Uwielbiam styl pisania autorki, czyta się płynnie i bez zastanowienia, tylko sama książka nie ma ciekawej treści. Jest to zbiór opowiadań o ludziach którzy z naszej perspektywy postępują głupio i wsumie nic nie wynika z ich wyborów. Jeżeli szukasz czegoś ambitnego to, to nie jest to czego szukasz fajna pozycja na czytanie dla zabicia czasu dla fanów stylu autorki.

Uwielbiam styl pisania autorki, czyta się płynnie i bez zastanowienia, tylko sama książka nie ma ciekawej treści. Jest to zbiór opowiadań o ludziach którzy z naszej perspektywy postępują głupio i wsumie nic nie wynika z ich wyborów. Jeżeli szukasz czegoś ambitnego to, to nie jest to czego szukasz fajna pozycja na czytanie dla zabicia czasu dla fanów stylu autorki.

ja chyba nie tesknie za tym swiatem 🤞🤞

ja chyba nie tesknie za tym swiatem 🤞🤞

Trochę na jedno kopyto i wtórne co do innych prac pani Moshfegh (przede wszystkim "Mojego roku...") ale kilka opowiadań na pewno zapadnie mi w głowie. Najbardziej dwa ostatnie. Niektóre niestety zupełnie lądują na drugim biegunie, czyli w ogóle mnie nie zajęły.

Trochę na jedno kopyto i wtórne co do innych prac pani Moshfegh (przede wszystkim "Mojego roku...") ale kilka opowiadań na pewno zapadnie mi w głowie. Najbardziej dwa ostatnie. Niektóre niestety zupełnie lądują na drugim biegunie, czyli w ogóle mnie nie zajęły.

Druga, po "Byłam Eileen", książka autorki, którą przeczytałam, okazała się wielkim rozczarowaniem. Po poprzedniej, kóra bardzo mi się podobała, ta stanowi dla mnie zagadkę. Wygląda na to, że jestem inteligentna inaczej, bo chyba kompletnie nie zrozumiałam, co autorka miała na myśli. Styl pisania był bardzo w porządku, ale sam styl nie stanowi o głównej wartości. Treść była dla mnie niezrozumiała, żeby nie powiedzieć, że wręcz głupia. Taki odbiór książki ceduję na moje możliwości poznawcze, choć zauważam, że co jakiś czas przemyka przez mą głowę malutka myśl, że może autorka potrzebuje terapii. Tak czy inaczej, ta książka jako literatura zupełnie rozminęła się z moim gustem czytelniczym.

Druga, po "Byłam Eileen", książka autorki, którą przeczytałam, okazała się wielkim rozczarowaniem. Po poprzedniej, kóra bardzo mi się podobała, ta stanowi dla mnie zagadkę. Wygląda na to, że jestem inteligentna inaczej, bo chyba kompletnie nie zrozumiałam, co autorka miała na myśli. Styl pisania był bardzo w porządku, ale sam styl nie stanowi o głównej wartości. Treść była...

Ciekawy zbiór opowiadań, bardzo nieoczywisty i nie dla wszystkich. Przebija z nich samotność i alienacja człowieka.

Ciekawy zbiór opowiadań, bardzo nieoczywisty i nie dla wszystkich. Przebija z nich samotność i alienacja człowieka.

Przedziwne były te opowiadania. Momentami dziwność przeradzała się w poczucie dyskomfortu, nieprzyjemność. Nie bardzo wiem co chciała przekazać autorko poprzez ten zbiór. Czasem wydawało mi się, że rozumiem przy innym opowiadaniu nie miałam pojęcia. Dziwna to była lektura i zajęła mi wiele miesięcy.

Przedziwne były te opowiadania. Momentami dziwność przeradzała się w poczucie dyskomfortu, nieprzyjemność. Nie bardzo wiem co chciała przekazać autorko poprzez ten zbiór. Czasem wydawało mi się, że rozumiem przy innym opowiadaniu nie miałam pojęcia. Dziwna to była lektura i zajęła mi wiele miesięcy.

Kolejna książka Moshfegh, którą miałam nadzieję pokochać, a która była bardzo przeciętna. Fajne kilka opowiadań, ale zdecydowanie bez szału... Wychodzi na to, że "Mój rok relaksu i odpoczynku" będzie jedyną książką tej autorki, która faktycznie mi się spodobała, a szkoda...

Kolejna książka Moshfegh, którą miałam nadzieję pokochać, a która była bardzo przeciętna. Fajne kilka opowiadań, ale zdecydowanie bez szału... Wychodzi na to, że "Mój rok relaksu i odpoczynku" będzie jedyną książką tej autorki, która faktycznie mi się spodobała, a szkoda...

Nie będą to niestety najlepsze opowiadania, jakie przeczytałam w swoim dorobku, ale i tak w niektóre potrafiłam wciągnąć się bez reszty. Tylko obawiam się, jak długo będę o nich pamiętać...

Nie będą to niestety najlepsze opowiadania, jakie przeczytałam w swoim dorobku, ale i tak w niektóre potrafiłam wciągnąć się bez reszty. Tylko obawiam się, jak długo będę o nich pamiętać...

Bezlitosne, wręcz brutalne, a jednocześnie niepozbawione empatii spojrzenie na dziwne, pozbawione sensu życie ludzi na planecie Ziemia. Humor i filozoficzny spokój.

Bezlitosne, wręcz brutalne, a jednocześnie niepozbawione empatii spojrzenie na dziwne, pozbawione sensu życie ludzi na planecie Ziemia. Humor i filozoficzny spokój.

Pomimo tego, że lubię groteskę i "dziwność" większość opowiadań mnie nie porwała. Może z wyjątkiem ostatniego, gdzie rzeczywiście autorka pozostawiła wiele rzeczy wyobraźni i domysłom czytelnika.

Pomimo tego, że lubię groteskę i "dziwność" większość opowiadań mnie nie porwała. Może z wyjątkiem ostatniego, gdzie rzeczywiście autorka pozostawiła wiele rzeczy wyobraźni i domysłom czytelnika.