Zaskakująco dobry zbiór opowiadań. Każda historia jest zupełnie inna od poprzedniej. Autorzy zaskakują czytelnika raz za razem.

Zaskakująco dobry zbiór opowiadań. Każda historia jest zupełnie inna od poprzedniej. Autorzy zaskakują czytelnika raz za razem.

"Nieopodal, przy jednym z grobów, stał on. Ten sam osobnik, który mnie tu przyprowadził. [...] Wysoki w długim czarnym płaszczu z kapturem, który miał narzucony na głowę. Ręce tym razem trzymał w kieszeni. [...] Kiedy jednak zbliżyłem się na odległość trzech nagrobków, wyparował. Jak stworzony z dymu."

Dzisiejszy wpis będzie o rejonach polskiej literatury grozy, w które zazwyczaj się nie zapuszczam. Będzie o czymś, do czego większa część czytelników grozy, podchodzi niepewne i z dużą dozą krytyki.

O czym mowa? Oczywiście o systemie wydawniczym "Ridero". Miejscu, gdzie jak sami omawiani określają, każdy zainteresowany, może samodzielnie opublikować ksiażkę, i ewentualnie przygotować do dystrybucji.

W swoich wyborach kieruje się podobnymi ścieżkami co większość, także poza małymi wyjątkami nigdy nie było mi po drodze z Ridero, Novae Res czy nawet Wattpadem. Pomimo tego, że znalazłem tam kilka ciekawych nazwisk (Tomasz Tomaszewski "Złe miejsce", Artur Urbanowicz "Gałęziste", Michał Ferek "Świntuch", Tomasz Sablik "Próba sił"),jakoś nigdy nie mogłem się ostatecznie przekonać, by śledzić tego typu wydania, tak jak pozostałą część środowiska. Do czasu, aż nie porozmawiałem sobie jednym z autorów, którzy publikują w tego typu miejscach.

Szanowny autor wyłożył mi swoje racje i otworzył oczy na pewne elementy, które sensownie wyjaśniły jego wydawanie w tym systemie. Zainteresował mnie na tyle, że pogrzebałem trochę i ostatecznie kupiłem od niego powyższą antologię "Krew, strach i łzy", by samemu się przekonać na czym sprawy stoją.

Będąc świeżo po lekturze, powiem tak. Nie ma co przedwcześnie przekreślać grozy z Ridero.

Nie jest to może, coś co zmieni wasze postrzeganie grozy czy sprawi, że panicznie zaczniecie się bać ciemności, ale ostatecznie to projekt, którym w wolnej chwili można się zainteresować. Kilka autorów i autorek ma wyraźny pomysł na siebie i potrafią uskutecznić ten mrok bijący z ich serc.

Na pierwszym planie błyszczy Nadia Wolińska z swoimi opowiadaniami pt. "Emily" i "Magia z lasu". Szczerze życzyłbym sobie więcej Pani Wolińskiej w grozie, bo fajnie ją czuje, potrafi zaskoczyć a jej historie nie są kiczowate. Najpierw buduje napięcie, by następnie zaskoczyć ciekawym zwrotem akcji.

Doceniłem też opowiadanie Marianny Góralskiej pt. "Zjawy przy cmentarzu". Klasyczny motyw z lasem krzyży, który ciągle żyje w umysłach pisarzy i tu zrobił fajną robotę jako narzędzie. Mam małe zastrzeżenie fabularne, ale nie będę grymasił.

Paulina Ziarnko i jej opowiadanie "W nocy, o północy" zainspirowały mnie do zrobienia tego zdjęcia. Lubię klimaty, gdzie zacierają się granice między jawą a snem, prawdą i fikcją, więc mogę Wam to tylko polecić.

Łukasz Burdziński jest czwartym z piszących, który zrobił na mnie spore wrażenie. Krótkie, chociaż smutne opowiadanie o wykluczonym chłopaku, który widział więcej i wyrachowanej zbrodni z przeszłości.

Oczywiście to, że nie wspominam o pozostałych autorach, nie wiąże się z negowaniem ich prób pisarskich. Nie jestem jak ci, którzy czepiają się każdej pierdoły i potrafię docenić energię jaką włożyli w swoje opowiadania. Każdy z nich uwierzył w to, co napisał, i nawet jeśli nie jest to rzecz, którą ja szukam, to nadal wy możecie je sprawdzić.

"Nieopodal, przy jednym z grobów, stał on. Ten sam osobnik, który mnie tu przyprowadził. [...] Wysoki w długim czarnym płaszczu z kapturem, który miał narzucony na głowę. Ręce tym razem trzymał w kieszeni. [...] Kiedy jednak zbliżyłem się na odległość trzech nagrobków, wyparował. Jak stworzony z dymu."

Dzisiejszy wpis będzie o rejonach polskiej literatury grozy, w które...

Jedno opowiadanie pasuje tutaj jak pięść do nosa (historyjka bardziej dla dzieci),a reszta bardzo dobra. Kilka pozytywnych zaskoczeń. Zróżnicowane i bardzo pomysłowe opowiadanka.

Jedno opowiadanie pasuje tutaj jak pięść do nosa (historyjka bardziej dla dzieci),a reszta bardzo dobra. Kilka pozytywnych zaskoczeń. Zróżnicowane i bardzo pomysłowe opowiadanka.

Polecam wszystkim wielbicielom horrorów, opowiadań grozy oraz historii z dreszczykiem.

Polecam wszystkim wielbicielom horrorów, opowiadań grozy oraz historii z dreszczykiem.

Świetny zbiór opowiadań wydany za darmo. Dwa opowiadania nie przypadły mi do gustu (nie będę podawać które),ale reszta świetna. Dopracowano tu każdy detal. Jeden z najlepszych tworów z Ridero.

Świetny zbiór opowiadań wydany za darmo. Dwa opowiadania nie przypadły mi do gustu (nie będę podawać które),ale reszta świetna. Dopracowano tu każdy detal. Jeden z najlepszych tworów z Ridero.

fajne i wciągające, momentami przerażające opowieści, każdy znajdzie tu coś dla siebie

fajne i wciągające, momentami przerażające opowieści, każdy znajdzie tu coś dla siebie