Tak dobre, społeczne, a jednocześnie fantazyjne, w oparach absurdu, chyba codzienności, chcę czytać. Seria z Kraju i ze Świata jest fantastyczna.

Tak dobre, społeczne, a jednocześnie fantazyjne, w oparach absurdu, chyba codzienności, chcę czytać. Seria z Kraju i ze Świata jest fantastyczna.

Wciągająca (przeczytałem w jeden dzień). Znakomicie przetłumaczona. Nie dostrzegłem w niej ani jednego zbędnego słowa. Bardzo dobra powieść o ludzkich losach, osób, których życie nie rozpieszcza. O osobach, które często pozostają niezauważone czy też niemalże niewidzialne, jak osoby sprzątające. O osobach z krwi i kości, które to nie są nieskazitelne. O samotności, o głodzie życia i bliskości. Poruszyła moje czułe struny. Polecam. Warto, bo historie osób z pozoru bardzo niepozornych, czy wydawałoby się że dla świata mało znaczących, dobrze opowiedziane, nabierają na znaczeniu, czasem mogą wręcz inspirować.
Tak na marginesie nigdy chyba nie pogodzę się z faktem, że zawody takie jak osoba sprzątająca czy zawód śmieciarza są przez część ludzi pogardzane czy wyśmiewane. A są tak naprawdę ważniejesze niż nie jeden inny zawód, choćby zawod piłkarza.

Wciągająca (przeczytałem w jeden dzień). Znakomicie przetłumaczona. Nie dostrzegłem w niej ani jednego zbędnego słowa. Bardzo dobra powieść o ludzkich losach, osób, których życie nie rozpieszcza. O osobach, które często pozostają niezauważone czy też niemalże niewidzialne, jak osoby sprzątające. O osobach z krwi i kości, które to nie są nieskazitelne. O samotności, o...

Powieść rozsnuta na nitce empatii, która przerywana jest małymi apokalipsami żywotów w rozsypce. Motorem napędowym jest strach przed samotnością i potrzeba miłości oraz bycia dostrzeżonym — stania się osobą, a nie samym ciałem na obcych usługach. Książka nie jest jednak prostym wskazaniem na to, kto ma gorzej. Ukazuje kobiety i mężczyzn radzących sobie w świecie, który nie ma dla nich lepszej oferty.

Ciekawy sposób pisania (małymi literami, bez przerw i podziału dialogów) działa zdecydowanie na plus — powieść zyskuje na dynamice i wydaje się bardziej realistyczna.

Powieść rozsnuta na nitce empatii, która przerywana jest małymi apokalipsami żywotów w rozsypce. Motorem napędowym jest strach przed samotnością i potrzeba miłości oraz bycia dostrzeżonym — stania się osobą, a nie samym ciałem na obcych usługach. Książka nie jest jednak prostym wskazaniem na to, kto ma gorzej. Ukazuje kobiety i mężczyzn radzących sobie w świecie, który nie...

Narobiłam sobie ogromnego apetytu na te pozycję, zarówno po jakiejś fachowej recenzji jak i po okładce. I znów ogromne rozczarowanie. Nie kupuję ani treści, ani formy. Nie zgadzam się z autorem, że ludzie nie mówią i nie myślą dużymi literami - schematy kulturowe i społeczne w tej mierze są zbyt silne, aby tak twierdzić. Więc to owszem - eksperyment. I chwała mu za to. Ale czytanie tego to droga przez mękę. Tym bardziej, że zawartość i struktura książki to totalny misz masz. Miałam chaos w głowie w trakcie i mam nadal po. Nie specjalnie identyfikuję się i nie bardzo przeżywam losy bohaterów. Niestety. Bo wydaje się, że zasługują na więcej.

Narobiłam sobie ogromnego apetytu na te pozycję, zarówno po jakiejś fachowej recenzji jak i po okładce. I znów ogromne rozczarowanie. Nie kupuję ani treści, ani formy. Nie zgadzam się z autorem, że ludzie nie mówią i nie myślą dużymi literami - schematy kulturowe i społeczne w tej mierze są zbyt silne, aby tak twierdzić. Więc to owszem - eksperyment. I chwała mu za to. Ale...

Literatura małej litery, ciężko się czytało. Posłowie po zakończeniu książki wyjaśnia treść.

Literatura małej litery, ciężko się czytało. Posłowie po zakończeniu książki wyjaśnia treść.

Jesteśmy w Portugalii pośród zubożałej klasy ciężko pracującej. Nasze bohaterki - Maria da Graça i Quitéria – są sprzątaczkami pracującymi dla bogaczy. Ten wyraźny zarys klasowy towarzyszy nam przez całą, fantastyczną (co jest określaniem nieco nie na miejscu) lekturę „Apokalipsy ludzi pracy”, co powinienem napisać małymi literami, gdyż autor - Valter Hugo Mãe – tylko takimi posługuje się w opowiadanej treści. A tej jest sporo i jest ona gęsta, a chwilami naprawdę wielka.

„Apokalipsa” prezentuje nam ludzi „pomijalnych”, czyli takich, o których zwykło się mówić „niezauważalni” albo „pracownicy fizyczni”. Sprzątaczki, ale i też robotnicy (emigranci z Ukrainy) zapełniający karty powieści starają się wyłączyć swoje emocje. No bo jak przejść do porządku dziennego nad byciem wykorzystywaną seksualnie przez pracodawcę, z którym żadna umowa o pracę nie wiąże. Albo zasuwanie na budowie w ciężkich warunkach, aby wysłać pieniądze do rodziców.

Choć autor stosuje wyraźne analogie – jak puszczanie Mozarta do pastowania podłóg – to jednak ucieka od dosłowności albo łopatologii. On pokazuje, że demokracja nie zawsze dba o najsłabszych. Co prawda w snach Marii, ale jednak, nawet religia staje się poletkiem do wykluczenia, gdyż nasza bohaterka pomimo usilnych prób bramy piotrowej przejść nie może, a święty Piotr jawi się niczym selekcjoner klubowy. Pełno takich niuansów wypełnia tę znakomitą powieść.

Pomimo sączącej się beznadziei ludzie i tak próbują nie godzić się na z góry zapisany los. Kobiety mają w tym układzie ciężej, bo na nich – niczym wory – kładą się mężczyźni z popranymi emocjami. A one i tak uciekają, szukają małych szczęść albo dają upust emocjach w rozmowach. Dialogi zresztą należą do najwspanialszej części literackiej tej powieści. No i znakomite tłumaczenie Michała Lipszyca. No po prostu to trzeba przeczytać.

Jesteśmy w Portugalii pośród zubożałej klasy ciężko pracującej. Nasze bohaterki - Maria da Graça i Quitéria – są sprzątaczkami pracującymi dla bogaczy. Ten wyraźny zarys klasowy towarzyszy nam przez całą, fantastyczną (co jest określaniem nieco nie na miejscu) lekturę „Apokalipsy ludzi pracy”, co powinienem napisać małymi literami, gdyż autor - Valter Hugo Mãe – tylko...

O tym, że każdy jest samotny i marzy o lepszym życiu.

O tym, że każdy jest samotny i marzy o lepszym życiu.

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam tę książkę, pomyślałam, że to reportaż o współczesnych pracownikach ciągnących po dwa etaty, żeby związać koniec z końcem. Pomyłka. Powieść okazała się opowieścią o miłości i.. śmierci. Owszem ciężkiej pracy tam nie brak, ale miałam wrażenie, że jest ona tylko tłem.
I być może nie powinnam była się śmiać w trakcie lektury, ale niestety dialogi Marii de Graca i jej przyjaciółki Quiterii nie pozwalały mi zachować powagi.
Bardzo przyjemnie spędziłam czas czytając.

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam tę książkę, pomyślałam, że to reportaż o współczesnych pracownikach ciągnących po dwa etaty, żeby związać koniec z końcem. Pomyłka. Powieść okazała się opowieścią o miłości i.. śmierci. Owszem ciężkiej pracy tam nie brak, ale miałam wrażenie, że jest ona tylko tłem.
I być może nie powinnam była się śmiać w trakcie lektury, ale niestety dialogi...

Zapis tytułu (tak polskiego jak i oryginalnego) dużą literą to błąd - książka należy do "trylogii małej litery" a autor z rezygnacji z używania dużych liter uczynił swój znak rozpoznawczy

Zapis tytułu (tak polskiego jak i oryginalnego) dużą literą to błąd - książka należy do "trylogii małej litery" a autor z rezygnacji z używania dużych liter uczynił swój znak rozpoznawczy

Rzuciłem się na tę książkę przez promocję i absurdalnie patetyczny tytuł, przez który aż się zaśmiałem.

To strumień świadomości osób pozbawionych wszelkiej nadziei, spauperyzowanych i przerobionych przez biedę - kierowanych zazwyczaj czystymi instynktami i utworzonymi dla siebie mitami.

Bardziej niż treść książki zastanawia mnie po wszystkim jedno - kto właściwie czyta tego typu "twórczość"? Co jest pociągającego w tej całej beznadziei i apatii? To jakaś forma ukorzenia się przed osobami, którym wiedzie się gorzej? Forma samopocieszenia się czyjąś tragedią?

Nie wiem, ale książkę trudno mi polecić - zapis małymi literami wcale nie pomógł mi w jej odbiorze.

Rzuciłem się na tę książkę przez promocję i absurdalnie patetyczny tytuł, przez który aż się zaśmiałem.

To strumień świadomości osób pozbawionych wszelkiej nadziei, spauperyzowanych i przerobionych przez biedę - kierowanych zazwyczaj czystymi instynktami i utworzonymi dla siebie mitami.

Bardziej niż treść książki zastanawia mnie po wszystkim jedno - kto właściwie czyta...