Dobrze się czyta, może nie moja ulubiona, ale warto.

Dobrze się czyta, może nie moja ulubiona, ale warto.

Po książkę sięgnęłam w ramach kameralnego bingo. I nie zawiodłam się. Książkę czyta się szybko, a przekład jest wyjątkowo piękny.

Dwie sąsiadujące rodziny. Przyjaciele. I dzieci bawiące się od zawsze razem. Gdy jeden straszny wypadek sprawia, że wszystko się wali, zastanawiasz się, czy jest jeszcze przestrzeń na wspólną przyszłość? Czy Peter da sobie radę sam? Czy kiedyś jeszcze spotka się z Kate?

To książka o bólu, tęsknocie, ogromnej samotności, sile przyjaźni i o miłości. A także o sile wybaczenia – bo tu jest bardzo, bardzo wiele do wybaczenia… Mnie bardzo wciągnęła.

Po książkę sięgnęłam w ramach kameralnego bingo. I nie zawiodłam się. Książkę czyta się szybko, a przekład jest wyjątkowo piękny.

Dwie sąsiadujące rodziny. Przyjaciele. I dzieci bawiące się od zawsze razem. Gdy jeden straszny wypadek sprawia, że wszystko się wali, zastanawiasz się, czy jest jeszcze przestrzeń na wspólną przyszłość? Czy Peter da sobie radę sam? Czy kiedyś...

Spodziewałam się bardziej młodzieżowej, typowo romantycznej historii - a tymczasem była to opowieść niezwykle trudna, opowiadająca o traumach i problemach przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Śledząc kilkadziesiąt lat z życia bohaterów mamy okazję obserwować przemiany, przełomy, góry i doły z niezbyt cukierkowego życia dorosłych i dzieci, które wychowują się pod ich okiem i wyrastają na grząskim gruncie własnego dzieciństwa. Ale i wreszcie - mamy opowieść o radzeniu sobie w trudnych relacjach, o trwaniu przy drugiej osobie - choć nie zawsze piękną, bo i momentami pełną dystansu czy nawet obrzydzenia. Jest też o wybaczeniu, o walce z samym sobą, o godzeniu się z przeszłością. Do tej książki trzeba mieć nieco cierpliwości, ale bohaterowie są prawdziwi, i to jest jej największa zaleta.

Spodziewałam się bardziej młodzieżowej, typowo romantycznej historii - a tymczasem była to opowieść niezwykle trudna, opowiadająca o traumach i problemach przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Śledząc kilkadziesiąt lat z życia bohaterów mamy okazję obserwować przemiany, przełomy, góry i doły z niezbyt cukierkowego życia dorosłych i dzieci, które wychowują się pod ich...

"Kochała go tak bardzo, że ją to przerażało, tak bardzo, że martwiła się, iż powinna się przed tą miłością chronić."

Wzruszająca opowieść. I prawdziwa. Trochę inna od tego, co czytam zazwyczaj.

Ale nawet tu nie brakowało lęku.

W niektórych momentach naprawdę wstrzymywałam oddech - przerażające, jakie piekło przechodzą najbliżsi z osobą chorą psychicznie i na jak różne sposoby sobie z tym radzą...

Przerażające było też to, jak świat dorosłych bardzo psuje szczere relacje między dzieciakami, które są zero-jedynkowe i nie rozumieją, o co tyle szumu?

Dorosłość jest smutna w porównaniu z autentycznością i bezinteresownością dzieciństwa.

Ale czasami dzieciństwo kończy się bardzo szybko.

"...dorośli wcale nie wiedzą lepiej od dzieci, co powinni robić. Taka jest prawda."

Czy ta opowieść jest odpowiedzią na znaną prawdę, że czas leczy rany?

Rasowa narracja, soczysta, emocjonalna, taka dojrzała, ale przystępna.

Kolejna polecajka Kinga - już przestaję je czytać chyba 😁

"Kochała go tak bardzo, że ją to przerażało, tak bardzo, że martwiła się, iż powinna się przed tą miłością chronić."

Wzruszająca opowieść. I prawdziwa. Trochę inna od tego, co czytam zazwyczaj.

Ale nawet tu nie brakowało lęku.

W niektórych momentach naprawdę wstrzymywałam oddech - przerażające, jakie piekło przechodzą najbliżsi z osobą chorą psychicznie i na jak różne...

Szukanie książek w regałach bibliotecznych ma to do siebie, że trochę nie wiemy co się trafi ;)
I tak właśnie było z tą książką.
Stała w dziale dla dorosłych ale ja umieściłabym ją w dziale dla młodzieży.

Na początku poznajemy rodziców Kate i Petera - i myślałam, że to oni będą głównymi bohaterami tej powieści - jednak to właśnie ta para i ich dzieciństwo, młodzieńcze lata i dorosłość, dane jest nam śledzić.

Peter nie miał łatwego dzieciństwa, choroba matki, niezaradność ojca zmusiły go do szybkiego dorośnięcia. Większość powieści to właśnie czas liceum -studiów tych młodych ludzi.

Po przeczytaniu 350 stron dalej w sumie kartkuje tą książkę, nie zbyt mnie ciekawi co dalej ale że do końca nie daleko, przejrzę.

Nie znalazłam też nawiązania w powieści do tytułu.. Być może pojawił się on akurat w tych kartkowanych przeze mnie stronach.

Tak jak napisałam na początku książka głównie o nastolatkach którzy dorastają i mierzą się właśnie z trudami dorastania i moim zdaniem do takiego grona powinna być kierowana

Szukanie książek w regałach bibliotecznych ma to do siebie, że trochę nie wiemy co się trafi ;)
I tak właśnie było z tą książką.
Stała w dziale dla dorosłych ale ja umieściłabym ją w dziale dla młodzieży.

Na początku poznajemy rodziców Kate i Petera - i myślałam, że to oni będą głównymi bohaterami tej powieści - jednak to właśnie ta para i ich dzieciństwo, młodzieńcze...

Bardzo sie ucieszylam kiedy zobaczylam ta ksiazke na polce w bibliotece. Nie bylo jej na Legimi a ja bardzo chcialam przeczytac. Czulam ze to bedzie cos dla mnie i nie mylilam sie.

Historia dwoch rodzin, bolesnej milosci i niesamowitej straty. Historia wielu nieprzepracowanych traum i niesamowitego pragnienia bycia kochanym. Bardzo dobra, zapadajaca w pamiec pozycja, wywolujaca wiele emocji i poruszajaca ogrom trudnych tematow. Zdecydowanie warto.

Bardzo sie ucieszylam kiedy zobaczylam ta ksiazke na polce w bibliotece. Nie bylo jej na Legimi a ja bardzo chcialam przeczytac. Czulam ze to bedzie cos dla mnie i nie mylilam sie.

Historia dwoch rodzin, bolesnej milosci i niesamowitej straty. Historia wielu nieprzepracowanych traum i niesamowitego pragnienia bycia kochanym. Bardzo dobra, zapadajaca w pamiec pozycja,...

Zastanawiałam się, czyj styl ta powieść mi przypomina, i w końcu wpadłam na to, że Elisabeth Strout. I nie jest to wada, tę książkę świetnie się czyta, mimo że porusza poważne problemy.
Bohaterami są członkowie dwóch rodzin, które połączy nie tylko bliskie sąsiedztwo, ale przede wszystkim traumatyczne zdarzenie. Wpłynie ono i na rodziców, i na dzieci. A ich losy poznawać będziemy przez kilkadziesiąt lat z perspektywy różnych osób.
To powieść o rodzinie, miłości, determinacji, walce ze słabościami, o ważnych wyborach i potrzebie wsparcia, ale głównie o tym, że zawsze najważniejsza jest prawda.

Zastanawiałam się, czyj styl ta powieść mi przypomina, i w końcu wpadłam na to, że Elisabeth Strout. I nie jest to wada, tę książkę świetnie się czyta, mimo że porusza poważne problemy.
Bohaterami są członkowie dwóch rodzin, które połączy nie tylko bliskie sąsiedztwo, ale przede wszystkim traumatyczne zdarzenie. Wpłynie ono i na rodziców, i na dzieci. A ich losy poznawać...

Peter i Kate - połączeni przyjaźnią, rozdzieleni tragedią (jego matka strzela do jej ojca). Po latach już jako para mierzą się nie tylko z konsekwencjami dawnych wydarzeń, ale i nowymi przeszkodami. Byłoby lepiej gdyby częste dygresje (jedno zdanie potrafi być pretekstem do kilkunastozdaniowych wspomnień),po których ciężko wrócić do aktualnego wątku.

Peter i Kate - połączeni przyjaźnią, rozdzieleni tragedią (jego matka strzela do jej ojca). Po latach już jako para mierzą się nie tylko z konsekwencjami dawnych wydarzeń, ale i nowymi przeszkodami. Byłoby lepiej gdyby częste dygresje (jedno zdanie potrafi być pretekstem do kilkunastozdaniowych wspomnień),po których ciężko wrócić do aktualnego wątku.

„— Zrób to dla ojca, Kate. Nie szukaj kłopotów. Dobrze?”
Od małego mieszkali po sąsiedzku i byli najlepszymi przyjaciółmi, potem przerodziło się to w coś więcej, lecz przerwała to tragedia, za sprawką chorej psychicznej matki Petera. Tracą kontakt na lata, a kiedy znowu się spotkają ich traumy z dzieciństwa, na nowo ujrzą światło dzienne...
Kate i Peter można powiedzieć, że wychowywali się razem, bo żyli tak naprawdę obok siebie. Ta historia pokazuje, że silne uczucie może przetrwać próbę czasu, ale ukazuje też problemy i sytuacje rodzinne, które tak naprawdę dzieją się za zamkniętymi drzwiami...
„- O czym ty mówisz?
- Zacząłęś słychać.
- Dzwonię do taty.
- Nie ma mowy.”
W życiu bywa różnie, niektóre rodziny mierzą się dość poważnymi próbkami, jakimi są choroby psychiczne, jak w przypadku matki głównego bohatera, bowiem tego typu stany rzeczy naprawdę nie są łatwe dla bliskich, zwłaszcza dla dzieci, ze względu na to, że dziecko nie do końca zdaje sobie sprawę, że jego bliski swoim zachowaniem sprawia, że malec się ewidentnie boi.
Szczerze powiem, że nie spodobała mi się ta książka, iż w ogóle się nie wciągnęłam, miałam wrażenie, że czytam płytkie strony, jakby wyprane z emocji, przez co jeszcze bardziej mi się dłużyła.




http://bookaholicandwriter.blogspot.com/2022/11/popros-jeszcze-raz-mary-beth-keane.html

„— Zrób to dla ojca, Kate. Nie szukaj kłopotów. Dobrze?”
Od małego mieszkali po sąsiedzku i byli najlepszymi przyjaciółmi, potem przerodziło się to w coś więcej, lecz przerwała to tragedia, za sprawką chorej psychicznej matki Petera. Tracą kontakt na lata, a kiedy znowu się spotkają ich traumy z dzieciństwa, na nowo ujrzą światło dzienne...
...

Nie do końca prawdziwa

Nie do końca prawdziwa