Spory zawód. Wstęp niesamowicie klimatyczny i poetycki, pierwszy sen robi piorunujące wrażenie... I w tym momencie powinienem był zakończyć lekturę. Potem klimat siada, poetyckość znika a zamiast onirycznej grozy otrzymujemy pseudo-inteligentną papkę fantasy z banalnymi i niewiarygodnymi postaciami. A zaczynało się tak obiecująco... 5,5

Spory zawód. Wstęp niesamowicie klimatyczny i poetycki, pierwszy sen robi piorunujące wrażenie... I w tym momencie powinienem był zakończyć lekturę. Potem klimat siada, poetyckość znika a zamiast onirycznej grozy otrzymujemy pseudo-inteligentną papkę fantasy z banalnymi i niewiarygodnymi postaciami. A zaczynało się tak obiecująco... 5,5

Zaskakująco niskie oceny ma tutaj ta książka. Jeśli ktoś nie lubi klimatów rodem z filmów Lyncha a do tego nie trafi na odpowiedni dzień na czytanie ten może nie być usatysfakcjonowany. Ja jestem. Mimo niełatwej a właściwie dziwnej , pokręconej konstrukcji , spojrzenia z wielu perspektyw , skoków w czasie i przestrzeni , książkę czyta się szybko i bezproblemowo. Dodatkowym smaczkiem jest mnogość cytatów i odwołań do utworów literackich czy muzycznych. Ta książka to nie tylko opowieść o ludziach i istotach nie z tego świata. To również wspaniała podróż po miejscach , które mogą się nam jedynie wyśnić. Zdecydowanie polecam.

Zaskakująco niskie oceny ma tutaj ta książka. Jeśli ktoś nie lubi klimatów rodem z filmów Lyncha a do tego nie trafi na odpowiedni dzień na czytanie ten może nie być usatysfakcjonowany. Ja jestem. Mimo niełatwej a właściwie dziwnej , pokręconej konstrukcji , spojrzenia z wielu perspektyw , skoków w czasie i przestrzeni , książkę czyta się szybko i bezproblemowo. Dodatkowym...

Jeśli chodzi o stronę techniczną, to trudno się do czegokolwiek przyczepić – ładna okładka, zaprojektowana w tej samej konwencji, co pozostałe tytuły z “Biblioteczki”, duża wyraźna czcionka tekstu, a do tego po prostu dobrze wykonana korekta (co jest dzisiaj rzadkością),sprawiają, że można spokojnie skupić się na lekturze.

Właściwa akcja “Śniących ścian” zaczyna się, gdy małżeństwo Majewskich, po powrocie do domu znajduje tam zwłoki dziwnie wyglądającego człowieka. Kiedy przyjeżdża policja, trupa nie ma już jednak na miejscu i nikt nie wie, co się z nim stało. Od tego momentu domowników zaczynają dręczyć koszmary. Kim są czarni i biali harfiści? Jaki los czeka poszczególnych bohaterów powieści? O tym będziecie musieli przekonać się sami.

Na pierwszy rzut oka książka Krzysztofa Maciejewskiego może wydawać się zwykłą historią o duchach – mamy nawiedzony dom, zaczynają dziać się dziwne rzeczy, trzeba rozwikłać zagadkę. W rzeczywistości “Śniącym ścianom” daleko jednak do tego tego typu powieści. W każdym kolejnym rozdziale autor pozostawia czytelnikowi okruszki mogące wskazywać, że nie wszystko jest tutaj tym, czym się wydaje. Cała powieść utrzymana jest w dziwnym, sennym klimacie, a niektórzy bohaterowie z powodzeniem mogliby zagościć w którymś z filmów Davida Lyncha.

Ciekawym rozwiązaniem są też częste zmiany narratora – rozdziały dotyczą konkretnych bohaterów i to oni opisują nam wydarzenia ich dotyczące. Warto zwrócić uwagę, że chociażby fragment będący opowieścią dziecka faktycznie brzmi, jakbyśmy mieli do czynienia z kilkulatkiem, a koszmar też dopasowany jest “do wieku” – plus dla autora za dopracowanie takich detali.
Zapraszam do lektury pełnej recenzji - https://fantasmarium.com/2017/11/04/sniace-sciany-krzysztof-maciejewski-recenzja/

Jeśli chodzi o stronę techniczną, to trudno się do czegokolwiek przyczepić – ładna okładka, zaprojektowana w tej samej konwencji, co pozostałe tytuły z “Biblioteczki”, duża wyraźna czcionka tekstu, a do tego po prostu dobrze wykonana korekta (co jest dzisiaj rzadkością),sprawiają, że można spokojnie skupić się na lekturze.

Właściwa akcja “Śniących ścian” zaczyna się, gdy...