Bardzo przyjemnie jest natrafić na bibliotecznej półce książkę, której się człowiek nie spodziewał, a która okazuje się przyjemnym czytadełkiem.

Oto para socjologów przez rok śledziło kolumnę pytań do redakcji dużego ogólnokrajowego dziennika, które zawierały prośbę o rady, wskazówki i pomoc w rozwiązaniu problemów, głównie natury osobistej.
Autorzy potraktowali listy pisane przez Japończyków jako punkt wyjścia do refleksji nad społeczeństwem - zmian, jakim podlega (szczególnie na linii teściowa-synowa oraz miejsca starszych osób w rodzinie),wartościom jakim hołduje (rozdziały o problemach małżeńskich i dotyczących usamodzielnienia młodych dorosłych) i wreszcie o niepisanych zasadach, które regulują jego funkcjonowanie (kolektywizm zamiast indywidualizmu).
Z grubsza znajdziemy tu potwierdzenie wszystkich tych obiegowych twierdzeń o japońskim społeczeństwie, jednak są one ładnie i zgrabnie podane, a co najważniejsze - są cudownie nie-egzotyzujące. Socjologiczne zaplecze autorów sprawia, że z jednakowym dystansem podchodzą do tego, co w innym kręgu kulturowym może wydawać się czytelnikowi dziwne (czytaj: głupie, obce, jakieś takie),jak i do tego, co w jego własnym kręgu kulturowym jest dla czytelnika tak znajome, że aż przezroczyste (czytaj: tradycyjne, tak zawsze było, normalne).

Czas odcisnął trochę swoje piętno na tej publikacji; warto pamiętać, że przedmiotem analizy są listy sprzed blisko czterdziestu lat. Nie śmiem marzyć, aby ktoś powtórzył pracę McKinstrych...

Bardzo przyjemnie jest natrafić na bibliotecznej półce książkę, której się człowiek nie spodziewał, a która okazuje się przyjemnym czytadełkiem.

Oto para socjologów przez rok śledziło kolumnę pytań do redakcji dużego ogólnokrajowego dziennika, które zawierały prośbę o rady, wskazówki i pomoc w rozwiązaniu problemów, głównie natury osobistej.
Autorzy potraktowali listy...