W książce opisana jest metoda Otwartego Dialogu, a właściwie nazwany w ten sposób system opieki psychiatrycznej. Jest on nastawiony na pomoc osobie będącej w kryzysie psychicznym oraz jej rodzinie. Twórcom podejścia zależało na znalezieniu innego sposobu pomagania aniżeli szybkie umieszczanie osoby w szpitalu psychiatrycznym. Ważnymi zasadami są: natychmiastowe reagowanie, dawanie każdemu członkowi rodziny przestrzeni na wypowiedzenie się, współpraca między instytucjami. Podejście jest popularne w Finlandii, skąd się wywodzi, ale rozprzestrzenia się obecnie na całą Europę. Daje ono nadzieję na pomoc nawet w trudnych przypadkach i wpisuje się w nurt humanistycznego spojrzenia na człowieka, ale rodzi również wiele wątpliwości. Metoda nie zakłada niepowodzeń, w książce znajdują się opisy samych sukcesów terapeutycznych. Brakuje informacji o ograniczeniach i trudnościach (jak np. odmowa współpracy przez rodzinę). Autorzy stawiają Otwarty Dialog w opozycji do innych rodzajów terapii, np. systemowej terapii rodzin, zarzucając temu podejściu schematyczność czy niesłuchanie siebie nawzajem. Zastrzeżenia budzi fakt, że twórcy metody podważają sensowność prowadzenia badań naukowych nad jej skutecznością. Pojawiają się również inne trudności metodologiczne, takie jak: brak badań porównawczych, brak grupy kontrolnej, a także nieuwzględnienie kryzysu psychotycznego jako pojedynczego epizodu, po którym nie występują kolejne.

W książce opisana jest metoda Otwartego Dialogu, a właściwie nazwany w ten sposób system opieki psychiatrycznej. Jest on nastawiony na pomoc osobie będącej w kryzysie psychicznym oraz jej rodzinie. Twórcom podejścia zależało na znalezieniu innego sposobu pomagania aniżeli szybkie umieszczanie osoby w szpitalu psychiatrycznym. Ważnymi zasadami są: natychmiastowe reagowanie,...