Na początku bardzo spodobały mi się przerysowanie i teatralność fabuły. Jednak z biegiem lektury zaczęło mnie to męczyć.

Na początku bardzo spodobały mi się przerysowanie i teatralność fabuły. Jednak z biegiem lektury zaczęło mnie to męczyć.

„Jojo’s Bizarre Adventure” jest mangą wydawaną oryginalnie w latach 1987-2004. Dzieli się ona na dłuższe historie osadzone w różnych epokach czasowych, chociaż dziejące się w ramach tej samej linii fabularnej. Zaciekawiony popularnością serii sięgnąłem po tom pierwszy.

Akcja rozgrywa się w XIX w. Tytułowy Jojo to Joe Joestar, młody syn zamożnego człowieka. Pewnego dnia do ich rezydencji przybywa Dio Brando, syn człowieka, który uratował kiedyś życie ojcu Jojo. Dio nie ma czystych intencji…

Fabuła nie jest specjalnie skomplikowana i łatwo można domyślić się jej przebiegu. Bohaterowie zachowują się dosyć naiwnie, ich wypowiedzi są bardzo nienaturalne, a oni sami są bardzo archetypowi. Być może to był celowy zabieg mający na celu oddanie stylu dziewiętnastowiecznej literatury. Jednakże przez to lektura trochę mi się dłużyła i niektóre dialogi czy sceny można byłoby spokojnie skrócić.

Mniej więcej w trzech czwartych zostaje wprowadzony pewien element, który zmienia trochę styl opowieści. W dalszym ciągu widać tu wpływy literatury z XIX w., ale całość zaczyna nabierać cech dosyć typowego horroru. Jestem zainteresowany czy będzie to miało jakieś większe wyjaśnienie czy jedynie parę kadrów na początku tomu miało służyć za uzasadnienie.

Rysunki w tym tomie wyraźnie sugerują, że będzie seria skupiona na walkach. Niemal wszystkie postacie męskie są tutaj bardzo umięśnione, a sceny pojedynków są bardzo szczegółowo narysowane. Niestety bohaterowie są zbyt podobni do siebie i gdyby nie różne fryzury, to miałbym kłopot z ich odróżnieniem.

Jak na razie jest tak średnio. Nie zainteresowała mnie fabuła, ani zachwyciły rysunki. Po następny tom sięgnę głównie, żeby sprawdzić czy tajemnica maski zostanie bardziej wyjaśniona.

„Jojo’s Bizarre Adventure” jest mangą wydawaną oryginalnie w latach 1987-2004. Dzieli się ona na dłuższe historie osadzone w różnych epokach czasowych, chociaż dziejące się w ramach tej samej linii fabularnej. Zaciekawiony popularnością serii sięgnąłem po tom pierwszy.

Akcja rozgrywa się w XIX w. Tytułowy Jojo to Joe Joestar, młody syn zamożnego człowieka. Pewnego dnia do...

Opinię piszę w odniesieniu do całego Phantom Blood, więc wkleję ją pod każdym z trzech tomów tej części.

Na wstępie powiem krótko, choć część ta jest bardzo dobra i ją lubię, jednocześnie uważam ją za najgorszą ze wszystkich, z którymi miałem przyjemność się zaznajomić. Słyszałem nawet pogłoski, jakoby ludzie polecali pominąć tę część, co jednak jest lekką przesadą. Ach, nie zraźcie się, jeśli będzie się pojawiać dużo zdań typu "jest dobrze, ale przyszłe części robią to lepiej", bo tak już z tym partem jest.

Przede wszystkim mamy tutaj do czynienia z tytułem bardzo specyficznym nawet jak na mangi czy anime i zapewne niektórzy się od tego odbiją, nawet jeśli wolą właśnie mangi i anime. Phantom Blood nie jest tu wyjątkiem, nawet jeśli jest "najnormalniejszy". Daje to dobry obraz tego, jak mniej więcej będą wyglądać kolejne części, choć każda będzie utrzymana w całkowicie innym klimacie. Jeśli po przeczytaniu tych trzech tomów stwierdzicie, że to nie dla was, kolejne raczej nie przypadną wam do gustu. Jeśli jednak będziecie się dobrze bawić, gwarantuję, że czeka was iście wspaniała, odjechana przygoda!

No dobrze, ale o czym to w ogóle jest? Główną postacią jest Jonathan Joestar, syn szlachcica wiodący spokojne życie do momentu, gdy jego ojcie nie przyjmuje pod swój dach niejakiego Dio Brando, który to z kolej postanawia zmienić życie Jonathana w piekło. W ich konflikcie ważną wolę odegra również tajemnicza, kamienna maska, zdająca się mieć jakieś dziwne właściwości.

Absolutnie najlepszą częścią Phantom Blood jest klimat mrocznej, 19-sto wiecznej Anglii. Jest mroczny, miejscami gęsty i z lekka horrorowy, chyba nawet nie będzie jakąś przesadą podciągnięcie tej części pod dark fantasy. To też może być w pewnym sensie problem, ponieważ klimat różni się od każdego kolejnego partu o tyle bardzo, że traktuje się poważnie. Następne części są już bardzo luźne, nieskrępowane, nierzadko bardzo zabawne, pod tym kontem Phantom Blood może wydawać się niereprezentatywne.

Postacie także wypadają tak sobie, zwłaszcza jeśli porównać je do bohaterów przyszłych części. Główna postać to maksymalnie dobry, szlachetny, honorowy (i męski) rycerz na białym koniu, który gdyby nie był głównym bohaterem, raczej w ogóle nie zapadłby w pamięć. Dio Branto jest już lepszy, taki do bólu przerysowany zły koleś, chcący przejąć świat. Co prawda jakieś tam uzasadnienie swojej złej natury ma, ale ogólnie to jest zły ponieważ jest zły. Pozostała obsada jest po prostu okey, poza Speedwagon'em, on jest fantastyczny.

Tego typu show stoi w dużej mierze walkami i tu nie jest inaczej. Same w sobie starcia są fajne, ale nie tak pomysłowe jak w przyszłych częściach. Pochylić się z kolei trzeba nad tak zwanym Hamonem, czyli tamtejszym systemem magicznym, że tak to nazwę. Choć dopiero w kolejnej części dane nam będzie zobaczyć pełnię jego możliwości, już tutaj była to moc niezwykle ciekawa i efektowna. Zostając jeszcze przy walkach, trzeba powiedzieć, że choć tyczy się to całego Jojo, nie ma tu plot armora, jeśli ktoś umiera to umiera i żadna moc miłości czy siła przyjaźni go nie ściągną z powrotem na ziemię.

Całe Phantom Blood polecałbym potraktować jako swego rodzaju prolog, mały wstęp do większej całości. W miarę możliwości polecam wam zaraz po Phantom Blood zabrać się za Battle Tendency, czyli drugi part, choć podkreślę, że jeśli w pierwszym absolutnie nic wam się nie spodoba, raczej nie warto się męczyć. Ja osobiście Jojo kocham, jest świetne i mam nadzieję, że mimo wszystko kogoś uda mi się namówić i się temu komuś spodoba.

Opinię piszę w odniesieniu do całego Phantom Blood, więc wkleję ją pod każdym z trzech tomów tej części.

Na wstępie powiem krótko, choć część ta jest bardzo dobra i ją lubię, jednocześnie uważam ją za najgorszą ze wszystkich, z którymi miałem przyjemność się zaznajomić. Słyszałem nawet pogłoski, jakoby ludzie polecali pominąć tę część, co jednak jest lekką przesadą. Ach,...

świetna seria

świetna seria

Wiele ludzi uważa, że Phantom Blood jest bardzo nudne i najgorsze z serii. Dla mnie jednak ten tom jest bardzo dobry jako tom wprowadzający. Poznajemy w nim głównych bohaterów, którzy będą przewijać się przez resztę serii w jednej czy innej formie, powód ich konfliktu oraz jak działa świat przedstawiony w serii.
Samo wydanie jest przyzwoite, ale nie podoba mi się, jak trudno dostępne jest. Można je w sumie dostać tylko przez stronę producenta. Nawet Dragon Balla widziałem w sklepach stacjonarnych, come on!
Wywodzi się też stąd kilka memów, co również jest na plus.
Ogółem, dobra manga, moja pierwsza, i choć nie jest wybitna, podoba mi się.

Wiele ludzi uważa, że Phantom Blood jest bardzo nudne i najgorsze z serii. Dla mnie jednak ten tom jest bardzo dobry jako tom wprowadzający. Poznajemy w nim głównych bohaterów, którzy będą przewijać się przez resztę serii w jednej czy innej formie, powód ich konfliktu oraz jak działa świat przedstawiony w serii.
Samo wydanie jest przyzwoite, ale nie podoba mi się, jak...

Ta recenzja będzie dotyczyć całego 1 partu, więc pewnie przekleję ją pod wszystkie tomiki.
Kocham JoJo jak mało co. To jedna z najbardziej absurdalnych, zabawnych i dziwnych rzeczy na jakie natknąłem się w popkulturze. Part 1 jednak odstaje i to mocno. Nie znaczy to, że jest to cześć pozbawiona czegokolwiek co czyni JoJo wyjątkowym, ale warto mieć na względzie, że Phantom Blood nie jest tym, czym JoJo's Bizarre Adventure staje się później.
Historia ma miejsce w Anglii w końcu XIX wieku. Śledzimy losy Jonathana Joestara, który musi radzić sobie z - no cóż - standardowymi problemami tamtych czasów. Poszukiwaniem miłości, nauką, nieśmiertelnymi wampirami, Kubą Rozpruwaczem. Takie rzeczy.
Jest raczej na poważnie. Przygoda nie jest tak cudowanie nieskrępowana jak później. Postaci nie są tak dziwne. Wszystko jest generalnie dość stonowane. To co szczerze mogę pochwalić, to zakończenie. Jest bardzo odważne, szczególnie jak na czasy, w których manga wychodziła.
Jeśli chcecie posłuchać więcej o całej serii zapraszam na mój materiał!
Miłego dnia!

Ta recenzja będzie dotyczyć całego 1 partu, więc pewnie przekleję ją pod wszystkie tomiki.
Kocham JoJo jak mało co. To jedna z najbardziej absurdalnych, zabawnych i dziwnych rzeczy na jakie natknąłem się w popkulturze. Part 1 jednak odstaje i to mocno. Nie znaczy to, że jest to cześć pozbawiona czegokolwiek co czyni JoJo wyjątkowym, ale warto mieć na względzie, że Phantom...

Bardzo przyjemna manga. Jestem mniej więcej obeznana z anime, więc wiem, jak potoczą się losy bohaterów, ale i tak miło było sobie o nich przeczytać mangę. Jedyny mój zarzut to zdarzające się nieproporcjonalnie narysowane postaci.

Bardzo przyjemna manga. Jestem mniej więcej obeznana z anime, więc wiem, jak potoczą się losy bohaterów, ale i tak miło było sobie o nich przeczytać mangę. Jedyny mój zarzut to zdarzające się nieproporcjonalnie narysowane postaci.

Piękne arcydzieło już to uwielbiam

Piękne arcydzieło już to uwielbiam

Jeden z tych przypadków, w których adaptacja jest lepsza od pierwowzoru. Wspaniale zaakcentowała wszystkie manieryzmy, onomatopeje, dziwactwa. Sam komiks niezły, ale mnie nie porwał.

Jeden z tych przypadków, w których adaptacja jest lepsza od pierwowzoru. Wspaniale zaakcentowała wszystkie manieryzmy, onomatopeje, dziwactwa. Sam komiks niezły, ale mnie nie porwał.

bardzo dobra wciągnęła mnie w te serie. Mimo że słyszałem złe opinie. Polecam przeczytać .

bardzo dobra wciągnęła mnie w te serie. Mimo że słyszałem złe opinie. Polecam przeczytać .