Zapraszam do posłuchania na YouTube (ok 4 min):
https://www.youtube.com/watch?v=wiAXtrdX298

Lub do przeczytania:
https://pandunia.pl/?p=900

Zapraszam do posłuchania na YouTube (ok 4 min):
https://www.youtube.com/watch?v=wiAXtrdX298

Lub do przeczytania:
https://pandunia.pl/?p=900

Wywód zawarty w niniejszej książce składa się z trzech elementów: doprecyzowania zagadnień omawianych w "Samolubnym genie", polemiki z innymi autorami zajmującymi się podobną tematyką oraz rozważań ściśle dotyczących tytułowego problemu. Części te przeplatają się ze sobą tworząc całościowy obraz koncepcji fenotypu rozszerzonego.

Wywód zawarty w niniejszej książce składa się z trzech elementów: doprecyzowania zagadnień omawianych w "Samolubnym genie", polemiki z innymi autorami zajmującymi się podobną tematyką oraz rozważań ściśle dotyczących tytułowego problemu. Części te przeplatają się ze sobą tworząc całościowy obraz koncepcji fenotypu rozszerzonego.

Skoro sam autor napisał: "Możecie nie czytać żadnej innej mojej książki, ale tę przeczytajcie koniecznie", to nie pozostało nic innego jak tylko się zastosować ;-) Zrobiłam to zresztą z przyjemnością, bo Dawkinsa i jego opowieści o przyrodzie i ewolucji po prostu uwielbiam.
Niewątpliwie jest to książka nieco trudniejsza od pozostałych: pierwszych dziesięć rozdziałów to w zasadzie polemika z krytykami Samolubnego genu, czyli pierwszej książki Dawkinsa, w której rozpropagował nowatorskie spojrzenie na ewolucję z punktu widzenia pojedynczego genu. Jeżeli kogoś znudzi ta część (lub nie czytał poprzedniej książki) - to warto od razu sięgnąć do czterech ostatnich rozdziałów, w których autor zawarł tytułową, a 20 lat temu rewolucyjną, hipotezę, zgodnie z którą efekt działania genów (fenotyp),nie ogranicza się wyłącznie do organizmu, który one ukształtowały, ale także przekształcane środowisko (np. pajęczynę, tamę zbudowaną przez bobry, mrowisko, termitierę itd.).
Dawkins idzie jeszcze dalej - może bowiem, to nie dany organizm i kształtujące go geny, ale np. bytujące na nim pasożyty i ich geny decydują o tym, jak układa się los poszczególnych istot. Jeżeli pasożyt jest w stanie zmusić pszczołę, aby wpadła do wody, albo mysz - aby wlazła w łapy kota, to nasze pojmowanie bytu ulega istotnemu przeobrażeniu.
Fascynujące pytania, fascynujące badania i fascynujący świat nieskończonego poszukiwania odpowiedzi!

Skoro sam autor napisał: "Możecie nie czytać żadnej innej mojej książki, ale tę przeczytajcie koniecznie", to nie pozostało nic innego jak tylko się zastosować ;-) Zrobiłam to zresztą z przyjemnością, bo Dawkinsa i jego opowieści o przyrodzie i ewolucji po prostu uwielbiam.
Niewątpliwie jest to książka nieco trudniejsza od pozostałych: pierwszych dziesięć rozdziałów to w...

Warto przeczytać zaraz po Samolubnym genie Dawkinsa. Świetne uzupełnienie wiedzy.

Warto przeczytać zaraz po Samolubnym genie Dawkinsa. Świetne uzupełnienie wiedzy.

Wiem że wielu czytelnikom się narażę ale powiem głośno;"król jest nagi !" Dawkins jest PRZEREKLAMOWANY jako popularyzator wiedzy.Pisze trudnym, technicznym językiem do którego musiałem się zmuszać. Dla mnie nie ma lepszego gawędziarza ewolucyjnego niż nasz Marcin Ryszkiewicz którego książki polecam wszystkim.

Wiem że wielu czytelnikom się narażę ale powiem głośno;"król jest nagi !" Dawkins jest PRZEREKLAMOWANY jako popularyzator wiedzy.Pisze trudnym, technicznym językiem do którego musiałem się zmuszać. Dla mnie nie ma lepszego gawędziarza ewolucyjnego niż nasz Marcin Ryszkiewicz którego książki polecam wszystkim.

Znam większość książek Dawkinsa, nieśmiało nazywam się nawet jego fanem - ale tym razem się zawiodłem. "Fenotyp Rozszerzony" to, zdaje się, najsłabsze z jego dzieł.

Przede wszystkim - trudne. Próbowałem podejść do tej książki kilka lat temu, skapitulowałem. Tym razem, jako że jestem bardziej obyty w temacie, dałem radę przeczytać, ale absolutnie nie polecam tym, którzy nie rozróżniają homozygoty od heterozygoty albo nie wiedzą, co to jest mejoza czy też allel. Czytanie "Fenotypu Rozszerzonego" powinno być bezwzględnie poprzedzone "Samolubnym Genem", ale nawet ci, którzy poprzednią książkę autora czytali, niekoniecznie muszą po tę sięgać.

Po drugie bowiem - jest książka... niepotrzebna. W zasadzie "Fenotyp rozszerzony" to jeden wielki zbiór przypisów do "Samolubnego Genu". Większość książki dodatkowe wyjaśnienia, przedstawienie dowodów na tezy z "Samolubnego Genu", agitowanie na rzecz tych tez poprzez pokazywanie tej czy innej sprawy w nowym świetle czy polemika z oponentami. Naprawdę, niewiele tu rzeczy nowych, a rzekome "serce" książki (czyli rozdziały 11-13) i tak mamy ładnie streszczone w ostatnim rozdziale "Samolubnego Genu".

I po trzecie - nudna. Brak tu gawędziarskiego zacięcia, które tak lubię u Dawkinsa, dużo mniej obrazowych przykładów, za to dużo teorii albo wnikania w nużące szczegóły. Szczytem wszystkiego był cały rozdział tłumaczący dlaczego autor unika wyrazu "dostosowanie", wchodzi w pięć znaczeń tego słowa i wskazuje który z jego kolegów po fachu i kiedy te znaczenia myli. Wymęczyły mnie też dwa rozdziały o genach-złoczyńcach (może dlatego, że są trudne),reszta raczej jest znośna na pograniczu z "dobra" - ale nie ma nawet co równać tego do Dawkinsa w pełnej formie.

5 gwiazdek może nawet troszkę na wyrost. Polecam tylko specjalistom dokładnie wiedzącym po co sięgają (bo pomimo wszystkich wad przyznać trzeba, że książka jest fachowa i bogata w opisy zjawiska ewolucji opartej na koncepcji samolubnego genu),ewentualnie tym, którzy już całego Dawkinsa mają w małym paluszku i są na głodzie - ale nie jestem w stanie Wam zagwarantować, że ta książka zadowoli.

Znam większość książek Dawkinsa, nieśmiało nazywam się nawet jego fanem - ale tym razem się zawiodłem. "Fenotyp Rozszerzony" to, zdaje się, najsłabsze z jego dzieł.

Przede wszystkim - trudne. Próbowałem podejść do tej książki kilka lat temu, skapitulowałem. Tym razem, jako że jestem bardziej obyty w temacie, dałem radę przeczytać, ale absolutnie nie polecam tym, którzy...

Bardzo rozszerzająca horyzonty pozycja, która nie jest kontynuacją "Samolubnego genu", lecz rozwinięciem i omówieniem pewnych jego aspektów (raczej dyskusją z jego oponentami),trochę cięższym od niego w lekturze. Książka warta zarówno tej dumnej nazwy, jak i przeczytania.

Bardzo rozszerzająca horyzonty pozycja, która nie jest kontynuacją "Samolubnego genu", lecz rozwinięciem i omówieniem pewnych jego aspektów (raczej dyskusją z jego oponentami),trochę cięższym od niego w lekturze. Książka warta zarówno tej dumnej nazwy, jak i przeczytania.

Pierwsze rozdziały nieco ciężkie dla mnie do przebrnięcia, ze względu na krytykę autora wobec wielu teorii i twierdzeń. Natomiast w rozdziałach od połowy książka staje się naprawdę ciekawa. Wydanie z 2003 roku zawiera kilka denerwujących literówek. Poza tym, warte przeczytania dla zainteresowanych tą tematyką. Można z tej książki wiele wynieść.

Pierwsze rozdziały nieco ciężkie dla mnie do przebrnięcia, ze względu na krytykę autora wobec wielu teorii i twierdzeń. Natomiast w rozdziałach od połowy książka staje się naprawdę ciekawa. Wydanie z 2003 roku zawiera kilka denerwujących literówek. Poza tym, warte przeczytania dla zainteresowanych tą tematyką. Można z tej książki wiele wynieść.

Równie rewelacyjna co "Samolubny gen" i w zamyśle będąca jego kontynuacją, ale napisana już trudniejszym, bardziej specjalistycznym językiem i mogąca być dość trudna w odbiorze dla słabo oczytanego w (nie tyle w Dawkinsie, co w tematyce ewolucyjnej i ekologicznej) temacie czytelnika. Zdecydowanie nie jako pierwsza pozycja do przeczytania z obfitej twórczości Dawkinsa, ale jedna z najważniejszych.

Równie rewelacyjna co "Samolubny gen" i w zamyśle będąca jego kontynuacją, ale napisana już trudniejszym, bardziej specjalistycznym językiem i mogąca być dość trudna w odbiorze dla słabo oczytanego w (nie tyle w Dawkinsie, co w tematyce ewolucyjnej i ekologicznej) temacie czytelnika. Zdecydowanie nie jako pierwsza pozycja do przeczytania z obfitej twórczości Dawkinsa, ale...

W zasadzie większość tego co było w samolubnym genie tylko z bardziej specjalistycznym językiem. Niemniej przy odrobinie skupienia wszystko jest zrozumiałe, tak więc w sumie warto.

W zasadzie większość tego co było w samolubnym genie tylko z bardziej specjalistycznym językiem. Niemniej przy odrobinie skupienia wszystko jest zrozumiałe, tak więc w sumie warto.