Jak czyta się Wojciecha Cejrowskiego? Jak wiadomo jest to człowiek niezwykle wyrazisty, zapewne kontrowersyjny, ma swoje poglądy, których się twardo trzyma, potrafi opowiadać, można powiedzieć, że jest z niego niezły gawędziarz i generalnie albo się go lubi albo nie. Ma swoiste poczucie humoru i charakterystyczny żart, który czasami może drażnić, ale ogólnie jest zabawny. Tak jak w telewizji, tak i w książce można go wyczuć.

Patrząc na książkę od strony technicznej, to jest ona solidnie wykonana. Twarda okładka, kredowy papier, przydatne mapy na początku i na końcu, całość okraszona pięknymi fotografiami – to wszystko sprawia, że książka, jako przedmiot może się podobać.

Jednak od formy, ważniejsza powinna być treść. Czy jest tak w tym przypadku? Wydaje się, że zawartość książki, cała przedstawiona w niej historia bez problemu dorównuje efektom wizualnym. A co konkretnie możemy w niej znaleźć? Ogólna koncepcja jest taka, aby jak najlepiej przedstawić dżunglę oraz mieszkańców w niej żyjących. Autor to zaprawiony w bojach podróżnik i znawca kultury Indian, więc wie, co robi i możemy być pewni, że przedstawione w książce przygody są autentyczne i bez żadnej ściemy. Zna między innymi język hiszpański oraz brazylijską odmianę portugalskiego, więc wiele drzwi potrafi w swoich podróżach otworzyć, budzi przez to zaufanie i jest w stanie wydobyć z rdzennych mieszkańców tropikalnej puszczy najskrytsze tajemnice.

Niesamowitą sprawą jest, że pan Wojtek w momencie pojawienia się jakichkolwiek kłopotów zawsze potrafi się z nich wykaraskać i przeważnie wszystko kończy się dobrze. Przez tego typu właśnie ryzykowne przygody, książka nabiera rumieńców, czyta się ją z wypiekami na twarzy i człowiek zastanawia się, w jaki sposób udało się ominąć problem? Zapewne nasz bohater ma dużą dozę szczęścia, zapewne zawdzięczać to może swojemu doświadczeniu, nie można też zapominać o sposobie bycia Wojciecha Cejrowskiego. Jak sam mówi: ,,Trzeba być upartym jak taran’’ – taka właśnie postawa pomagała podczas podróży, czasem należało skłamać, innym razem coś podkoloryzować, upiększyć i przede wszystkim, podczas spotkania z dzikimi plemionami trzeba było być cierpliwym i wytrwałym. Jeśli Gringo pojawi się w wiosce Indian, to staje się obiektem ogromnego zainteresowania, nie ma praktycznie żadnej prywatności i może się poczuć niczym przybysz z obcej planety.

,,Gringo wśród dzikich plemion’’ wciąga, Gringo zabiera nas do najodleglejszych i najdzikszych zakamarków dżungli, daje rady jak w niej przetrwać, jak ją odczytywać i próbuje zapoznać nas z rdzennymi jej mieszkańcami. Niezwykle ważnym przesłaniem płynącym z kart tej lektury jest próba zrozumienia kultury Indian, cicha prośba o zaprzestanie dewastacji środowiska naturalnego, w którym ,,Dzicy’’ żyją oraz apel o przerwanie nawracań religijnych, które zamiast pomagać (w mniemaniu misjonarzy) najczęściej niszczą dotychczasowe życie Indian.

,,Gringo wśród dzikich plemion’’? Na tak.;-)

Jak czyta się Wojciecha Cejrowskiego? Jak wiadomo jest to człowiek niezwykle wyrazisty, zapewne kontrowersyjny, ma swoje poglądy, których się twardo trzyma, potrafi opowiadać, można powiedzieć, że jest z niego niezły gawędziarz i generalnie albo się go lubi albo nie. Ma swoiste poczucie humoru i charakterystyczny żart, który czasami może drażnić, ale ogólnie jest zabawny. ...