True crime, który czyta się tak lekko jak chwytliwy kryminał? Tak właśnie. Przyjemne i lekko sarkastyczne pióro autorki przybliża nam sylwetki wielu morderczych kobiet na przestrzeni wieków.

True crime, który czyta się tak lekko jak chwytliwy kryminał? Tak właśnie. Przyjemne i lekko sarkastyczne pióro autorki przybliża nam sylwetki wielu morderczych kobiet na przestrzeni wieków.

Chociaż temat nie należy do najprzyjemniejszych, to książkę czyta się wyjątkowo szybko i przyjemnie. Historie są krótkie i treściwie, fajnie pogrupowane i napisane z humorem.

Chociaż temat nie należy do najprzyjemniejszych, to książkę czyta się wyjątkowo szybko i przyjemnie. Historie są krótkie i treściwie, fajnie pogrupowane i napisane z humorem.

Każda z przedstawionych historii mogłaby być bestsellerową biografią. I tylko "mogłaby", bo każda z nich dostaje maksymalnie 3 strony dla siebie, przez co wychodzi po łebkach. Miałem wrażenie, że książka jest zaadresowana do czytelnika, który nie potrafi utrzymać uwagi na dłużej. Podsumowania przy niektórych rozdziałach wydawały się niepotrzebne, nie wiem, czy miały podnosić psychologiczne i społeczne aspekty zachowań bohaterek, czy raczej dopowiedzieć historie, które były za krótkie na te wylewne 5 akapitów - niemniej, nie udało się i jedno, i drugie. Ilustracje udane, razem z lekkim piórem przewiozły mnie do ostatnich stron po drodze pełnej zakrętów od postaci do postaci. Kilka "ale" miałem też do tłumaczenia - niektóre zdania skonstruowane chaotycznie.

Każda z przedstawionych historii mogłaby być bestsellerową biografią. I tylko "mogłaby", bo każda z nich dostaje maksymalnie 3 strony dla siebie, przez co wychodzi po łebkach. Miałem wrażenie, że książka jest zaadresowana do czytelnika, który nie potrafi utrzymać uwagi na dłużej. Podsumowania przy niektórych rozdziałach wydawały się niepotrzebne, nie wiem, czy miały...

Zmarnowany potencjał. Ciekawe bohaterki opisane bardzo pobieżnie, sporo także wpadek redaktorskich. Do błyskawicznego przeczytania, ale czy jakieś bardzo ubogacające- nie wydaje mi się.

Zmarnowany potencjał. Ciekawe bohaterki opisane bardzo pobieżnie, sporo także wpadek redaktorskich. Do błyskawicznego przeczytania, ale czy jakieś bardzo ubogacające- nie wydaje mi się.

Ta książka to kiepski żart. Nawet nie wiem, jak ją określić, prócz tego, że czyta się jak słaby bryk. Niby przedstawia nietuzinkowe kobiety, ale autorka robi to tak pobieżnie, że szkoda czasu na czytanie i miejsce na półce w bibliotece.

Ta książka to kiepski żart. Nawet nie wiem, jak ją określić, prócz tego, że czyta się jak słaby bryk. Niby przedstawia nietuzinkowe kobiety, ale autorka robi to tak pobieżnie, że szkoda czasu na czytanie i miejsce na półce w bibliotece.

Niektórzy mówią, że należy obawiać się mężczyzn, bo to oni stanowią większe zagrożenie dla życia innych ludzi. Te panie jednak biją wielu na głowy pod kątem pomysłowości i brutalności swoich morderstw. Jennifer Wright w książce "I że ci (nie) odpuszczę. Najbardziej mordercze kobiety w historii" zapoznaje nas z historiami ponad czterdziestu przedstawicielek "płci pięknej", które okazały się być wyrachowanymi zabójczyniami - od trucicielek, po samurajki. Ich gniew, żądza zemsty, czy pragnienie wzbogacenia się na ubezpieczeniach spowodowały śmierć ogromnej ilości mężczyzn.
Książka Pani Wright jest podzielona na dziewięć części. W każdej z nich poznajemy kilka kobiet, których historie są ze sobą powiązane. Mamy chociażby rozdział poświęcony samym trucicielkom. Inny przedstawia nam historie władczyń. Można powiedzieć, że "I że ci (nie) odpuszczę" to swego rodzaju leksykon morderczyń. Każda z nich, jak i ich dokonania, są skondensowane zaledwie w kilku stronach. Z jednej strony jest to plus - mamy to co chcemy, krótko, zwięźle i na temat. Z drugiej natomiast, w przypadku historii niektórych kobiet czułam niedosyt i cieszyłabym się z nieco bardziej rozbudowanej treści na ich temat. No ale nie można mieć wszystkiego.
Mimo swojego gatunku, książka jest dosyć prosto napisana. Nie ma żadnego problemu ze zrozumieniem jej treści. Jednak waga zbrodni i ich brutalność sprawiła, że raczej nie polecałabym jej osobom poniżej 16 roku życia. Chociaż każdy czytelnik ma inne podejście do tematu, dlatego jeżeli ktoś jest bardzo zainteresowany takimi historiami, to może śmiało sięgać. Parę z tych historii sprawiło, że czytałam książkę z rozszerzoną buzią. Nawet nie ze względu na sam fakt popełnionych mordów, a motywy, jakimi kierowały się bohaterki. Złapałam się na tym, że w paru przypadkach byłam w stanie zrozumieć ich postępowanie.
Niestety, ze względu na swoją skondensowaną formę i zarazem ogrom przedstawionych postaci, prawdopodobnie za dosyć niedługi czas nie będę większości tych historii pamiętać. Może w mojej pamięci zachowają się same okoliczności zbrodni, natomiast imiona i nazwiska odpowiedzialnych za nie kobiet już niekoniecznie. Niemniej jednak książka jest ciekawa i możliwa do przeczytania w jeden wieczór, co jak na książkę popularnonaukową jest rzadko spotykane. Przynajmniej w moim przypadku. Ogólnie bawiłam się przy niej dobrze, ale wątpię żebym w jakikolwiek sposób wspominała to czego się dowiedziałam, bo zwyczajnie o tym zapomnę.

Niektórzy mówią, że należy obawiać się mężczyzn, bo to oni stanowią większe zagrożenie dla życia innych ludzi. Te panie jednak biją wielu na głowy pod kątem pomysłowości i brutalności swoich morderstw. Jennifer Wright w książce "I że ci (nie) odpuszczę. Najbardziej mordercze kobiety w historii" zapoznaje nas z historiami ponad czterdziestu przedstawicielek "płci...

Ciekawa pozycja. Niektóre historie były niewiarygodne! Bardzo odpowiadała mi forma w jakiej jest to napisane - krótko , zwięźle. Może zachęcić do zagłębienia niektórych historii.

Ciekawa pozycja. Niektóre historie były niewiarygodne! Bardzo odpowiadała mi forma w jakiej jest to napisane - krótko , zwięźle. Może zachęcić do zagłębienia niektórych historii.

Prawie że leksykon trucicielek, wojowniczek, sadystek i innych krwiożerczych kobiet. Skrzywdzona kobieta to istna furia, ale też zdarzają się psychopatki.

Prawie że leksykon trucicielek, wojowniczek, sadystek i innych krwiożerczych kobiet. Skrzywdzona kobieta to istna furia, ale też zdarzają się psychopatki.

Kolejna książka tej autorki.

Były już epidemie i rozstania i przyszła pora na trucizny.

Kiedy rozmawiamy o mordercach to najczęściej wskazujemy mężczyzn - silni fizycznie od kobiet, mają uprzywilejowaną pozycję od dawien dawna. W końcu Adam, był pierwszy, a Ewa była potem.

Kiedy mężczyźni sięgają po broń i następuje wojna (co dzieje się obecnie na Ukrainie) to robi się niebezpiecznie. Jednak uważam, że najgorszymi mordercami są... kobiety - te same, których mężczyźni uważają za słabe i delikatne.

Kobiety zawsze były pod kuratelą mężczyzn - ojciec, brat, mąż - to oni kierowali ich życiem i udzielali pieniędzy. Z tych powodów, pojawiały się kobiety, które brały sprawy w swoje ręce i to dosłownie - a że czasem te ręce były ubrudzone krwią... to jest już inna sprawa.

Kobiety przedstawione w książce, miały za sobą bagaż doświadczeń życiowych, były ograniczone przez społeczeństwo i rodzinę. To właśnie dlatego kobiety, próbowały uwolnić się z tych więzów i być niezależne. Trucizna, odzieranie ze skóry, tortury czy gwałty, zabijanie - miało im w tym pomóc.

Język jest jak najbardziej przystępny. Jeśli chodzi o humor - mnie odpowiada, ale nie każdemu. Krótko, zwięźle i na temat - czasem, nie ma za wielu źródeł, którymi możemy się posiłkować, ale ja uważam, że tak jest lepiej.

Polecam tę książkę, jeśli lubicie informacje i takie ironiczne poczucie humoru - ja czekam na następną książkę tej autorki.

Kolejna książka tej autorki.

Były już epidemie i rozstania i przyszła pora na trucizny.

Kiedy rozmawiamy o mordercach to najczęściej wskazujemy mężczyzn - silni fizycznie od kobiet, mają uprzywilejowaną pozycję od dawien dawna. W końcu Adam, był pierwszy, a Ewa była potem.

Kiedy mężczyźni sięgają po broń i następuje wojna (co dzieje się obecnie na Ukrainie) to robi...

"Błyskawiczna" lektura o niczym - z natarczywym feminizmem w tle. Wielkie rozczarowanie po przeczytaniu trzeciej książki tej autorki, ponieważ dwie poprzednie okazały się bardzo dobre. Podobnie ma się sytuacja z serią "Zrozum"- póki co "I że Ci nie odpuszczę" to zepsute jabłko.

"Błyskawiczna" lektura o niczym - z natarczywym feminizmem w tle. Wielkie rozczarowanie po przeczytaniu trzeciej książki tej autorki, ponieważ dwie poprzednie okazały się bardzo dobre. Podobnie ma się sytuacja z serią "Zrozum"- póki co "I że Ci nie odpuszczę" to zepsute jabłko.