Doktor Dolittle i jego zwierzęta

Od jakiegoś czasu powracam do lektur szkolnych by przypomnieć sobie o czym były i przekonać się czy po latach spodoba mi się ich czytanie (nie lubiłam lektur, rzadko kiedy po nie sięgałam wolałam przeczytać streszczenie).
Po raz kolejny sięgnęłam po coś z podstawówki, książkę świetnie się czyta.
Taka bajka z elementami fantastyki, wciągająca z rozwijającą się akcją.
Powieść również ma na celu nauczac że ciężka praca zawsze przynosi efekty i że czasami nie warto być upartym i trzymać się określonych schematów, zawsze po niepowodzeniu jest jakieś światełko w przyszłości by było lepiej. W niej również zawarte są elementy psychologiczne, napisane pod postacią opowiadań z różnych momentów życia doktora Dollitle.
Polecam zrobić sobie taki challenge z różnymi lekturami szkolnymi, książkę również polecam bo świetnie się przy niej bawiłam.

Od jakiegoś czasu powracam do lektur szkolnych by przypomnieć sobie o czym były i przekonać się czy po latach spodoba mi się ich czytanie (nie lubiłam lektur, rzadko kiedy po nie sięgałam wolałam przeczytać streszczenie).
Po raz kolejny sięgnęłam po coś z podstawówki, książkę świetnie się czyta.
Taka bajka z elementami fantastyki, wciągająca z rozwijającą się akcją.
Powieść...

Szczerze mówiąc nie za wiele pamiętałam z tej historii ze swojego dzieciństwa. Chyba nawet nigdy jej nie przeczytałam. Kojarzyłam tylko główny wątek, czyli doktora Dolittle rozmawiającego ze zwierzętami.

Gdy zobaczyłam to wydanie, pomyślałam, że to dobry moment, żeby nadrobić zaległości i przy okazji zapoznać z tą historią córkę.

I owszem zapał miałyśmy przez cztery pierwsze rozdziały, później była już walka żeby to doczytać, w końcu odłożyłyśmy na kilka tygodni, aż do dziś kiedy po nią sięgnęłam i doczytałyśmy jednym tchem, ale nie z fascynacją i wypiekami na twarzy, tylko raczej siłą rozpędu, żeby mieć już z głowy.

Wiem, że to klasyka dziecięca, ale jak dla mnie trochę nudna. Córce też za bardzo się nie podobała, a nawet tam gdzie były jakieś akcje z piratami, to kazała przewrócić kartkę bo się bała.
Dla mnie osobiście wieje nudą i nie podoba mi się słownictwo jakiego używały między sobą zwierzęta. Średnio mi to odpowiada w książce dla dzieci.

Ogólnie sam wątek człowieka rozmawiającego ze zwierzętami fajny, ale w moim odczuciu nie jest ciekawie poprowadzony, bo z tego nic nie wynika. Ta książka to taka typowa przygodówka, która może bardziej zaciekawi chłopców niż dziewczynki, ze względu na pirackie akcje.

Szczerze mówiąc nie za wiele pamiętałam z tej historii ze swojego dzieciństwa. Chyba nawet nigdy jej nie przeczytałam. Kojarzyłam tylko główny wątek, czyli doktora Dolittle rozmawiającego ze zwierzętami.

Gdy zobaczyłam to wydanie, pomyślałam, że to dobry moment, żeby nadrobić zaległości i przy okazji zapoznać z tą historią córkę.

I owszem zapał miałyśmy przez cztery...

Niestety nic porywającego.
Sam koncept Doktora Dolittla i to, że potrafi rozmawiać ze zwierzętami jest bardzo oryginalny i fajny.
Jednak już historia prosta i płaska. Czytałem razem z dziećmi i już w połowie zaczęła się walka aby ją dokończyć.

Niestety nic porywającego.
Sam koncept Doktora Dolittla i to, że potrafi rozmawiać ze zwierzętami jest bardzo oryginalny i fajny.
Jednak już historia prosta i płaska. Czytałem razem z dziećmi i już w połowie zaczęła się walka aby ją dokończyć.

Kiedyś 100 lat temu to czytałem więc nie wiem czy to to wydanie chyba pamiętam że to było jakieś słabe ale mam -3IQ no i nie pamiętam

Kiedyś 100 lat temu to czytałem więc nie wiem czy to to wydanie chyba pamiętam że to było jakieś słabe ale mam -3IQ no i nie pamiętam

Też się czytało to za dzieciaka!

Też się czytało to za dzieciaka!

Chyba nie minę się z prawdą jeżeli napiszę, że dr John Dolittle to jeden z najbardziej znanych weterynarzy w dziejach. Hugh Lofting wykreował postać doktora o wielkim sercu, który tak kocha zwierzęta, że nauczył się ich mowy. Dzięki temu jest w stanie stawiać doskonałe diagnozy i pomagać swoim pacjentom. Sława tak wybitnej persony poniosła się daleko. O pomoc do doktora zwracają się małpy z dalekiej Afryki. John Dolittle nie zastawiania się czy, a jak się tam dostać i ulżyć chorym zwierzętom.

Cudownie było wrócić do tej książki. Kiedy ją otworzyłam i spojrzałam na imiona zwierząt od razu sobie przypomniałam wszystkich bohaterów powieści. Papuga Polinezja, pies Dżip, małpka Czi-Czi, kaczka Dab-Dab, prosiaczek Gub-Gub – oni wszyscy siedzieli przez wiele lat w moim serduchu. No i oczywiście sam doktor Dolittle, który posiadł niezwykłą umiejętność rozumienia mowy zwierząt.

Czytając „Doktora Dolittle i jego zwierzęta” jako dziecko, moją głowę zajęły głównie przygody, jakie przeżywali bohaterowie książki. Ucieczka z afrykańskiego więzienia, starcie z piratami, negocjacje z groźnymi zwierzętami i inne perypetie. Z perspektywy dorosłego widzę opowieść z rodzaju „karma wraca”. John Dolittle jest wyjątkowo bezinteresownym człowiekiem. Pomaga z dobrego serca. Nie oczekuje zapłaty. Czasami sprawia wrażenie zbyt beztroskiego, np. gdy nie myśli o nieuchronnych długach czy nadchodzącej zimie. Jednak bohater książki ma zwierzęta, a każde z nich pomaga, jak potrafi. Służą one radą, pomysłowością i swoimi umiejętnościami, np. pies ma dobry węch, a ptaki to świetni nawigatorzy. Ich pomoc oraz splot wydarzeń sprawia, że los uśmiecha się do niezwykłego lekarza.

Są ponadczasowe powieści i do nich zalicza się „Doktor Dolittle i jego zwierzęta”. Oryginalny główny bohater, szereg przygód, gadające zwierzaki komentujące ludzkie zachowania i szczypta szaleństwa. Historia lekko fantastyczna, odrobinę zwariowana, bo kto gada ze zwierzętami. Ale chyba trochę zazdrościmy doktorowi jego umiejętności lingwistycznych. Nie jedna osoba chętnie porozmawiałaby ze swoim pupilem.

Chyba nie minę się z prawdą jeżeli napiszę, że dr John Dolittle to jeden z najbardziej znanych weterynarzy w dziejach. Hugh Lofting wykreował postać doktora o wielkim sercu, który tak kocha zwierzęta, że nauczył się ich mowy. Dzięki temu jest w stanie stawiać doskonałe diagnozy i pomagać swoim pacjentom. Sława tak wybitnej persony poniosła się daleko. O pomoc do doktora...

Bardzo ciepła, ale i infantylna książka z głębokiego dzieciństwa. Z dzisiejszego punktu widzenia przedstawia totalną antropomorfizację przedstawicieli fauny, będących nie ma ludźmi w zwierzęcych skórach.
Ale z drugiej strony afirmuje takie wartości jak szacunek dla ludzi, ideę pracy nie tylko dla pieniędzy, pomocy istotom w potrzebie, przyjaźni, współpracy i przede wszystkim szacunku i miłości dla zwierząt. A przecież była napisana w czasach, gdy polowanie uważano za sport dżentelmenów zaś zwierzęta po prostu wykorzystywano do prac fizycznych czy hodowli bądź jako źródło zarobku dla treserów i cyrkowców.
Co więcej, sam bohater uczy się od papugi Polinezji uniwersalnego języka zwierząt, który jak wiemy dziś nie istnieje, ale zdaniem wielu badaczy poszczególne gatunki mają swoje języki, ich namiastki czy inne sposoby komunikowania się. Wreszcie powieść rozkręca się i dzielnemu i dobremu doktorowi nie brakuje przygód, także w trakcie egzotycznej podróży.
I tak jak różne są sposoby komunikowania się w świecie zwierząt, taki podobnie jest wśród ludzi. Nie wszyscy są potencjalnymi czytelnikami prac naukowych czy nawet popularnonaukowych a od dzieci trudno wręcz tego wymagać. Zatem antropomorfizacja bohaterów pozwala przekazać im pewne oczywiste prawdy i wartości, których nigdy za wiele. Ocena w oparciu o wrażenia z czasów dzieciństwa.

Bardzo ciepła, ale i infantylna książka z głębokiego dzieciństwa. Z dzisiejszego punktu widzenia przedstawia totalną antropomorfizację przedstawicieli fauny, będących nie ma ludźmi w zwierzęcych skórach.
Ale z drugiej strony afirmuje takie wartości jak szacunek dla ludzi, ideę pracy nie tylko dla pieniędzy, pomocy istotom w potrzebie, przyjaźni, współpracy i przede...

Za dzieciaka uwielbiałem Doktora Dolittle'a - ale film z Eddiem Murphym. Nie pamiętam ni w ząb o czym był, poza tym, że rozmawiał ze zwierzątkami, a to przecież takie fajne dla dzieci. Na drugą część poszliśmy z Mamą do nieistniejącego już kina Pomorzanin w Bydgoszczy, a potem karmić kaczki. Ciekawe, czy wtedy fizjonomia Doktora komuś przeszkadzała - z drugiej strony, pewnie też bardziej się kierowano talentem aktorskim niż reprezentowaniem takiej czy innej grupy, więc i reakcje pewnie były inne. Nie wiem.

Sama książka okrzyknięta następcą Alicji, ale no nie do końca. Jest przyjemna, ale nie zachwyca aż taką wyobraźnią. W posłowiu napisano, że "książki nie ocenzurowano, ale zmieniono w miejscach które mogłyby urazić" xD cokolwiek to znaczy. Ogólnie miła, lekka historia.

Za dzieciaka uwielbiałem Doktora Dolittle'a - ale film z Eddiem Murphym. Nie pamiętam ni w ząb o czym był, poza tym, że rozmawiał ze zwierzątkami, a to przecież takie fajne dla dzieci. Na drugą część poszliśmy z Mamą do nieistniejącego już kina Pomorzanin w Bydgoszczy, a potem karmić kaczki. Ciekawe, czy wtedy fizjonomia Doktora komuś przeszkadzała - z drugiej strony,...

Lektura dla dzieci, miałam przyjemność czytać żeby pomóc kuzynom. Całkiem fajna lektura, opisy zwierząt wraz z doktorem doskonale. Pomysł rozmowy ze zwierzętami wspaniały, dzięki temu pomagał wszystkim zwierzętom jakie napotkał. Podróż do Afryki była fajnie opisana, zwierzęta pomagały sobie wzajemnie i innym.

Lektura dla dzieci, miałam przyjemność czytać żeby pomóc kuzynom. Całkiem fajna lektura, opisy zwierząt wraz z doktorem doskonale. Pomysł rozmowy ze zwierzętami wspaniały, dzięki temu pomagał wszystkim zwierzętom jakie napotkał. Podróż do Afryki była fajnie opisana, zwierzęta pomagały sobie wzajemnie i innym.

Jak gadające zwierzęta to tylko w tej książce!

Jak gadające zwierzęta to tylko w tej książce!