Powieść, która wzrusza do łez i pozwala czytelnikowi, uwierzyć w lepszy świat musi być dobra.
Wobec takich emocji mało istotny staje się nawet fakt, iż obyczajowa osnowa fabuły pachnie odrobiną konwencjonalności.

Relacje rodzinne, którym towarzyszy śmierć, ból, rozpacz, tęsknota, miłość, przyjaźń i wybaczenie – to nic przecież nowego w kanonie powieści społeczno-obyczajowych. Nie każda jednak historia tak jak ta potrafi dotrzeć do najczulszych zakamarków czytelniczej duszy, chwycić za serce i wzruszyć. Lori Nelson Spaniel, na wpół z tłumaczką Katarzyną Waller-Pach udało się. „Za głosem Kristen” to jedna z lepszych powieści, jaki dane mi było przeczytać.

Jej bohaterkami są niezwykłe kobiety: matka i dwie córki. Niestety jedna z nich, dziewiętnastoletnia Kristen ginie w katastrofie kolejowej. Od tamtej pory jej matka i siostra zmagają się z okrutną stratą, bólem i poczuciem winy, który je dzieli, zamiast łączyć.

Relacje matki i córki to nie jedyny watek tej powieści, choć każdy ma swoje źródło w tej jednej rodzinie. Niezwykłe wydają się też portrety psychologiczne pozostałych bohaterów. Począwszy od Eriki i Anni po najmniej widziane postacie z tej historii. Bo w niej nie ma zbędnych ani słów, ani osób. Każde odgrywa tu niezwykle ważną rolę, nawet jeśli jest zaledwie epizodem.

Bardzo ciekawym rozwiązaniem jest też narracja i jej konstrukcja. Raz pojawia się w pierwszej, raz w trzeciej osobie. Co według mnie było rewelacyjnym wybiegiem autorki. Nadało utworowi pewnej zmienności i możliwości spojrzenia na rodzinne dylematy z pewną dozą dystansu.

Tą, która wiedzie jednak prym i relacjonuje opowieść niejako z własnej perspektywy jet Erika. To stawia ją w raczej w dość uprzywilejowanej pozycji, jeśli chodzi o głównego bohatera powieści, który jednocześnie nadaje rytm całej historii i niejako modeluje ją. Przynajmniej takie można odnieść wrażenie. Z drugiej jednak strony to na niej skupia się cała odpowiedzialność i oczekiwania względem rozwoju sytuacji.

Krótko mówiąc, tę książkę warto przeczytać, choćby z poczucia więzi wobec pełnionych przez nas ról: matki i córki. GORĄCO POLECAM !

Powieść, która wzrusza do łez i pozwala czytelnikowi, uwierzyć w lepszy świat musi być dobra.
Wobec takich emocji mało istotny staje się nawet fakt, iż obyczajowa osnowa fabuły pachnie odrobiną konwencjonalności.

Relacje rodzinne, którym towarzyszy śmierć, ból, rozpacz, tęsknota, miłość, przyjaźń i wybaczenie – to nic przecież nowego w kanonie powieści...