po przeprowadzonych badaniach DNA po jej śmierci, że nie była Anastazją ale nasuwa się pytanie. Skąd wiedziała tak dużo o życiu na Carskim Siole, skąd wiedziała tak wiele szczegółowych rzeczy o których w latach 20. nie było wiadomo,? Pozostali przy życiu Romanowowie nie byli zbyt wylewni by mówić o przeszłości i nie było wiadomo połowy rzeczy o jakich wiemy dzisiaj z książek o ostatnich Romanowach a ona wiedziała? Skąd? Oto jest pytanie. Książka bardzo dobrze śledzi losy Anny Anderson/Franciszki Szanckowskiej/Anastazji Czajkowskiej - pod takimi nazwiskami figurowała dla różnych ludzi. Bardzo dobra książka na jej temat.

Jeżeli ktoś patrząc na okładkę z której spogląda młoda córka cara Anastazja oraz tytuł z jej imieniem, spodziewa się książki o niej to się zawiedzie, bo o samej Anastazji Romanowowej jest tam tyle informacji ile kot napłakał. To przede wszystkim i głównie książka o kobiecie która się podawała za Wielką Księżną Anastazję Mikołajewną. Poznajemy jej losy od momentu jej...

Anastazja , takie piękne imię :) Bardzo , zaciekawiła mnie jej fabuła i z zapartym tchem przeczytałam ją :)
17 lipca 1918, Jekaterynburg. Po schodach do piwnicy domu Ipatiewa pod wodzą Jurowskiego schodzi jedenaście osób – ostatni car Rosji, Mikołaj II Romanow z synem Aleksym na rękach, jego żona Aleksandra Fiodorowna, ich śliczne córki, Wielkie Księżne: Olga, Tatiana, Maria i Anastazja (podobno wszystkie płakały, jakby przeczuwały swój koniec). Towarzyszyli im też doktor Botkin, pokojówka, lokaj i kucharz. Muszą się schronić w piwnicy ze względu na rzekomo grożące im niebezpieczeństwo. Caryca Aleksandra prosi, aby zostały wniesione dwa krzesła – dla niej i chorowitego carewicza Aleksego. Jurowski odczytuje tekst pomyślany jako wyrok śmierci, po czym jednym strzałem zabija cara. Caryca Aleksandra i Wielka Księżna Olga zdążyły się jeszcze przeżegnać, zanim cały oddział zaczął strzelać do zgromadzonych w piwnicy więźniów. Jednak córki cara nie zginęły od razu - pociski zamiast trafiać, odbijały się od nich. Według raportu Sokołowa Anastazja przeżyła salwę karabinową i dopiero później została dobita ciosami bagnetów i uderzeniami kolb karabinów. Okazało się, że Wielkie Księżniczki miały wszyte w gorsety drogocenne kamienie, które amortyzowały kule, a właściwie przedłużyły tylko męczarnie carskich córek. Odarte z odzieży ciała poćwiartowano, polano kwasem i po spaleniu wrzucono do nieczynnych szybów znajdujących się w lesie za Jekaterynburgiem. To miał być epilog ostatnich Romanowów.

17 stycznia 1920, Berlin. Z Landwehrkanal zostaje wyłowiona nieznana kobieta. Podczas pobytu w szpitalu w Dalldorfie Fraulein Unbekannt, czyli Nieznana Panna - jest zamknięta w sobie, odmawia odpowiedzi na wszelkie pytania, obawia się o swoje życie. W końcu jedna z pensjonariuszek zakładu, niemiecka krawcowa Klara Peuther, poznaje w niej Wielką Księżnę Tatianę, która przecież powinna była zginąć podczas masakry w domu Ipatiewa. Tak zaczyna się niezwykła historia Frau Czajkowskiej czy też Anny Anderson, która twierdzi, że jest jedną z cudem ocalałych córek ostatniego cara Rosji, jednak nie Tatianą, lecz Wielką Księżną Anastazją. Książka Petera Kurtha to biografia tej niezwykłej kobiety, poprowadzona od odratowania w Berlinie aż po jej śmierć ponad sześćdziesiąt lat później.

Anastazja , takie piękne imię :) Bardzo , zaciekawiła mnie jej fabuła i z zapartym tchem przeczytałam ją :)
17 lipca 1918, Jekaterynburg. Po schodach do piwnicy domu Ipatiewa pod wodzą Jurowskiego schodzi jedenaście osób – ostatni car Rosji, Mikołaj II Romanow z synem Aleksym na rękach, jego żona Aleksandra Fiodorowna, ich śliczne córki, Wielkie Księżne: Olga, Tatiana,...

Historia bywa przewrotna, czyż nie? Te same wydarzenia różnym ludziom, krajom, nacjom przynoszą odmienne skutki. To, co dla jednych jest dobre, drugim przynosi tylko kłopoty i zmienia ich życie w negatywny sposób. Tak było i tym razem. Rok 1918, dla nas Polaków czas odzyskania niepodległości i powrotu do własnej tożsamości narodowej. Dla rodziny carskiej to rok, w którym wszystko się skończyło. Nikt z jej członków nie przeżył tego tragicznego lipcowego dnia w Jekaterynburgu. Ci, którzy nie zginęli od kul bolszewickich, zostali dobici bagnetami. W świat poszła wiadomość: nie ma już Romanowów w granicach Rosji, nie ma już żadnych prawnych możliwości restytucji caratu, ale ...
Pewnego styczniowego dnia w Berlinie wyłowiono z nurtów rzeki nieznaną kobietę. Przywrócona do przytomności odmówiła podania jakichkolwiek danych osobowych. Ponieważ podejrzewano u niej depresję, po krótkim pobycie w szpitalu miejskim umieszczoną ją w zakładzie w Dalldorf. Był to szpital psychiatryczny. W opinii opiekujących się pacjentką lekarzy całe jej zachowanie jednoznacznie wskazywało, iż przeżyła ona jakieś traumatyczne wydarzenia i nadal bardzo obawia się o swoje życie. Przypadkiem do zakładu trafia zdjęcie zamordowanej rodziny carskiej, pielęgniarki opiekujące się chorą rozpoznają w niej (początkowo) Wielką Księżną Marię. Zapytana wprost, odpowiada, że to nie Maria przeżyła mord. Wniosek jest prosty, jeśli nie Maria, to musi to być Anastazja, najmłodsza z carskich córek. Wieść o tym, że jedna z Romanowów przeżyła, szybko rozchodzi się po świecie, budząc skrajne reakcje. Od euforii po nienawiść. Zaczyna się korowód osób, które rozpoznają lub nie w chorej Wielką Księżną. Anna zyskuje nie tylko możnych protektorów, ale i zajadłych, gotowych na wszystko wrogów. W końcu gra toczy się nie tylko o sam fakt uznania jej za członka rodziny carskiej, ale przede wszystkim o wielki majątek, pozostawiony przez cara w lokatach bankowych, nieruchomościach i innych inwestycjach. Gra warta świeczki dla każdej ze stron. A to dopiero początek historii zakończonej wieloletnim procesem i bezprecedensowym wyrokiem.
Autor książki kilkakrotnie zetknął się z Anną Anderson i nie ukrywa swoje sympatii dla niej oraz faktu, że wierzy w jej historię. Tym bardziej, że w 1991 roku w masowym grobie koło Jekaterynburgu odnalezione zostały szczątki cara, jego żony i trzech córek. Brakowało ciał jednej z córek i carewicza. Wszystko wskazywało więc, że historia Anny Anderson może być prawdziwa. Życie dopisało jednak inny epilog. W 2007 roku odnaleziono zwęglone szczątki młodego chłopca i dziewczyny. Badania genetyczne potwierdziły, że to szczątki carewicza i jednej z jego sióstr. Tym samym cała rodzina cesarska została zidentyfikowana, a Anna Anderson do niej nie należała. Pojawia się pytanie, kim tak naprawdę była. Ale ta zagadka chyba nigdy już nie zostanie rozwiązana. Mnie osobiście dręczy jeszcze jedna sprawa. Bolszewicy od początku twierdzili, że w Jekaterynburgu zginęła cała rodzica carska. Raz powiedzieli prawdę? Dziwne....

Historia bywa przewrotna, czyż nie? Te same wydarzenia różnym ludziom, krajom, nacjom przynoszą odmienne skutki. To, co dla jednych jest dobre, drugim przynosi tylko kłopoty i zmienia ich życie w negatywny sposób. Tak było i tym razem. Rok 1918, dla nas Polaków czas odzyskania niepodległości i powrotu do własnej tożsamości narodowej. Dla rodziny carskiej to rok, w którym...

Jednak coś nie dla mnie.

Jednak coś nie dla mnie.

Fascynująca postać i znakomite rewelacje historyczno-plotkarskie. Tytułowa Anastazja to Wielka księżna Anastazja Mikołajewa Romanowa, jedyna córka Mikołaja II, ocalała z masakry w Jekaterynburgu. To ona i nie ona, bo cały czas zapoznajemy się właściwie z życiem kobiety, która się za nią podaje, śledzimy jej niezwykłe koleje losu, walkę o uznanie tożsamości przez rodzinę i ewentualnych pretendentów do tronu Rosji. A jednocześnie zapoznajemy się w trakcie lektury z mnóstwem listów i dokumentów, które miały pomóc w identyfikacji zaginionej, bo do dziś nie odnaleziono wśród szczątków rodziny carskiej, śladów po jego najmłodszej córce i praktycznie uważa się ją za zaginioną. Ja po przeczytaniu i zapoznaniu się z materiałem dowodowym dwóch przegranych przez Anne Anderson vel Anne Czajkowską procesów o uznanie jej za Anastazję, skłaniam się do wiary, ze zeszła z tego świata nie zaznawszy satysfakcji, po życiu pełnym tragizmu, bólu i cierpienia.
To nie jest powieść biograficzna lecz dzieje jej walki o tożsamość a także w kompetentny i czytelny sposób ukazanie machiny sprawiedliwości, nie zawsze...wydającej sprawiedliwe wyroki.

Fascynująca postać i znakomite rewelacje historyczno-plotkarskie. Tytułowa Anastazja to Wielka księżna Anastazja Mikołajewa Romanowa, jedyna córka Mikołaja II, ocalała z masakry w Jekaterynburgu. To ona i nie ona, bo cały czas zapoznajemy się właściwie z życiem kobiety, która się za nią podaje, śledzimy jej niezwykłe koleje losu, walkę o uznanie tożsamości przez rodzinę i...

Według powszechnego przekonania Anastazja zginęła w piwnicy domu Ipatiewa nocą z 16 na 17 lipca 1918 roku, w okresie największego nasilenia czerwonego terroru. Niecałe dwa lata po tym wydarzeniu 17 stycznia 1920 roku Nieznana Kobieta (Fraulein Unbekannt) próbuje popełnić samobójstwo. Po nieudanej próbie trafia do szpitala dla psychicznie chorych w Dalldorfie, gdzie zaczyna twierdzić, że jest jedyną ocalałą córką cara Mikołaja II - Wielką Księżną Anastazją. Od tego czasu stopniowo zyskuje przyjaciół, którzy jej wierzą i rozpoznają w niej Wielką Księżną, ale także zawziętych przeciwników, którzy zrobią wszystko, aby przeszkodzić w powszechnym uznaniu tożsamości nieznanej kobiety.

Przez całe swoje dalsze życie rozpaczliwie zmaga się ona z koszmarami przeszłości, wątłym zdrowiem, a przede wszystkim walczy o uznanie jej jako córki cara, jedynej ocalałej z masakry w Jekaterinburgu.

Tożsamość Nieznanej Kobiety, zwanej później Anastazją Czajkowską lub Anną Anderson, jest jedną z największych zagadek historii. Nigdy nie uznano powszechnie, że jest ona Wielką Księżną Anastazją Mikołajewną Romanowną, ale także nie udowodniono, że nią nie jest. Jedno jest pewne: kobieta, kimkolwiek była, zachowywała się jak wielka dama i nie było to zachowanie wyuczone, widać było, że pochodzi z rodziny arystokratycznej. Wiadomo także, że zachowanie Frau Czajkowskiej nie było grą aktorską, co zostało potwierdzone przez psychologów - kimkolwiek była, wierzyła, że jest córką cara.

Książka zawiera dokładny opis losów Nieznanej Kobiety, fragmenty listów, wywiady ze świadkami, a także cytowane opowieści samej Anastazji.

Po przeczytaniu tej książki można uwierzyć w historię Anastazji lub uznać ją za oszustkę. Przedstawione są argumenty przemawiające za potwierdzeniem jej tożsamości, lecz także i takie, które przeczą, jakoby ktokolwiek mógł przeżyć masakrę w Jekaterinburgu i udowadniają, że kobieta ta nie mogła być osobą, za którą się podawała. Sama po skończeniu tej książki zaczęłam być przekonana, że kobieta tam opisana musiała być Wielką Księżną Anastazją.

A ty? Czy uwierzysz w niesamowitą historię Fraulein Unbekannt (Nieznanej Kobiety)?

Według powszechnego przekonania Anastazja zginęła w piwnicy domu Ipatiewa nocą z 16 na 17 lipca 1918 roku, w okresie największego nasilenia czerwonego terroru. Niecałe dwa lata po tym wydarzeniu 17 stycznia 1920 roku Nieznana Kobieta (Fraulein Unbekannt) próbuje popełnić samobójstwo. Po nieudanej próbie trafia do szpitala dla psychicznie chorych w Dalldorfie, gdzie zaczyna...