Czytanie tej książki jest jak nieustanna walka i to tak samo ciężka, jak ta w którą zmagają się bohaterowie. Ale udało mi się! Skończyłam. Veni, vidi, vici.
Były momenty porywające, takie które czytałam jednym tchem, ściskając książkę tak, że mało okładki nie złamałam. Do tych momentów zalicza się głównie cały wątek Kmicica. Gdyby cała książka obracała się tylko wokół niego nie tylko byłaby dwa razy krótsza, a dwa razy ciekawsza. Podobała mi się ta postać, chyba jako jedyna, nie zależnie czy był zdrajcą, czy bohaterem. No i jeszcze Zagłoba. Podobały mi się jego "krotofile". Te dwie postaci były świetne! Żywe i oryginalne. Pozostałe mnie nie przekonały.
Drugim momentem jest obrona Częstochowy. Bardzo realistycznie i patriotycznie opisana.
Co do pozostałych bitew mam wrażenie, że wszystkie te opisy były takie same. Aż chciało by się sprawdzić, czy nie kopiował sam swoich akapitów, bo wszystkie te oblężenia, opisy wojsk i ich ruchów były jednakowe. Zresztą Sienkiewicz, za co go szczerze nieznoszę, musi opisywać wszystko szczegół po szczególe, no i nie pominął żadnej bitwy. Nie wiem, wydawca płacił mu od słowa, czy co?
Ogólnie rzecz biorąc książka to droga przez mękę. Zwłaszcza, że ilekroć człowiek wczuje się w akcję i zaczyna ją śledzić z zapartym tchem, to masz kolejny opis dla ochłody czytelniku. Jak zimną wodą w twarz. (Opis na cztery kartki, oczywiście).
Ale cieszę się, że przerabiamy tę powieść jako lekturę w szkole, w przeciwnym razie wgl bym po nią nie sięgnęła. A powinnam! Bo warto się umęczyć brnąc przez mulisty, grząski styl Sienkiewicza (który teraz spoczywa w jakimś literackim piekle) dla tych nagłych, wzniosłych uczuć patriotycznych, które się w człowieku budzą. Może to i patetycznie brzmi, ale budzą się one budzą. Trzeba tylko wytrwać, aby docenić tę perłę tkwiącą w Potopie słów Sienkiewicza.

Czytanie tej książki jest jak nieustanna walka i to tak samo ciężka, jak ta w którą zmagają się bohaterowie. Ale udało mi się! Skończyłam. Veni, vidi, vici.
Były momenty porywające, takie które czytałam jednym tchem, ściskając książkę tak, że mało okładki nie złamałam. Do tych momentów zalicza się głównie cały wątek Kmicica. Gdyby cała książka obracała się tylko wokół niego...