Powieść została wydana w 1910 roku. Forster ujął w niej przemiany, jakie dokonały się w Anglii na przestrzeni kilkudziesięciu ostatnich lat – ekonomiczne, duchowe, światopoglądowe. Odchodzi w przeszłość stary świat wiejskich posiadłości wraz ze swoimi tradycjami i konwenansami, nadchodzi „nowe”. Nowe, czyli m.in. trzeźwy, zdroworozsądkowy kapitalizm, wymuszający życie w ciągłym ruchu w poszukiwaniu zysku i komfortu, w którym nie ma miejsca na sentymenty.
Powieść zaczyna się w starym, dobrym, „angielskim” stylu, z ową „iskrą” humoru i ironii, którą znamy choćby z powieści Jane Austin. Poznajemy dwie siostry, Małgorzatę i Helenę, którym poprzednie pokolenia pozostawiły na tyle pokaźny spadek, by zapewnić im niezależność finansową. Dziewczęta (a właściwie młode kobiety) opiekują się młodszym bratem, Tibbym, same zaś, jako intelektualistki i kobiety wyzwolone, korzystają z uroków życia towarzyskiego we wciąż rozwijającym się i podlegającym dynamicznym zmianom Londynie.
Rodzeństwo już jakiś czas temu zostało osierocone przez obydwoje rodziców, bardzo luźną kuratelę sprawuje nad nimi ciotka, która wprawdzie sarka, że młode dziewczęta nie powinny dniem i nocą przyjmować jakichś podejrzanych młodych ludzi, ale też im niczego nie zabrania. Dopóki nie ma widocznych dowodów zejścia z drogi cnoty, siostry cieszą się pełną wolnością towarzyską i intelektualną.
Początkowo wydaje się, że przekonania każdej z młodych kobiet są niemalże identyczne, z czasem pokazują się jednak głębokie różnice, które pozwalają wyłonić „rozważną” Małgorzatę i „romantyczną” Helenę. Trzpiotowata, wyzwolona i uczuciowa Helena zmienia mężczyzn jak rękawiczki, słucha głosu serca i zupełnie nie może zrozumieć starszej siostry, która pewnego dnia oznajmia jej, że przyjęła oświadczyny starszego już mężczyzny, Henryka Wilcoksa, wdowca mającego dorosłe dzieci (Helena spędziła nawet miłe chwile z najmłodszym z synów Henryka w ich rodzinnej posiadłości, Howard’s End, jednak do skandalu nie doszło, bo romans został szybko i sprawnie zduszony w zarodku, przy współpracy obydwu rodzin). Człowiek ten jest według Heleny zaprzeczeniem młodzieńczych ideałów sióstr: poważny biznesmen, z wprawą pomnażający majątek, którego nie obchodzą sprawy serca, nie potrafi nawet mówić o uczuciach. Konkretny, solidny, poukładany, z przeszłością, funkcjonujący według surowych praw rynku – „silny przetrwa, słaby zginie”.
Szczerze mówiąc, ja również do końca nie rozumiem pobudek bohaterki co do wyboru towarzysza życia – Małgorzata z uporem maniaczki tłumaczy siostrze, że miłość pojawi się z czasem, że – działając konsekwentnie, z wyrozumiałością i delikatnością - znajdzie drogę do wnętrza tego silnego i zdecydowanego mężczyzny.
Dramatycznie różne wybory życiowe sióstr doprowadzają do ich rozdzielenia: zbuntowana Helena opuszcza Anglię, Małgorzata bierze cichy ślub i wspólnie z mężem poszukują nowego lokum, które odpowiadałoby ich majątkowi i pozycji społecznej. Nie biorą z początku pod uwagę niewielkiej wiejskiej posiadłości Howards End, własności pierwszej żony Henryka ( z którą Małgorzata szczerze zaprzyjaźniła się w ostatnich miesiącach życia starszej kobiety). Nagromadzenie dramatycznych dla rodziny wydarzeń (jak dla mnie mocno naciąganych) sprawia, że Howards End okazuje się ostoją dla skłóconych ze sobą Małgorzaty i Henryka, bliskich decyzji o rozwodzie oraz Heleny, która pojawia się pewnego dnia w Howards End, napiętnowana i skazana na społeczny niebyt przez… ciążę.

Szczególnie zapadł mi w pamięć obraz Londynu zmieniającego się jak w kalejdoskopie – w miejsce starych domów z tradycją trzeźwo myślący właściciele budują kamienice czynszowe, w których można pomieścić znacznie więcej klientów. Do rozwijającego się miasta wciąż przybywają nowi ludzie, szukający swej szansy. Nie wszystkim udaje się utrzymać na powierzchni… Ciekawie nakreślone sylwetki bohaterów drugoplanowych są z pewnością zaletą tej pozycji.
Polecam, ale raczej miłośnikom klasycznej literatury angielskiej, gdyż powieść jest moim zdaniem nierówna – mniej więcej w połowie książki autor zatracił gdzieś lekkość i wdzięk, które zachęciły mnie do lektury po przeczytaniu pierwszych kilku tron.

Powieść została wydana w 1910 roku. Forster ujął w niej przemiany, jakie dokonały się w Anglii na przestrzeni kilkudziesięciu ostatnich lat – ekonomiczne, duchowe, światopoglądowe. Odchodzi w przeszłość stary świat wiejskich posiadłości wraz ze swoimi tradycjami i konwenansami, nadchodzi „nowe”. Nowe, czyli m.in. trzeźwy, zdroworozsądkowy kapitalizm, wymuszający życie w...