Lalka

Bardzo ważna powieść. Zawiera dokładną charakterystykę polskiej arystokracji II połowy XIX wieku. Autor formułuje trafne wnioski dotyczące problemów społecznych ziem polskich w dobie epoki pozytywizmu. Dzięki "Lalce" można ukształtować własną opinię na temat podziałów społecznych, które okazują się ograniczające i poparte jedynie kilkuwieczną tradycją.
Urzekły mnie również szczegółowe opisy przeżyć wewnętrznych bohaterów oraz dokładna charakterystyka postaci, które wydają się bardzo żywe. Nietrudno je sobie wyobrazić. Dotyczy to również miejsc. Prus to prawdziwy mistrz powieści realistycznej.

Bardzo ważna powieść. Zawiera dokładną charakterystykę polskiej arystokracji II połowy XIX wieku. Autor formułuje trafne wnioski dotyczące problemów społecznych ziem polskich w dobie epoki pozytywizmu. Dzięki "Lalce" można ukształtować własną opinię na temat podziałów społecznych, które okazują się ograniczające i poparte jedynie kilkuwieczną tradycją.
Urzekły mnie również...

wspaniale ukazane życie tamtych czasów, ludzie:warstwy społeczne i ich poglądy. bohaterowie nie są plascy, mają swoje charaktery, motywacje. język jest przystępny, dzięki czemu przyjemnie się czyta

wspaniale ukazane życie tamtych czasów, ludzie:warstwy społeczne i ich poglądy. bohaterowie nie są plascy, mają swoje charaktery, motywacje. język jest przystępny, dzięki czemu przyjemnie się czyta

Przeczytana w latach młodości, wtedy jakoś mnie nie urzekła, ale teraz po blisko 15 latach mam inne spojrzenie. Takie książki trzeba czytać dopiero z bagażem życiowym inaczej nie trafiają… one do nas. Bo autor nie ma jak grać nam na znanych doświadczeniach i uczuciach których jeszcze człowiek nie zdążył doświadczyć. Po za tym byłem w stanie dostrzec wiele wątków których w latach młodości nie byłem w stanie wyłapać.

Przeczytana w latach młodości, wtedy jakoś mnie nie urzekła, ale teraz po blisko 15 latach mam inne spojrzenie. Takie książki trzeba czytać dopiero z bagażem życiowym inaczej nie trafiają… one do nas. Bo autor nie ma jak grać nam na znanych doświadczeniach i uczuciach których jeszcze człowiek nie zdążył doświadczyć. Po za tym byłem w stanie dostrzec wiele wątków których w...

Duża forma, ale nie ma nadmiaru wątków. Powiedziałbym w sam raz. Staropolszczyzna brzmi tu wręcz magicznie i niesamowicie. To był przyjemnie spędzony czas.

Duża forma, ale nie ma nadmiaru wątków. Powiedziałbym w sam raz. Staropolszczyzna brzmi tu wręcz magicznie i niesamowicie. To był przyjemnie spędzony czas.

Ja o "Lalce" Prusa mogę sporo mówić i pisać. Postaram się zrobić to jak najbardziej konkretnie, i bez zbędnych dygresji.
Nigdy nie lubiłam tego rodzaju określenia, ale, na serio, "Lalka", to najważniejsza książka mojego życia. I to nie tylko dlatego, że była piątka ze znajomości lektury na języku polskim. Oraz to, że pisałam o tej powieści pracę magisterską. Myślę, że podobnie jak Wokulski przy Izabeli, tak ja, od drugiej klasy liceum, jestem pod ogromnym wpływem "Lalki". Czytana wielokrotnie, zawsze na innym etapie życia. Zawsze z zainteresowaniem. Może jestem jedną z nielicznych osób, które na etapie szkoły dostrzegli, że miało do czynienia z arcydziełem literackim. Bo, moim zdaniem, nikt z polskich autorów nie napisał lepszej powieści niż "Lalka".
Teraz, kiedy któryś raz czytam tę książkę, jeszcze inaczej patrzę na całość, i zawsze coś nowego w tym odnajduję. Co najważniejsze, cały czas cieszę się, że to bardzo aktualna książka. To, co Prus zrobił ze swoimi postaciami, jaką głębię psychologiczną im nadał... Do dziś jestem pod wrażeniem jego geniuszu. Wokulski, który uważa, że musi, ale to musi się wykazać wielkimi czynami, aby zasłużyć na czyjąkolwiek miłość. Rzecki, który żyje w swoim świecie, z zewnątrz nijaka poczciwina, wyśmiewany, ale tak naprawdę pełen energii człowiek, tylko stłamszony przez lęk przed życiem. Łęcka, którą dziś nazwalibyśmy osobą narcystyczną, ale nie z satysfakcją, lecz współczuciem (tak, trzeba być naprawdę nieszczęśliwą sama ze sobą, aby do tego doszło). Wszyscy troje nie są jednowymiarowi, jak często w szkole próbuje się ich zaszufladkować. Żadne z nich nie jest krystalicznie dobre lub złe do szpiku kości. Za to biję brawa Prusowi - o takich postaciach chce się czytać. I też niesamowite, jak bardzo zmienia się perspektywa czytelnika, kiedy już na swoje lata i co nieco przeżył (😉),i widzi, że np. reakcja Wokulskiego na zdradę Izabeli nie jest wyssana z palca, bo wiele osób tak właśnie przeżywa rozstanie (mam na myśli etap w Warszawie, nie Skierniewicach). Dziesięć lat temu w życiu bym na to nie zwróciła uwagi.
Kiedy myślę o zarzutach, że jest tu ogrom postaci, i ciężko je zapamiętać, to myślę o sagach fantastycznych, gdzie jest o wiele więcej imion i nazwisk do zapamiętania, i fani jakoś nie mają z tym problemu. Tak samo jak z wątkami. Tak, jestem trochę złośliwa 🤭
Uwielbiam "Lalkę", i, prawdopodobnie, to uczucie zostanie ze mną na zawsze. Nawet po kilkunastej lekturze znajomej historii ze znajomym bohaterem. Trochę też zazdroszczę tym, którzy przeczytają to pierwszy raz, i poznają Wokulskiego i jego losy. Piszę to ja, która kilkanaście lat temu zakochała się w "Lalce" od pierwszego kontaktu.
Książkę dołączam do Wielkobukowego Binga 2024 pod hasłem "Lektura szkolna".

Ja o "Lalce" Prusa mogę sporo mówić i pisać. Postaram się zrobić to jak najbardziej konkretnie, i bez zbędnych dygresji.
Nigdy nie lubiłam tego rodzaju określenia, ale, na serio, "Lalka", to najważniejsza książka mojego życia. I to nie tylko dlatego, że była piątka ze znajomości lektury na języku polskim. Oraz to, że pisałam o tej powieści pracę magisterską. Myślę, że...

Kocham. Uwielbiam. Jedna z najważniejszych książek mojego życia. I Warszawa. I dwa seriale. Wokulski na wieki wieków ma dla mnie twarz Jerzego Kamasa. Ale już Rzecki to i wzruszający Fijewski i PAWLIK. Ech...do ekranizacji wracam, książkę wielbię.

Kocham. Uwielbiam. Jedna z najważniejszych książek mojego życia. I Warszawa. I dwa seriale. Wokulski na wieki wieków ma dla mnie twarz Jerzego Kamasa. Ale już Rzecki to i wzruszający Fijewski i PAWLIK. Ech...do ekranizacji wracam, książkę wielbię.

Czytałam dawno temu. Pamiętam tylko tyle że zachwycał mnie wątek miłosny Wokulskiego i Izy Łęckiej, natomiast "pamiętniki startego subiekta" były dla mnie nurzące. Bardzo rozwlekłe i denne.

Czytałam dawno temu. Pamiętam tylko tyle że zachwycał mnie wątek miłosny Wokulskiego i Izy Łęckiej, natomiast "pamiętniki startego subiekta" były dla mnie nurzące. Bardzo rozwlekłe i denne.

#WYZWANIE LC2024
Maj

Po latach wróciłam do tej książki, i szczerze nie spodziewałam się że aż tak mi się spodoba.. Postać Stanisława Wokulskiego jest nietuzinkowa. Poznajemy prawdziwego romantyka, który dla swojej miłości może zrobić wszystko.. ale co jeśli ta miłość będzie nie odwzajemnia? Jak zachowa się w tej sytuacji ten mężczyzna?

#WYZWANIE LC2024
Maj

Po latach wróciłam do tej książki, i szczerze nie spodziewałam się że aż tak mi się spodoba.. Postać Stanisława Wokulskiego jest nietuzinkowa. Poznajemy prawdziwego romantyka, który dla swojej miłości może zrobić wszystko.. ale co jeśli ta miłość będzie nie odwzajemnia? Jak zachowa się w tej sytuacji ten mężczyzna?

Jako lektura dla młodzieży nic ciekawego, ale dopiero z wiekiem zauważa się, jak bardzo to wszystko aktualne i prawdziwe pomimo upływu czasu.

Jako lektura dla młodzieży nic ciekawego, ale dopiero z wiekiem zauważa się, jak bardzo to wszystko aktualne i prawdziwe pomimo upływu czasu.

Arcydzieło. Nie wiem czy miałam okazję poznać tak skomplikowaną i jednoczeście tak dobrze napisaną postać jak Stanisław Wokulski. Jego dusza romantyka i umysł pozytywisty tworzą wieczny konflikt, dzięki czemu każde zagłębienie się w myśli bohatera jest niezwykłe. Każdy bohater poza Wokulskim jest równie dobrze napisany i autentyczny, tak samo jak relacje między nimi. Izabela Łęcka już chyba zawsze będzie tworzyła spory wśród uczniów, a Ignacy Rzecki rozpalał serduszka. :)
W książce występują również rozbudowane opisy miasta - głównie Warszawy, ale też Paryża, które magicznie nas tam przenoszą jednocześnie napawając ochotą do podróży! Sama treść lektury również jest genialna i wciągająca. Rozdział z pożegnaniem głównych bohaterów emocjonalnie mnie rozbił (chyba zbytnio sympatyzowałam z Wokulskim).
Od początku do końca zachwycałam się poetyckim stylem i językiem Prusa. Must read dla każdego polaka!

Arcydzieło. Nie wiem czy miałam okazję poznać tak skomplikowaną i jednoczeście tak dobrze napisaną postać jak Stanisław Wokulski. Jego dusza romantyka i umysł pozytywisty tworzą wieczny konflikt, dzięki czemu każde zagłębienie się w myśli bohatera jest niezwykłe. Każdy bohater poza Wokulskim jest równie dobrze napisany i autentyczny, tak samo jak relacje między nimi....