Typowy „księżowski bełkot”, trudno nawet powiedzieć czemu dokładnie poświęcony. Na domiar złego – w duchu wybitnie „posoborowym”(dla jasności: nie jestem tzw. „tradsem” ani pryncypialnym przeciwnikiem wszystkiego, co pochodzi z II Soboru Watykańskiego). W zasadzie, jako perennialistę i tradycjonalistę integralnego, powinny cieszyć mnie liczne odwołania do judaizmu, protestantyzmu, prawosławia etc. ale tutaj upchnięte są one wybitnie jako ozdobniki - po to, by dziełko było bardziej „poprawne politycznie”, bo nie służą autorowi do jakiegokolwiek pogłębienia refleksji ani sięgnięcia po coś, czego nie mógłby znaleźć w swoim własnym Kościele. Widać, że autor sporo czyta w kilku językach zachodnioeuropejskich, ale lektura niewiele mu pomaga w konstruowaniu myśli.

Najgorszy w tej nędznej pozycji jest chyba jednak totalny chaos wywodu i przypadkowość poszczególnych stwierdzeń: już nawet nie akapity i zdania, ale nawet części zdań sprawiają wrażenie wziętych „od czapy” i posklejanych ze sobą jak zrobiłaby to małpa układająca klocki. Liczyłem po części na bardziej pogłębione refleksje maryjne, po części może na coś w rodzaju krótkiego rysu historycznokulturowego związanego z postrzeganiem Maryi jako przewodniczki, a może nawet postrzeganiem Jej w folklorze marynarskim i rybackim. Zmarnowałem natomiast dzień na czytanie zlepka przypadkowych cytatów z różnych autorów o wszystkim i o niczym. Dwie gwiazdki daję jedynie za rozdział poświęcony symbolice kwiatów wiązanych z Matką Bożą, bo on jako jedyny ma jakiś sens i przedstawia jakieś informacje.

Autor jest podobno jednym z wybitniejszych żyjących znawców liturgiki katolickiej w Polsce i wykładowcą akademickim. Jeśli w swoich bardziej fundamentalnych pracach i wykładach prezentuje taki sam mętlik myślowy i zestaw tak samo zgniłych poglądów jak w tej książeczce, to nie wróżę myśli katolickiej w Polsce świetlanej przyszłości. Zresztą, zapoznawszy się z pracami kilku autorów „kościelnych”, skłaniam się ku stanowisku, że więcej sensownego o chrześcijaństwie do powiedzenia mają autorzy perennialistyczno-tradycjonalistyczni, poruszający się jednak w wysokich rejestrach metafizyki, symbolizmu, ezoteryzmu etc., niż dzisiejsi „piśmienni” księża.

Typowy „księżowski bełkot”, trudno nawet powiedzieć czemu dokładnie poświęcony. Na domiar złego – w duchu wybitnie „posoborowym”(dla jasności: nie jestem tzw. „tradsem” ani pryncypialnym przeciwnikiem wszystkiego, co pochodzi z II Soboru Watykańskiego). W zasadzie, jako perennialistę i tradycjonalistę integralnego, powinny cieszyć mnie liczne odwołania do judaizmu,...