Nazywając swój dramat słowem tak uniwersalnym i wieloznacznym jak „akropolis”, postawił Wyspiański przed czytelnikiem już na wstępie wielość interpretacji. Sam tytuł sugeruje być może niezwykłą podróż do świata ateńskiego. Mając na uwadze fakt, iż akcja umieszczona została w katedrze wawelskiej, odrzucić trzeba po części tę wersję. Idąc drogą dosłownego odczytania, dostajemy od autora tytuł oznaczający po prostu miasto, a dokładniej górną jego część – wzgórza z zabudowaniami i świątyniami, miejsca życia publicznego i religijnego, piętrzącego się nad siecią urbanistycznych budynków obronnych. W tym przypadku Kraków. Miejsce, swoją drogą, w twórczości Wyspiańskiego bardzo wyjątkowe i przez niego ukochane. „Wawel” pełni więc funkcję bliskoznaczną do słowa „akropolis”. Krakowski pisarz Polskę wskrzeszał przez Troję, Wawel widział przez Akropol. Już w otwierającej części dramatu przeczytać możemy „Rzecz dzieje się na Wawelu w Noc Wielką Zmartwychwstania”. Każde przytoczone tu słowo wywiera ogromny wpływ na całość dramatu.
"Akropolis" to wciąż jeden z najbardziej zagadkowych utworów, zarówno w swojej wymowie ideowej, jak porządku artystycznym. Cały dramat wydaje się stworzony na zasadzie odbicia. Akt pierwszy i ostatni to odbicie Chrystusa, akty środkowe krążą wokół konfliktu braterskiego. W obu przypadkach zastosował Wyspiański inne rozwiązania dla każdego przypadku, skrajnie inne.

Nazywając swój dramat słowem tak uniwersalnym i wieloznacznym jak „akropolis”, postawił Wyspiański przed czytelnikiem już na wstępie wielość interpretacji. Sam tytuł sugeruje być może niezwykłą podróż do świata ateńskiego. Mając na uwadze fakt, iż akcja umieszczona została w katedrze wawelskiej, odrzucić trzeba po części tę wersję. Idąc drogą dosłownego odczytania,...

"Akropolis" to według wielu najtrudniejsze do zrozumienia dzieło Stanisława Wyspiańskiego, pisane w specyficznym dla niego okresie wzmożonej aktywności, zwrócenia się ku religii, przez opinie publiczną przyjęte z konsternacją, niepewnością. Autor ogłoszony już kolejnym wieszczem narodowym pisze coś, co dla jego fanów i krytyków literackich pozostaje nieodgadnioną zagadką. Nikt nie potrafił zrozumieć o czym Wyspiański napisał, dlaczego to zrobił i co chce przekazać publice spragnionej wielkiego dzieła "ku pokrzepieniu serc".

I nie potrafi chyba do tej pory. Bo ileż najprzeróżniejszych wątków, motywów, idei, analogii, powiązań, inspiracji i tym podobnych można w "Akropolis" zauważyć! Wystarczyło tego na dłuższy niż cały dramat wstęp autorstwa pani Ewy Miodońskiej-Brooks. Wstęp zresztą bardzo mądry, w miarę przystępnie napisany, tyle że trudny do ogarnięcia umysłem. To nie jest opracowanie lektury dla leniwych uczniów, to nie jest przełożenie "z polskiego na nasze" tekstu Wyspiańskiego. To konkretna analiza i interpretacja napisana z założeniem, że czytana będzie przez ludzi inteligentnych i wykształconych. Dlatego przez wstęp nie da się po prostu przelecieć wzrokiem. Wymaga on tyle samo uwagi, co samo Akropolis. A sam w sobie stanowi wspaniały klucz do zrozumienia, co ten walnięty Autor miał na myśli.

A miał na myśli? Tłumaczyć tego się nie podejmuje. Analiza rzeczy tak banalnej i zwykle oczywistej jak chociażby miejsce akcji mogłaby zająć kilkadziesiąt stron, o motywach, czy bohaterach już nie wspominając. Poczytajcie sobie wyżej wspomniany wstęp.

Po pierwszym niezbyt uważnym przeczytaniu jednego z aktów i przejrzenia wstępu doszłam do mało optymistycznego wniosku, że żeby cokolwiek pojąć musiałabym przeczytać wstęp, "Akropolis" i znowu wstęp. W praktyce wyszło inaczej: i "Akropolis" i wstęp przeczytałam kilkakrotnie, ale powiedzmy, że coś pojęłam. Jestem z siebie dumna. "Akropolis" nie jest dziełem łatwym i przyjemnym, wręcz przeciwnie piekielnie trudnym i męczącym. Ale jest warte poświęcenia mu tych kilku(nastu) godzin.

"Akropolis" to według wielu najtrudniejsze do zrozumienia dzieło Stanisława Wyspiańskiego, pisane w specyficznym dla niego okresie wzmożonej aktywności, zwrócenia się ku religii, przez opinie publiczną przyjęte z konsternacją, niepewnością. Autor ogłoszony już kolejnym wieszczem narodowym pisze coś, co dla jego fanów i krytyków literackich pozostaje nieodgadnioną zagadką....

Akcja dramatu rozgrywa się w Noc Zmartwychwstania Pańskiego na Wawelu. W Akcie I bohaterami są Aniołowie i ożywione figury oraz obrazy znajdujące się w Katedrze Wawelskiej. Akt II to opis wydarzeń tuż przed tym jak Hektor wyrusza na wojnę z Grekami. Wszyscy namawiają go aby został gdyż jak wyruszy to zginie. Hektor jednak wybiera powinność i obowiązek, zostawia rodziców, żonę i dziecko, pomimo iż wie, że przyczyną wojny trojańskiej jest romans Aleksandra(Parysa) i Heleny, którzy tak są zapatrzeni w siebie, że nic sobie nie robią z tego, że ich łóżkowe ekscesy kosztują życie wielu Greków i Trojan. Akt III to historia biblijnych braci Ezawa i Jakuba, synów Izaaka. Młodszy Jakub, za namową i podstępem matki - Rebeki, kradnie bratu błogosławieństwo ojca, używając skór zwierzęcych na przedramionach (Ezaw, w przeciwieństwie do Jakuba miał bardzo owłosione przedramiona). Ta historia kończy się pogodzeniem braci. Akt IV to psalmodium harfiarza - uwielbienie Zmartwychwstałego Pana. Na koniec bije dzwon Zygmunta obwieszczając Pańskie Zmartwychwstanie; bicie dzwonu w miejscu gdzie spoczywają królowie Polski, ma być też zapowiedzią jej odrodzenia. Autor łączy w jednym dramacie nie związane ze sobą różne motywy literackie różnych kultur starożytności ze współczesnością.

Akcja dramatu rozgrywa się w Noc Zmartwychwstania Pańskiego na Wawelu. W Akcie I bohaterami są Aniołowie i ożywione figury oraz obrazy znajdujące się w Katedrze Wawelskiej. Akt II to opis wydarzeń tuż przed tym jak Hektor wyrusza na wojnę z Grekami. Wszyscy namawiają go aby został gdyż jak wyruszy to zginie. Hektor jednak wybiera powinność i obowiązek, zostawia rodziców,...

dramat

dramat

Przesymbolizowane to coś. Bez wstępu nie zrozumiałbym nic. Przerost formy nad treścią.

Przesymbolizowane to coś. Bez wstępu nie zrozumiałbym nic. Przerost formy nad treścią.