Pamiętacie przytulanki z dzieciństwa, takie, bez których nie można było zasnąć, a jak mama brała do prania to patrzyło się na pralkę, czy aby na pewno się nie utopi?
Taka jest ta bajka, o przywiązaniu, o stracie, o walce – oczywiście to „drugie dno” odkrywa dorosły czytelnik, co nie znaczy, że młodszy go nie pozna.
Dziesięcioletnia Funia i czteroletnia Misia mieszkają wyłącznie z mamą. Tata zmarł, a dziewczynki, chociaż nie jest o tym bezpośrednio mowa, przeżywają to na swój sposób. Starsza nie jest w stanie nikogo przytulić, a młodsza całą miłość przelała na maskotkę. Dochodzi do wypadku, w skutek, którego młodsza jest w szpitalu, a starsza obwinia o wypadek Celwonego Klólika – naszą tytułową maskotkę. I to jest tak naprawdę początek opowieści. Starsza Funia razem z kuzynem Grahamem przenosi się do bajki, w której żyją bohaterowie ulubionej bajki Misi – kolorowe Blopki.
Dla mnie, jako dorosłego, jest to bajka terapeutyczna – jak radzić sobie ze stratą. W niej mamy trenera osobistego Słonicę Sonię, Doktora Marchewkę, czy kuzyna Grahama (zmaga się on z fobiami). Nie ukrywam, chociaż kończy się dobrze, ma trochę smutny wydźwięk: strata, choroby, samotność, kary, tyrania – dobrze ją czytać z dzieckiem tłumacząc mu zawiłości fabuły.
Bardzo podobała mi się forma rymów, kiedy mówią Blopki czy większa czcionka, dla podkreślenia, kto i co mówi, złagodziło to rysy całości. Opowieść ta jest pełna wyzwań dla młodego czytelnika, historia pełna emocji i intelektualnych dociekań.

Pamiętacie przytulanki z dzieciństwa, takie, bez których nie można było zasnąć, a jak mama brała do prania to patrzyło się na pralkę, czy aby na pewno się nie utopi?
Taka jest ta bajka, o przywiązaniu, o stracie, o walce – oczywiście to „drugie dno” odkrywa dorosły czytelnik, co nie znaczy, że młodszy go nie pozna.
Dziesięcioletnia Funia i czteroletnia Misia mieszkają...