"Głos naszego cienia" to drugie moje spotkanie z Jonatanem Carrollem. Po pierwszym przy "Krainie Chichów" zapajałam chęcią poznania większej ilości książek tego autora, do tego stopnia, że dwie pojawiły się na mojej półce. Wybór tych lektur padł chyba przypadkowo, wybierałam co ciekawsze tytuły, a wiadomo, parafrazując znane powiedzenie nie ocenia się książki po tytule, więc zabrałam się do czytania.

"Głos naszego cienia" to tytuł opowiadania, napisanego przez głównego bohatera i za razem narratora Josepha Lennoxa. W pierwszej części książki poznajemy Josepha i jego brata Rossa w latach dzieciństwa. Ross był tym co pochłaniał całą uwagę matki, istny diabeł w skórze dziecka, gdy tylko dorósł do nastoletnich lat stał się zwykłym chuliganem. Często dręczył młodszego brata, Josepha wraz ze swym przyjacielem, Bobbym. W wyniku nieszczęśliwego wypadku rodzina Lennoxów została rozbita, a "Głos naszego cienia" napisany. Ta część kończy się wyjazdem do Wiednia i poznaniem niezwykłego małżeństwa Tate, Indii i Paula. Do tej pory wszystko toczy się normalnym torem, nic czytelnika nie zaskakuje, historia, jak każda inna bez drugiego sedna, choć pojawia się parę wartych zapisania cytatów. Następuje załamanie i wchodzi magia, niezrozumiałe wydarzenia, zdrada, śmierć przyjaciela i zagadka. Od tego momentu książka nie chce nam wyjść z dłoni.

Joe Lennox jest nudziarzem. Zwykłym nudziarzem, a jednak Carroll opatrzył go czymś, za co czytelnik go lubi. Fart? Nudziarz z fartem - to już brzmi lepiej, ale to chyba nie to. Jest szablonowy, ale to co w okół niego się dzieje nie. India i Paul nadają mu wyrazu, jako jego przyjaciele i to chyba przez nich nie porzuciłam tej książki po 50 stronach. Na prawdę nie lubię fajtłap. Drażnią mnie swoją nieporadnością, tym jak bardzo są nijacy, a jednak książkę doczytałam i nawet uważam ją za dobrą. Jak to się stało? Został zuniwersalizowany, jego historia i życie. Dopasowujemy do tego co znamy, do osób, które są dla nas rzeczywiste.

Ta książka to opowieść o przeszłości, która zawsze do nas wróci, ba! Nawet nigdy nas nie opuści. Zakończenie dobre, nierealistyczne, zaskakujące. Nigdy nie uciekniemy. Po prostu.

"Głos naszego cienia" to drugie moje spotkanie z Jonatanem Carrollem. Po pierwszym przy "Krainie Chichów" zapajałam chęcią poznania większej ilości książek tego autora, do tego stopnia, że dwie pojawiły się na mojej półce. Wybór tych lektur padł chyba przypadkowo, wybierałam co ciekawsze tytuły, a wiadomo, parafrazując znane powiedzenie nie ocenia się książki po tytule,...