"Tatuażysta z Auschwitz" to nie jest dokument. To literacka opowieść oparta na historii dwojga ludzi którzy mimo wojny i koszmaru obozu koncentracyjnego zakochali się w sobie a ich uczucie było na tyle silne że przetrwało aż do ich śmierci.

Już kiedyś wspominałam iż oburza mnie współczesna literatura która mając za tło czasy II wojny światowej do realiów historycznych podchodzi z dużą dowolnością i nonszalancją. Ci esesmani zakochujący się w Żydówkach czy dobrzy Niemcy pomagający skrycie prześladowanym - czytając takie bzdury aż trudno uwierzyć że czasy te pochłonęły blisko 60 milionów ofiar (w tym 6 milionów to obywatele Polski).

Heather Morris opowiadając historię Lele Sokołowa i Gity Furman, przypomnijmy historię która wydarzyła się naprawdę, podzieliła w Polsce czytelników na dwa obozy: tych którzy ze łzami w oczach śledzili losy bohaterów i tych którzy Lele i Gitcie zarzucili kolaboracje, nieczułość na los współtowarzyszy i wszechobecną śmierć a nawet niestosowność ich zachowania: bo ja to obóz, krematoria, rozstrzelania a tu pocałunki, randki, pierwsze zbliżenia.
Mimo iż jest to książka gdzie Heather Morris popełniła sporo błędów (prosty język, uproszczenia fabularne, wątki które czasami urywają się jakby niedokończone) to ma ona dużą wartość jako świadectwo tego że obozy śmierci, z cały okrucieństwem o którym my - kolejne pokolenia mamy obowiązek pamiętać, były też miejscami gdzie ludzie znajdowali miłość, prawdziwą przyjaźń, gdzie rodziły się dzieci (Stanisława Leszczyńska, położna w Oświęcimiu przyjęła ponad 3000 porodów), gdzie działały tajne drużyny harcerskie, gdzie potajemnie prowadzono nauczenie, gdzie pisano wiersze i malowano obrazy. Fakty te w niczym nie umniejszają tragedii osadzonych ani winy oprawców.
Więc wszystkich zszokowanych tym że autorka opisała dość szczegółowo relację między dwójką młodych ludzi odsyłam do literatury faktu.

Również do takich opracowań odsyłam tych którzy głównego bohatera, który pełnił funkcję tatuażysty w obozie tak bezrefleksyjnie nazywają kolaborantem. Jak w takim razie nazwać kobiety pracujące przy sortowaniu zagrabionego mienia, jak nazwać personel medyczny złożony z więźniów którzy pracował w obozowych lazaretach gdzie więźniowie modlili się aby tam nie trafić bo w większości przypadków oznaczało to rychłą śmierć? Na jakie miano zasługują członkowie Sonderkommando którzy pracowali przy paleniu zwłok więźniów i jak nikt inny obcowali z ogromem śmierci? A jak kobiety które pełniły służbę w prywatnych kwaterach komendantów obozu i reszty personelu jako pokojówki, kucharki, opiekunki do dzieci?

Nie mamy prawa, powtórzę: nie mamy prawa z perspektywy naszych spokojnych domów i wygodnych foteli wygłaszać takich sądów. Nie mamy prawa dzielić ofiar na lepsze i gorsze. I choćby ta nauka, płynąca z książki, jest na tyle cenna że zachęcam was do lektury "Tatuażysty z Auschwitz".

"Tatuażysta z Auschwitz" to nie jest dokument. To literacka opowieść oparta na historii dwojga ludzi którzy mimo wojny i koszmaru obozu koncentracyjnego zakochali się w sobie a ich uczucie było na tyle silne że przetrwało aż do ich śmierci.

Już kiedyś wspominałam iż oburza mnie współczesna literatura która mając za tło czasy II wojny światowej do realiów historycznych...