Na początek chciałam Was zapytać, czy należycie do teamu kotów, czy może do teamu psów? Ja chyba po części należę do obu drużyn. Mam w domu jednego „mruczka”, który cztery lata temu kompletnie wywrócił nasze życie (i mieszkanie!) do góry nogami. Co prawda nie jest czarny, ale czasami zachowuje się jaj wysłannik szatana, za jakiego niegdyś mieli to zwierze ludzie. No dobrze, a czy jesteście przesądni? Nie przechodzicie pod drabiną, łapiecie się za guzik na widok kominiarza, a gdy napotkacie czarnego kota, wybieracie dłuższą drogę, żeby tylko ten mały nikczemnik Wam jej nie przeciął? Możecie się śmiać, ale mimo tego, że mamy XXI wiek, niektórzy ludzie dalej wierzą w zabobony.

Książka sama w sobie nie jest śmieszna, w końcu opowiada o paleniu kotów, zrzucaniu ich z wieży i murowaniu w ścianie, ale komiczne jest to, co ludzie wymyślają. Sięgając po tego typu pozycje, cieszę się, że żyję w obecnych czasach. Nie wyobrażam sobie pić krwi z kociego ogona ani całować go po genitaliach, by przyniósł mi szczęście. Mimo iż może się to wydawać nierealne, to wierzono w to, że te małe, puchate, czarne kuleczki są złem wcielonym, choć niekiedy krzywdzono je po to, by przyniosły szczęście.

Mogłabym Wam przytaczać absurdy, ciekawostki i śmieszne anegdotki, ale nie zrobię tego, byście sami mogli je odkryć, sięgając po „Tajemniczego czarnego kota”. Książka jest pięknie wydana. Została wzbogacona o ciekawe ilustracje, liczne cytaty oraz żółtą wstążeczkę, którą możecie posłużyć się jak zakładką, do tego składa się z grubych, solidnych kartek. Przedstawia historię czarnych kotów oraz legendy, wierzenia i przesądy z nimi związane. Jest niewielka i czyta się ją szybko. Ja pochłonęłam ją w godzinkę spędzoną nad morzem. Zdecydowanie warto po nią sięgnąć, jeśli lubicie koty lub jeśli interesuje Was taka tematyka, pozycja ta będzie dla Was idealna.

„Chodzi, gdzie mu się podoba, według własnego widzimisię krąży po swoim terenie, zagląda do każdego łoża, wszystko widzi i wszystko słyszy, zna każdą tajemnicę, przyzwyczajenia i sekrety domu. On wszędzie jest u siebie, nie ma dla niego przeszkód – zwierze poruszające się bezszelestnie, milczący wagabunda, nocny włóczęga po zakamarkach murów.” ~ Guy de Maupassant (str. 104). Czyż ten cytat idealnie nie opisuje tych drapaczy?

Na początek chciałam Was zapytać, czy należycie do teamu kotów, czy może do teamu psów? Ja chyba po części należę do obu drużyn. Mam w domu jednego „mruczka”, który cztery lata temu kompletnie wywrócił nasze życie (i mieszkanie!) do góry nogami. Co prawda nie jest czarny, ale czasami zachowuje się jaj wysłannik szatana, za jakiego niegdyś mieli to zwierze ludzie. No dobrze,...