Bardzo przyjemnie czytało się tę książkę.
Choć chyba za krótki odstęp miałam między nią a "złodziejką mężów" o Marii Curie. Bardzo dużo powtórzeń i tak samo napisanych historii, jakby autorzy tych książek napisali je razem, przy kawie.

Radowa księżniczka zawiera więcej szczegółów dotyczących Ireny i więcej opisów chemicznych, ale podobnie dużo domysłów, jak np. historia między Ireną a panią Lisą Meitner. Pani rywalizowały - z pięć razy autor zdążył to powtórzyć, nim wyjaśnił, że żadna z nich o tej rywalizacji nie wiedziała. :D No błagam...

Gdyby książkę trochę skorygować, przepuścić przez jakieś dobre sito wydawnicze, byłaby warta o wiele więcej.
Ale i tak zostawiam ocenę na 7, bo miło i lekko się ją czyta.
No i dlatego, że warto pamiętać o Irenie, o jej siostrze, o jej mężu, także wybitnym.

Niestety o dzieciach Ireny także i tutaj pan autor zapomniał. Szkoda.
Przy Marii i Piotrze jakoś reszta rodziny umyka w odmętach historii. A wszyscy warci są naszej pamięci.

Córka, Helene jest słynnym fizykiem jądrowym, a jej syn jest słynnym astrofizykiem.
Syn Ireny, Pierre został wybitnym biochemikiem, a jego synowie są równie zdolni, jeden jest neurobiologiem, drugi biochemikiem.
Ale tego już niestety w tej książce nie znajdziemy.

Bardzo przyjemnie czytało się tę książkę.
Choć chyba za krótki odstęp miałam między nią a "złodziejką mężów" o Marii Curie. Bardzo dużo powtórzeń i tak samo napisanych historii, jakby autorzy tych książek napisali je razem, przy kawie.

Radowa księżniczka zawiera więcej szczegółów dotyczących Ireny i więcej opisów chemicznych, ale podobnie dużo domysłów, jak np. historia...