Biografia fabularyzowana, więc Broszkiewicz zmyśla, ile wlezie. Robi z Chopina (i z Mickiewicza) walczącego z arystokracją bojownika upominającego się o prawa chłopów. To chyba jednak przegięcie. Ale, mimo tej wady głównej, taki typ biografii ma swoje dobre strony. Postacie nabierają ludzkich cech. Doskonale niby znany konflikt klasyków z romantykami przedstawiony w nowym świetle (na przykład jak wredny potrafił być Koźmian). Chciałem dowiedzieć się czegoś o życiu Chopina - dowiedziałem się. Zależało mi na przyzwoitym tle historycznym - było. Chciałem poznać bliżej np. Mochnackiego, Lelewela, George Sand - byli. Więc mimo wszystko pozytywnie oceniam.

Biografia fabularyzowana, więc Broszkiewicz zmyśla, ile wlezie. Robi z Chopina (i z Mickiewicza) walczącego z arystokracją bojownika upominającego się o prawa chłopów. To chyba jednak przegięcie. Ale, mimo tej wady głównej, taki typ biografii ma swoje dobre strony. Postacie nabierają ludzkich cech. Doskonale niby znany konflikt klasyków z romantykami przedstawiony w nowym...

"Siadaj, dwója!" Nudne i na dodatek, na każdym kroku autor przemyca jakieś treści propagandy komunistycznej.
Gdyby nie to, że o Chopinie mowa, to wylądowałoby w skupie makulatury.

"Siadaj, dwója!" Nudne i na dodatek, na każdym kroku autor przemyca jakieś treści propagandy komunistycznej.
Gdyby nie to, że o Chopinie mowa, to wylądowałoby w skupie makulatury.

80/2016 (A)

80/2016 (A)

Muzyka jak i postać Fryderyka Chopina interesowała mnie już od bardzo dawna, dlatego kiedy tylko wpadła mi w ręce ta książka - od razu zagłębiłem się w jej treść. Jednak, przeżyłem srogi zawód...książka jest nudna, ale nie to jest najgorsze! Nie takie pozycje sie czytało! Najobrzydliwszą rzeczą było to, że książka wręcz ociekała doktrynierstwem komunistycznym i biorąc na poważnie przesłanie autora należałoby stwierdzić, że powstańcy listopadowi, poeci romantyczni wraz z Chopinem na czele byli zaciekłymi komunistami, których misją życiową była walka z burżuazyjną klasą panującą, w celu wyzwolenia zgnębionego ludu pracującego, który był jedyną nadzieją na uzyskanie wolnej ojczyzny.
Gdyby nie mój upór rzuciłbym tę książkę po połowie, jednak dotrwałem do końca i jakoś przebrnąłem prze te komunistyczne brednie i całe rozdziały opisujące uciskany lud pracujący i panoszącą się arystokrację, bowiem o samym Chopinie, wbrew pozorom w tym "dziele" nie było tak dużo. Konkludując - nie polecam. Może w latach 50-tych pewne kręgi "intelektualistów" mogły się zachwycać czymś takim, jednak obecnie - to raczej trudne.

Muzyka jak i postać Fryderyka Chopina interesowała mnie już od bardzo dawna, dlatego kiedy tylko wpadła mi w ręce ta książka - od razu zagłębiłem się w jej treść. Jednak, przeżyłem srogi zawód...książka jest nudna, ale nie to jest najgorsze! Nie takie pozycje sie czytało! Najobrzydliwszą rzeczą było to, że książka wręcz ociekała doktrynierstwem komunistycznym i biorąc na...