"Z pokorą i uniżeniem" Nothomb mnie zachwyciła - tu rewelacji nie ma.
Oczywiście Japonia: tatami, teatr no, przywołanie historycznych ataków atomowych na Hiroszimę oraz Nagasaki, styk kulturowy - wszystko to jest obecne i tworzy unikatową atmosferę. Odnajdziemy tu także barwność języka, ironię, dowcip, kąśliwość komentarzy. Czytanie w żadnym wypadku nie jest mordęgą, jednak miejscami narracja trąci bełkotem pseudofilozoficznym.
Mała Belgijka to z początku uosobienie bezwolnego Demiurga, później przeistacza się w krzykliwego demona, następnie w dziecko-geniusza - obserwuje, analizuje, wykazuje wrodzoną nieprzeciętność, przemożne zdolności lingwistyczne. Szczerze miłuje Japonię, sama pragnie być Japonką, a że jej słowa magicznie zamieniają się w czyny, staje się nią. Wciąż jednak tak wiele w niej cech Zachodu; zauważa analogię pomiędzy jej wrażliwością a męką Chrystusa na krzyżu, jest przepełniona po brzegi egocentryzmem dziecięcym. Do tego stopnia, że w wieku trzech lat postanawia rzucić się w toń stawu...
A wszystko to z powodu ustalenia, że apogeum szczęścia to stan "rury" - stagnacji, błogiej obojętności, biologicznego przetwarzania czynności związanych z przyjmowaniem jedzenia, trawieniem i wydalaniem. Później jest tylko zło, cierpienie oraz dorosłość - tęsknota za rurowatością. Dochodzimy więc do konkluzji, że hermetycznie zamknięty świat dziecka to synonim rajskiego azylu. Któż się z tym nie zgodzi? Ratunkiem wydaje się szeroko rozumiana r o z k o s z. Przyjemność, którą każdy człowiek może czerpać z dowolnych źródeł ma przynieść chociaż trochę radości z podłego życia, z tej jałowej egzystencji wiedzionej przez nas od wieków.
To zdaje się esencja. Truizm? Może tylko moimi oczami?
Jedyną kwestią, która tak naprawdę mnie bardziej zaciekawiła, był konflikt pokoleń. Młoda, przyjaźnie nastawiona do Białych Nishio-san oraz upadła arystokratka, uosabiająca cechy tradycyjnej Japonki, Kashima-san pełniły funkcje pomocy domowych u belgijskiego konsula. Ich dialog, choć niezwykle krótki, świetnie ukazuje zachodzące przemiany społeczne w Kraju Kwitnącej Wiśni, wzrost świadomości, postępujące otwarcie młodych na Europejczyków, ale i konserwatyzm starszej generacji. Szkoda, że to zagadnienie nie zostało rozwinięte, ponieważ sposób przedstawienia był niezwykle przystępny i przyciągający.
Nie jest to lektura obowiązkowa, nie jest to także pomyłka literatury. Nothomb zaserwowała mi tym razem danie, które spożyłam z beznamiętnością. Z racji krótkiej objętości można spróbować.

"Z pokorą i uniżeniem" Nothomb mnie zachwyciła - tu rewelacji nie ma.
Oczywiście Japonia: tatami, teatr no, przywołanie historycznych ataków atomowych na Hiroszimę oraz Nagasaki, styk kulturowy - wszystko to jest obecne i tworzy unikatową atmosferę. Odnajdziemy tu także barwność języka, ironię, dowcip, kąśliwość komentarzy. Czytanie w żadnym wypadku nie jest mordęgą,...