Tym razem odważyłam się na wystawienie "gwiazdkowej" oceny, choć nadal daleko mi do stania się koneserem poezji. Przyznam jednak, że czytając wiersze Pani Bianki coś mnie poruszyło, coś zagrało w moim sercu, w duszy. Może wynika to z faktu, że autorką jest kobieta, która inaczej niż płeć męska przelewa na papier swoją wrażliwość, emocje, uczucia.

Wiersze zawarte w tomiku dotykają wielu płaszczyzn codziennego życia, ludzkiej egzystencji, mówią o rzeczach nieobcych każdemu z nas - o miłości, rozstaniach, tęsknocie, marzeniach, o codziennym wspólnym życiu, ale też o odchodzeniu, przemijaniu czy śmierci. Ogromna kobieca intuicja autorki oraz wrażliwość słowa powodują, że wiersze trafiają wgłąb naszych zmysłów, budzą refleksję. Jakże czułe i wzruszające są między innymi wiersze "Wanilia i pieprz", "Czy", "Milczenie", ileż w nich uczucia i emocji.

Nie rozpisuję się zbytnio, bo nadal poezja jest dla mnie odkrywaniem, nowym tematem, ale tomik Bianki Kunickiej-Chudzikowskiej podobał mi się i nie żałuję poświęconego mu czasu.

Tym razem odważyłam się na wystawienie "gwiazdkowej" oceny, choć nadal daleko mi do stania się koneserem poezji. Przyznam jednak, że czytając wiersze Pani Bianki coś mnie poruszyło, coś zagrało w moim sercu, w duszy. Może wynika to z faktu, że autorką jest kobieta, która inaczej niż płeć męska przelewa na papier swoją wrażliwość, emocje, uczucia.

Wiersze zawarte w tomiku...