Pochłonęłam twórczość Markiza de Sade w ramach studenckich obsesji, wciąż zgłębiam kolejne opowieści Edwarda Lee z narastającą przyjemnością, ale przyznam Wam szczerze, że już dawno nic tak nie zrobiło na mnie wrażenia, jak nasz swojski, polski, zaściankowo-podwórkowy „Folk” Tomasza Czarnego i Marcina Piotrowskiego. Panowie zaserwowali mi wieczór pełen wrażeń bliższych estetycznie niż jakiekolwiek white trashowe opowieści zza oceanu. Oczyma wyobraźni widziałam to bieszczadzkie odludzie, do którego wszyscy chcą tak uciekać, a z którego jak się okazuje już uciec nie można. Wyobraziłam sobie tę leśniczówkę uroczą i tych, którzy czają się w szpalerach drzew, czyhając w wygłodniałym szale na kolejne ofiary. I wreszcie niemal poczułam ten smród, który unosił się wokół zagrody naszej wioskowej rodzinki… Usłyszałam te wrzaski… To ja już wolę pozostać w mieście i pogapić się na sąsiednie bloki.
Dla fanów horroru ekstremalnego – smakowity, mięsny kąsek!

Pochłonęłam twórczość Markiza de Sade w ramach studenckich obsesji, wciąż zgłębiam kolejne opowieści Edwarda Lee z narastającą przyjemnością, ale przyznam Wam szczerze, że już dawno nic tak nie zrobiło na mnie wrażenia, jak nasz swojski, polski, zaściankowo-podwórkowy „Folk” Tomasza Czarnego i Marcina Piotrowskiego. Panowie zaserwowali mi wieczór pełen wrażeń bliższych...