Jaka to wspaniała opowieść! Prosta w najlepszym tego słowa znaczeniu, Autorka ma radar nastawiony na dzieci, pamiętam "Lulaki" oraz "Szczygły" niedawno przeczytane. Maluchy bezbędnie reagują na historię Niebieskiego i jego nowych kolegów, a to najlepsza recenzja. Niebieski to takie dziecko Frankensteina, z plastelinowych przeszczepów po słoniu i hipopotamie, wsparty na zapałczanej nodze. Jego antagonistą jest olbrzymi Żółty, pełen lęku gnębiciel. W tej krótkiej historii jest miejsce na przeżycia i uczucia każdego z bohaterów. Oprawa graficzna fenomenalna, jednak z z małym minusikiem. A może i nie małym. Elżbieta Wasiuczyńska zrobiła prawdziwe dzieło, tyle że z papieru. A tu jednak chodzi o dzieci, które oczekują plasteliny. Za każdym razem kiedy czytam im tę książkę, musimy dyskutować o tym dlaczego ludziki są z papieru a nie ulepione. Coś tu się minimalnie rozjechało, a byłoby arcydzieło.

Jaka to wspaniała opowieść! Prosta w najlepszym tego słowa znaczeniu, Autorka ma radar nastawiony na dzieci, pamiętam "Lulaki" oraz "Szczygły" niedawno przeczytane. Maluchy bezbędnie reagują na historię Niebieskiego i jego nowych kolegów, a to najlepsza recenzja. Niebieski to takie dziecko Frankensteina, z plastelinowych przeszczepów po słoniu i hipopotamie, wsparty na...

Ciepła, szczera i kochana opowieść o byciu innym i o reakcjach na nowe osoby. Grupa plastelinowych stworków poznaje Niebieskiego, który dopiero został ulepiony. I, choć sami są we wszystkich kolorach tęczy, stwierdzają, że Nowy jest INNY. Dlatego nie pasuje. Co z tego wynikło - doczytajcie sami. Jedno jest pewne - sprawa się rozwiąże i będzie happy end. Książka jest na tyle uniwersalna, że można ją odnieść do prawie każdej sytuacji. Nowe dziecko w klasie/ktoś z niepełnosprawnością/ktoś innego wyznania/orientacji/koloru skóry. Dowolność jest ogromna. Za to ją lubię. Lubię też za lekką i świeżą narrację. To prosta, kolorowa bajeczka o nas samych. Bez czarno-białych (sic!) postaci. Każdy z bohaterów - tak jak i my w życiu - boi się nowego, popełnia błędy. To, co różni ich od niektórych z nas (i to, czego możemy się od nich uczyć) to umiejętność przyznania się do błędu. I naprawienie go. Ilustracje są kolorowe, nieprzytłaczające i przyjemne. Nie ma na nich ludzików z plasteliny - są papierowe postacie. Mnie to lekko zgrzytało przy czytaniu. Ale zdaję sobie sprawę, że to już czepialstwo z mojej strony

Ciepła, szczera i kochana opowieść o byciu innym i o reakcjach na nowe osoby. Grupa plastelinowych stworków poznaje Niebieskiego, który dopiero został ulepiony. I, choć sami są we wszystkich kolorach tęczy, stwierdzają, że Nowy jest INNY. Dlatego nie pasuje. Co z tego wynikło - doczytajcie sami. Jedno jest pewne - sprawa się rozwiąże i będzie happy end. Książka jest na tyle...

„Kolorowe serca” to niezwykle urzekająca opowieść o tolerancji i wzajemnej akceptacji inności.

Bohaterami tej krótkiej, ale za to jakże wymownej opowiastki są powycinane z kolorowych tekturek postacie, zamieszkujące pewien zamek. Wszystko się w ich doczesnym życiu zmienia w momencie pojawienia się stworzonego przez chłopca Jaśka, kolegi Niebieskiego. Niebieski jest tworem z plasteliny, który we wcześniejszym wcieleniu był hipopotamem, a nawet słoniem. I tu pojawia się pewna dość istotna nieścisłość w książeczce (istotna przynajmniej dla małego obserwatora-czytelnika). Pani ilustratorka wycięła postacie z papieru, a w tekście autorki mowa jest o ludzikach z plasteliny. Niby nic, a jednak gryzą się ilustracje ze słowem pisanym. Ale do rzeczy… Nieśmiały Niebieski ze swym szczerym uśmiechem na twarzy miał nadzieję, że się szybko zaprzyjaźni z mieszkańcami zamku, tymczasem nic bardziej mylnego. Jako pierwszy opór stawił Żółty uważając przybysza za dziwaka, przez ten jego niewielki wzrost i zapałczaną nogę. A wszystko co dziwne, jest przecież obce i nie do zaakceptowania. Przez dłuższy czas, nieco zmanipulowanym postawą Żółtego, pozostałym mieszkańcom zamku też się tak wydawało. Ten wewnętrzny konflikt jednak w bardzo szybki i racjonalny sposób rozwiązała pewna żółta Piłka. Okazało się, że i inność da się oswoić, nawet z pomocą niepohamowanej ciekawości…

Ostrowicka w swej książeczce w przystępny, czytelny, łatwy, a zarazem bardzo przyjazny sposób wprowadza dziecko w świat tolerancji. Jasno przy tym wskazuje na dobre i złe zachowania bohaterów. W tej historii nie ma niedomówień. To opowieść pełna zrozumienia. Polecam rodzicom i najmłodszym.

„Kolorowe serca” to niezwykle urzekająca opowieść o tolerancji i wzajemnej akceptacji inności.

Bohaterami tej krótkiej, ale za to jakże wymownej opowiastki są powycinane z kolorowych tekturek postacie, zamieszkujące pewien zamek. Wszystko się w ich doczesnym życiu zmienia w momencie pojawienia się stworzonego przez chłopca Jaśka, kolegi Niebieskiego. Niebieski jest tworem...