Dojrzały debiut Wojtka Wawszczyka. Przyznaję, choć nie potrafi rysować, jak stwierdził Michał ,,Śledziu'' Śledziński - moc oraz siła wybrzmiewa w rozkładzie kadrów, nieregularne plansze od razu nasuwają autorski pomysł na opowiedzenie na poły autobiograficznej, na poły fikcyjnej historii o małym chłopcu z tatą-naleśnikiem rozprasowanym przez żelazko i zmartwioną matką pracującą w Hucie. Niecodzienny podział na kreskę czarno-białą z bardziej wybrudzoną, rozpaćkaną od czarno-bieli. Ten człowiek ma niesamowity warsztat sceniczny i intuicję do planowania relacji międzyludzkich. Wyobraźcie sobie taki układ - małe prostokąty jako forma pasków z dialogami przewija się na dwie strony. Trwa rozmowa telefoniczna. Co robi autor? Oddala bohaterów od siebie. Oddala te małe okienka z tekstem, aby zbudować dystans między postaciami. Takich niuansów estetyczno-formalnych jest niemałe zatrzęsienie. Wiele lat w branży jako animator czy reżyser nie poszło na marne i pokazuje to w ,,Panu Żarówce''.

Zachwytu nad strukturą powieści nie będzie końca, ale o czym jest tytułowy Pan Żarówka? Na pewno o dorastaniu - mały smyk zmienia się w chłopca, potem idzie na uczelnię i stara się znaleźć miejsce, w którym znalazłby drugi dom. Jego pierwszy dom to istne utrapienie - ojciec przestaje pracować przez inwalidztwo, matka stara się pracować po godzinach, żeby Żarówka nie musiał jeść kanapek z serkiem topionym, a z szynką. A dlaczego Pan Żarówka?, ponieważ jak rodzice doznaje wypadku - połyka ciekły metal i zaczyna świecić, gdy łączy się z gniazdkiem w kontakcie. Niczym jakiś superbohater naładowany jest energią - żywa latarnia oświetlająca mroki niebios. Ale to superbohater stracony - wykorzystywany przez społeczeństwo, aby na nim zarabiać, sławić się i ośmieszać, że to dar nikomu niepotrzebny. Atmosfera jak w PRL-u - bieda, komunalne budynki, sąsiad alkoholik i szara strefa. W tej przygnębiającej rzeczywistości jest on, szalona babcia, która każe mu się kryć w ścianie, jeśli się czegoś boi. Pierwsze docinki ze strony kolegów, pierwsza niespełniona miłość - nie brzmi wesoło? Spokojnie, pomimo rozdzierających szat humor nie opuszcza do ostatniej strony. Oniryczne sceny mają wyjątkowe pokłady zabawy - wciąż rozbawia mnie toczenie ojca po osiedlu, jak kulki czy zwijanie go w rulon niczym dywan do podłogi. Ta szalona jazda pomysłami, by z choroby uczynić żart losu - bawi bardziej niż myślisz.

Zaskakująco przyjemny w odbiorze, nawet w okolicznościach, jakich znajdują się bohaterowie (również ci drugoplanowi czy trzeciorzędni). Wyjątkowo czuły na tematy osamotnienia, rozpalający ogień tam, gdzie go nie ma. Oświetla (Pan Żarówka, hehe) przygnębiającą przystań, gdzie szarawe barwy wzięły górę nad przeróżnymi kolorami. Twardy kandydat do komiksu roku. Niczym bohater, który buduje mur, aby przedostać się na drugą stronę, by świecić nie dla korzyści materialnych, ale jak prawdziwy superbohater - dla przykładu.

Dojrzały debiut Wojtka Wawszczyka. Przyznaję, choć nie potrafi rysować, jak stwierdził Michał ,,Śledziu'' Śledziński - moc oraz siła wybrzmiewa w rozkładzie kadrów, nieregularne plansze od razu nasuwają autorski pomysł na opowiedzenie na poły autobiograficznej, na poły fikcyjnej historii o małym chłopcu z tatą-naleśnikiem rozprasowanym przez żelazko i zmartwioną matką...