ale to było cudowne! momentami bardzo emocjonalne, szczególnie bliżej końca ale świetne i świeże.

ale to było cudowne! momentami bardzo emocjonalne, szczególnie bliżej końca ale świetne i świeże.

Mocno zdezaktualizowana z tymi swoimi klasowymi nierównościami - dzisiaj nikt poważny nie posługuje się już ani taką terminologią, ani taką dychotomią (robotnik/kapitalista) - ale jest to dość interesujacy zapis pewnego wycinka epoki, ducha czasu w danym miejscu świata.

Mocno zdezaktualizowana z tymi swoimi klasowymi nierównościami - dzisiaj nikt poważny nie posługuje się już ani taką terminologią, ani taką dychotomią (robotnik/kapitalista) - ale jest to dość interesujacy zapis pewnego wycinka epoki, ducha czasu w danym miejscu świata.

W tym roku obrałam sobie za cel, głębsze poznanie literatury japońskiej. Staram się przeczytać co najmniej jedną książkę w miesiącu, napisaną przez japońskiego autora, bądź autorkę. W lutym mój wybór padł na „Dwadzieścioro czworo oczu”. Jest to pozycja, która ukazuje japońską wieś niczym w filmach ze studia Ghibli - żywą, malowniczą i beztroską. Na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że rzeczywiście taka ona jest, lecz im bardziej zagłębiamy się w tę historię, tym więcej zaczynamy dostrzegać. Przede wszystkim zostaje nam ukazana bieda oraz podział społeczeństwa na poszczególne klasy. Widać to w szczególności w szkole, gdzie nie każde dziecko jest w stanie pozwolić sobie na nowoczesne buty, zaś plotki o innych rozchodzą się w ekspresowym tempie. Kolejnym ważnym tematem są różnice pomiędzy kobietami, a mężczyznami. Najstarsza córka w rodzinie od małego jest uczona opiekowania się rodzeństwem czy gotowania. Niektóre z nich będą musiały zrezygnować z dalszej nauki na rzecz pracy w domu, zostaną sprzedane lub staną się gejszami. Natomiast w mężczyznach zaszczepia się myśl o pójściu do wojska. Dzieci nie spodziewają się jeszcze, że wojna czyha tuż za rogiem. Bardzo podobało mi się, że mogłam zobaczyć tę historię nie tylko z perspektywy nauczycielki, ale także matki czy żony, która drży na myśl o ówczesnej sytuacji politycznej. Pomimo tak wielu ważnych kwestii jakie poruszała ta książka, nie mogłam się w nią wczuć. Pierwsza część (przed wojną) okropnie mi się dłużyła, natomiast druga (w trakcie wojny) znacznie bardziej przypadła mi do gustu. Bohaterów było tak wiele, a w dodatku o tak podobnych imionach, że nie byłam w stanie ich odróżnić. Sama postać nauczycielki miała w sobie coś takiego, co mnie od niej odtrącało, lecz nie jestem w stanie podać konkretnego powodu tego odczucia. To wszystko sprawiło, że nie związałam się bliżej z bohaterami, zaś ich dalszy los pozostawał mi dość obojętny, a co się z tym wiąże, czytanie przeze mnie tej historii było pozbawione jakichkolwiek emocji.

W tym roku obrałam sobie za cel, głębsze poznanie literatury japońskiej. Staram się przeczytać co najmniej jedną książkę w miesiącu, napisaną przez japońskiego autora, bądź autorkę. W lutym mój wybór padł na „Dwadzieścioro czworo oczu”. Jest to pozycja, która ukazuje japońską wieś niczym w filmach ze studia Ghibli - żywą, malowniczą i beztroską. Na pierwszy rzut oka...

“Dwadzieścioro czworo oczu" Sakae Tsuboi to książka, na którą z niecierpliwością czekałam od jej oficjalnej zapowiedzi. I mogę powiedzieć, że się nie zawiodłam. Książka oferuje możliwość poznania kultury japońskiej, które w znacznym stopniu różni się od naszej.

Akcja powieści obejmuje okres od lat 20' do końca II Wojny Światowej i ukazuje życie codzienne wiejskiej, oddalonej od większych miast, społeczności. Młoda nauczycielka, Hisako Ōishi, rozpoczyna pracę w szkole. Już samo jej pojawienie się w wiosce zwróciło uwagę mieszkańców wioski i zdominowało poranne rozmowy. A wszystko to spowodowane jej "zbyt nowoczesnym, zachodnim" ubiorem i przyjazdem na rowerze. Mimo początkowej niechęci kobieta zdobywa zaufanie i sympatię swoich uczniów, a później również i ich rodziców.

Jednak narracja książki stopniowo się zmienia. Akcja przyśpiesza a do fabuły wprowadzana jest nowa tematyka nastrojów nacjonalistycznych, wojny chińsko-japońskiej i indoktrynacji społeczeństwa. Tę zmianę można zauważyć zarówno po mieszkańcach wioski, jak i samej nauczycielce. Z upływem lat kobieta dojrzała, została matką dwóch synów, ale i przeszła przez trudne doświadczenia. Mimo przytłaczających wydarzeń wciąż utrzymuje kontakt ze swoimi uczniami, śledząc ich losy. Dzięki książce czytelnik również może śledzić ich losy, ich rozwój osobisty i poglądy.

“Dwadzieścioro czworo oczu" to książka ukazująca jak duży wpływ ma wojna na życie ludzi, nawet tych którzy mieszkają w małej, oddalonej od cywilizacji wiosce. Książka, mimo poruszanego tematu wojny, jest pełna ciepła, wrażliwości i empatii. Dodatkowo, dzięki książce można dowiedzieć się wiele na temat japońskiej kultury. Pojawiły się w niej ciekawe opisy, oraz przypisy od tłumaczki wyjaśniające niektóre terminy dotyczące tradycyjnych elementów ubioru lub jedzenia itp. “Dwadzieścioro czworo oczu" to przyjemna lektura, która wciąga i którą z chęcią mogę polecić każdemu, kto chciałby zagłębić się w japońską kulturę, mentalność i historię.

Za możliwość recenzji książki dziękuję Wydawnictwu Yumeka.

“Dwadzieścioro czworo oczu" Sakae Tsuboi to książka, na którą z niecierpliwością czekałam od jej oficjalnej zapowiedzi. I mogę powiedzieć, że się nie zawiodłam. Książka oferuje możliwość poznania kultury japońskiej, które w znacznym stopniu różni się od naszej.

Akcja powieści obejmuje okres od lat 20' do końca II Wojny Światowej i ukazuje życie codzienne wiejskiej,...

#azjatyckimiesiąc z Agacią shubiektywnie
oraz

#bookmenkowebingo luty 2024 z Karmeną bookmenka


Troszeczkę zabrakło do ulubieńca. Było dla mnie zbyt dużo pośpiechu w tej opowieści i natłok bohaterów - z większością się nie zżyłam w tak krótkim tekście. Sam klimat jednak - ta książka jest przepełniona smutkiem - trafił bardzo w moje gusta. Ta książka do owszem azjatyckie Dzieci z Bullerbyn ale dla dorosłych. Relacja dzieci - nauczycielka i społeczność szkolna to tylko punkt wyjścia tutaj. Dużo smutku ale dobrze zbalansowanego z ogromem czułości w azjatyckim wydaniu
Warto przeczytać, polecam

#azjatyckimiesiąc z Agacią shubiektywnie
oraz

#bookmenkowebingo luty 2024 z Karmeną bookmenka


Troszeczkę zabrakło do ulubieńca. Było dla mnie zbyt dużo pośpiechu w tej opowieści i natłok bohaterów - z większością się nie zżyłam w tak krótkim tekście. Sam klimat jednak - ta książka jest przepełniona smutkiem - trafił bardzo w moje gusta. Ta książka do owszem azjatyckie...

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką, mnie osobiście nie przypadła do gustu, a główna bohaterka strasznie mnie irytowała. Niby miała być taką świetną nauczycielką, ale autorka nijak nie daje tego czytelnikowi odczuć, wręcz przeciwnie - panna Oishi zachowuje się jak rozkapryszony dzieciak, wykazuje zero empatii wobec sytuacji dzieci i ich rodzin. Dziecko jest przezywane? Śmieje się z jego przezwiska. Kogoś spotyka tragedia? Także wybucha śmiechem. Dziecka rodzina nie może sobie pozwolić na wysłanie go do szkoły - namawia je, żeby mimo wszystko poszło (i przy okazji na pewno też pogarsza jego samopoczucie),zaczynają się prześladowania ludzi podejrzanych o poglądy lewicowe - to zaczyna z dziećmi w klasie pogadankę o tym temacie. Nawet do własnej matki ma pretensje o to, że dzięki niej odebrała wykształcenie. Noż... Rozpraszały mnie też wprawdzie drobne, ale dość liczne potknięcia redakcyjne (niezgrabnego tytułu nawet nie wspomnę - kto w języku polskim liczy oczy na sztuki?! Serio myślałam, że widocznie w powieści dwoje bohaterów będzie cyklopami...),błędy interpunkcyjne, źle dzielone wyrazy, niezręczne sformułowania, jak "folkowa muzyka" (a co się stało z wyrażeniem "ludowa"?)... Spodziewałam się więcej po tej książce.

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką, mnie osobiście nie przypadła do gustu, a główna bohaterka strasznie mnie irytowała. Niby miała być taką świetną nauczycielką, ale autorka nijak nie daje tego czytelnikowi odczuć, wręcz przeciwnie - panna Oishi zachowuje się jak rozkapryszony dzieciak, wykazuje zero empatii wobec sytuacji dzieci i ich rodzin. Dziecko jest przezywane?...

Jakaś taka płaska i prosta jak budowa cepa (w nie do końca pozytywny sposób).

Jakaś taka płaska i prosta jak budowa cepa (w nie do końca pozytywny sposób).

„Dwadzieścioro czworo oczu” to książka ,która mimo małej ilości stron zwiera sporo treści i tak naprawdę możemy ja podzielić na dwie części. Jedna, która opisuje życie ludzi na wsi przed wojną i druga w trakcie.

Na początku nie wiedziałam jak zabrać się za ta historię bo nie ukrywając pierwsza połowa mnie lekko nudziła. Cieszę się, że im dalej szłam w lekturę tym płynniej mi ona szła. Druga część jest zdecydowanie lepsza.

Perspektywa matki ale również i nauczycielki w trakcie wojny to coś dla mnie nowego bo nie sięgam po tego typu literaturę dlatego nie wiedziałam czego się spodziewać. Jest to na pewno coś czego nie czyta się łatwo tylko skłania do głębszych refleksji.

Azjatycka literatura na pewno nie jest dla każdego, ale warto sprawdzić czy ta pozycja nie przypadnie wam do gustu.

„Dwadzieścioro czworo oczu” to książka ,która mimo małej ilości stron zwiera sporo treści i tak naprawdę możemy ja podzielić na dwie części. Jedna, która opisuje życie ludzi na wsi przed wojną i druga w trakcie.

Na początku nie wiedziałam jak zabrać się za ta historię bo nie ukrywając pierwsza połowa mnie lekko nudziła. Cieszę się, że im dalej szłam w lekturę tym...

Dwadzieścioro czworo oczu to książka autorstwa Sakae Tsuboi wydana przez Wydawnictwo Yumeka
#współpracabarterowa

Japonia - początek XX wieku to okres bardzo burzliwy zarówno przez wiele zmian oraz reform jak i przez obie bardzo dotkliwe wojny światowe. Mamy więc do czynienia z perspektywą japońskich cywilów podczas konfliktu, w którym Japonia stała po drugiej stronie z naszego polskiego punktu widzenia.

Mój ojciec często w formie przytyku mówił: "Ty to tak lubisz tą Japonię, a wiesz ile złego zrobiła podczas II wojny światowej?". Ale świat nie jest czarno-biały, po stronie naszych "wrogów" też byli normalni ludzie, którzy chcieli żyć i być szczęśliwym.

Nauczycielka Ōishi pracuje w szkole podstawowej w bardzo małej wiejskiej społeczności. Możemy śledzić jej perypetie wraz z jej 12 uczniami od pierwszego zapoznania do spotkania po latach, na którym już nie wszyscy mogą być obecni. Więc z jednej strony mamy opowieść obyczajową o trudach pracy nauczycieli, a z drugiej całe tło wydarzeń przechodzenia przez zmiany polityczne w Japonii. Oba wątki były równie poważnie traktowane przez autorkę i wpływały na siebie nawzajem.

Uczymy się w szkole o Japonii - o jej nacisku na honor, o kamikadze, o tym jaki mieli wpływ na II wojnę światową jako sojusznik Hitlera, ale w tym wszystkim zapominamy, że tam też byli i są to ludzie tacy jak my. Całkowicie odwrócona perspektywa łechta neurony europocentrycznego umysłu i skłania do refleksji nad wieloma tematami, a przede wszystkim nad sensem wojny. Czy można określać podczas konfliktu wygranych? Po obu stronach giną ludzie, co już jest wystarczającym powodem do uznania obu stron za przegranych.

Dwadzieścioro czworo oczu to powieść smutna, ale i bardzo inteligentna. Ciekawa pozycja skłaniająca do ruszenia empatii i dążąca do większego nacisku humanistycznego na tematykę wojny. Ja polecam i będę o tej książce często wspominał, a z racji zawodu nauczyciela pozycja wydała mi się tym bardziej bliska.

Dwadzieścioro czworo oczu to książka autorstwa Sakae Tsuboi wydana przez Wydawnictwo Yumeka
#współpracabarterowa

Japonia - początek XX wieku to okres bardzo burzliwy zarówno przez wiele zmian oraz reform jak i przez obie bardzo dotkliwe wojny światowe. Mamy więc do czynienia z perspektywą japońskich cywilów podczas konfliktu, w którym Japonia stała po drugiej stronie z...

Panna Ōishi/Ko­ishi* postanowiła, że nie da blaskowi w oczach swoich uczniów zniknąć, choć postanowienie to było niemożliwe do spełnienia. Bo życie niosło ze sobą zawody, straty i trudne uczucia. Bo wkrótce miała nadejść wojna, która zmusi mężczyzn do oddania życia, która przyniesie biedę i głód, która wpłynie na kolejne pokolenia.

„Dwadzieścioro czworo oczu“ to powieść z 1952 roku, której akcja rozpoczyna się w 1928 i ciągnie do lat powojennych. Stanowi kwintesencję określenia „słodko-gorzka“, jako że ma w sobie lekkość i humor oraz ból i niewygodę. Potrafi wywołać uśmiech na twarzy czytelnika, ale wyciska też łzy. Przyznaję, że pierwszy raz spotykam się z osobą autorką, która przetrwała Drugą Wojnę Światową, ale w swojej prozie zawarła ciepło. Która nie mówiła wyłącznie o degradacji społeczeństwa, o zniszczeniu jednostki, ale skupiła się na więziach między ludźmi. Ktoś umiera, ktoś zostaje sprzedany, ktoś wraca okaleczony, a jednak nauczycielka Ōishi, pomimo smutku, dalej ma w sercu wiele miłości dla swoich uczniów.

Akcja powieści rozgrywa się w małej wiosce, gdzie wszędzie jest daleko. Okoliczne miasteczka wydają się wielkim światem, a rower to niecodzienny środek transportu. Ludzie prowadzą spokojne życie, do którego wkrada się państwowa propaganda oraz tragedie na skalę, której mieszkańcy nie rozumieją. Jest kameralnie, w tle globalnie, a w centrum mamy kobietę, która oddała serce dzieciom, nastolatkom, dorosłym.

A ja oddałam serce tej powieści, choć na początku wcale się na to nie zapowiadało. W pewnym momencie zaczęłam czuć ją mocniej, zaczęłam być bardziej zaangażowana w losy bohaterów, zaczęłam wyłapywać drobne elementy fabuły, które zostały podane jako coś niepozornego, a miało dużą dla mnie wagę.


przekł. Klaudia Ciurka

* Ōishi to jej faktyczne nazwisko, Ko­ishi przezwisko nadane przez uczniów i funkcjonujące na co dzień.

Panna Ōishi/Ko­ishi* postanowiła, że nie da blaskowi w oczach swoich uczniów zniknąć, choć postanowienie to było niemożliwe do spełnienia. Bo życie niosło ze sobą zawody, straty i trudne uczucia. Bo wkrótce miała nadejść wojna, która zmusi mężczyzn do oddania życia, która przyniesie biedę i głód, która wpłynie na kolejne pokolenia.

„Dwadzieścioro czworo oczu“ to powieść z...