Amerykański mit

Pod koniec czwartego tomu „Kaznodziei” Jesse Custer leżał na ziemi, znokautowany bardzo mocnym życiowym ciosem. Na początku tomu piątego zastajemy go stojącego na jakimś molo – fale się kłębią, niebo się chmurzy, wiatr wieje, a wierny pies waruje przy nodze. „Czasami bywa tak, że po prostu kończy ci się Ameryka” – mówi do niego Jesse, a my widzimy, że nie jest mu wcale wesoło. Co znaczą te słowa? W jaką kabałę wplątał się kaznodzieja, który postanowił znaleźć samego Boga i zadać mu kilka trudnych pytań? Co się znowu stało?

Sześć miesięcy przed tą sceną, a krótko po opuszczeniu Cassidy’ego i Tulip, Jesse dociera do prowincjonalnego miasteczka gdzieś w Teksasie. Salvation jest mieściną prosto z popkulturowych wyobrażeń amerykańskiego południa. Mały bar, biuro szeryfa, kilka domków i wielka przetwórnia mięsa tuż za miastem. Jej właściciel, pan Quincannon, karykaturalna kopia „Cegłówki” z „Przekrętu” Guya Ritchiego, trzęsie całą okolicą i opłaca szeryfa. Dzięki temu jego ludzie mogą po robocie bezkarnie rozrabiać w miasteczku a on sam zatruwa pobliską rzekę odpadami z fabryki. A dodatkowo chroni go pani adwokat, nazistka lubiąca przebierać się w czarną skórę nabijaną ćwiekami i spędzać czas w garderobie obwieszonej pejczami i portretami Hitlera.

Zrozpaczony, przybity i mający żal do całego świata Jesse postanawia pomóc mieszkańcom Salvation – przypina gwiazdę szeryfa i daje wyraźnie znać Quincannonowi, że sprawy od dziś wyglądają inaczej. Pamiętacie serial „Banshee”, nie tak dawno emitowany w telewizji? To dokładnie taka sama estetyka (podobne są też nawet pewne elementy fabularne), pociągnięta do granic umowności i karykatury poprzez możliwości, jakie daje komiks. Kaznodzieja widzi w Salvation swoje zbawienie – jakby trafił do miejsca o takiej nazwie nieprzypadkowo. Chce dać drugą szansę Ameryce, która, jak pamiętamy z poprzedniego tomu, rzadko kiedy sama komukolwiek taką oferuje. Salvation to jedno z tych malutkich miasteczek, które niczym magnes przyciągają ludzi w nim urodzonych przez całe ich życie. Grawitacja jest tak potężna, że szansę na wyrwanie się z niej istnieją tylko przed mniej więcej dwudziestym piątym rokiem życia. Jeśli nie uciekniesz do tej pory, to pozostaniesz już na zawsze. I wtedy musisz nauczyć się żyć według praw takiego miejsca, musisz nauczyć się szybko odwracać wzrok w odpowiednich momentach.

Jesse tego nie potrafi. Nigdy się nie nauczy, ponieważ jego całe życie okazuje się westernem, takim spod znaku Clinta Eastwooda. Sprawiedliwość za wszelką cenę, poczucie obowiązku pomocy słabszym, zaprowadzanie ładu brutalną siłą, zero jeńców. Piąty tom „Kaznodziei” jest westernem od początku do końca, nawet już po tym jak opuścimy Salvation. Wedle słów jednej z mieszkanek Jesse powinien, wedle prawideł gatunku, wypędzić drani, zakochać się w miejscowej piękności i zyskać oddane grono przyjaciół. Ważne jest jednak to, aby pamiętał, że nie ma co zbawiać świata, nie ma co porywać się na przegrane z góry sprawy. Wystarczy, że dopilnuje, aby nie było gorzej, niż jest. Idealizm Jessego zostaje wystawiony w Salvation na największą próbę jak do tej pory – Ameryka w końcu odpowiada mu na jego pytania o drugą szansę.

Ciąg dalszy:
http://plejbekpisze.blogspot.com/2018/11/kaznodzieja-tom-piaty.html

Amerykański mit

Pod koniec czwartego tomu „Kaznodziei” Jesse Custer leżał na ziemi, znokautowany bardzo mocnym życiowym ciosem. Na początku tomu piątego zastajemy go stojącego na jakimś molo – fale się kłębią, niebo się chmurzy, wiatr wieje, a wierny pies waruje przy nodze. „Czasami bywa tak, że po prostu kończy ci się Ameryka” – mówi do niego Jesse, a my widzimy, że nie...