Bóg szanuje ludzką wolność. Pozostaje zawsze "Bogiem ukrywającym się" (Iz 45,15). (...) Wiara nie jest przymusem ideologicznym. Jest zaproszeniem do zaufania Bogu i Jego słowom (s. 30-31).

Bóg szanuje ludzką wolność. Pozostaje zawsze "Bogiem ukrywającym się" (Iz 45,15). (...) Wiara nie jest przymusem ideologicznym. Jest zaprosz...

Jestem głęboko przekonany, iż między wierzącymi i niewierzącymi istnieje trudno wyrażalna solidarność losu. Wierzący łudzą się, wyobrażając sobie, że wiedzą o wiele więcej, nieomal wszystko o człowieku, Bogu i świecie. W rzeczywistości jest to zaledwie "uczona niewiedza". Nasze doktryny dają zwodnicze poczucie pewności, które kruszy się i rozpada przy najbliższym zderzeniu z nieszczęściem, cierpieniem i śmiercią. Pewność wierzących jest tylko pewnością nadziei. Jej miernikiem jest zdolność zaufania i zawierzenia Bogu (s. 31).

Jestem głęboko przekonany, iż między wierzącymi i niewierzącymi istnieje trudno wyrażalna solidarność losu. Wierzący łudzą się, wyobrażając ...

Są to sprawy trudne do przyjęcia dla człowieka niewierzącego. Nie usiłuję go przekonywać, zwłaszcza że i moja wiara wystawiana jest ustawicznie na próbę. Tym bardziej że człowiek niewierzący nie wierzy przecież w istnienie samego Boga i Jego transcendentnego świata. Mogę go tylko polecać Bogu, aby znalazł drogę do Niego, wcześniej czy później, jeżeli nie za życia, to po śmierci i weryfikacji ostatecznej. Taka jest moja nadzieja, ale nie potrafię jej udowodnić tak, by dawała poczucie pewności. W tym sensie teologia, nauka wiary, pozostaje wewnętrznie rozdarta, choć wiara odznacza się swoistą logiką na mocy aktu zawierzenia i zaufania. Jest to rozdarcie pomiędzy tym, co już się dokonało, a tym, co jeszcze się nie spełniło do końca. Oto paradoks samej wiary: już i jeszcze nie, znany ludziom wierzącym od wieków (s. 33-34).

Są to sprawy trudne do przyjęcia dla człowieka niewierzącego. Nie usiłuję go przekonywać, zwłaszcza że i moja wiara wystawiana jest ustawicz...