"Wciąż pamiętam ów świt, gdy ojciec po raz pierwszy wziął mnie ze sobą w miejsce zwane Cmentarzem Zapomnianych Książek. Szliśmy ulicami Barcelony (...). - Danielu, to, co dzisiaj zobaczysz, masz zachować wyłącznie dla siebie - ostrzegł mnie ojciec. - Nikomu ani słowa. Nikomu. Nawet twojemu przyjacielowi Tomasowi. - Nawet mamie? - spytałem cichutko. Ojciec westchnął, ukryty za tym swoim smutnym uśmiechem, który jak cień towarzyszył mu nieodłącznie przez całe życie. - Nie, oczywiście, że nie - odparł, spuszczając głowę. - Przed nią nie mamy tajemnic. Mamie możesz mówić wszystko".
Powszechnie znana jest prawda, że aby zacząć czytać książkę, musi ona nas uwieść pierwszą stroną. Niektórzy radykaliści mówią nawet
o pierwszym zdaniu. Ja nie jestem tak wymagająca, mnie musi zainteresować pierwsza strona. Gdy przeczytałam więc pierwszy dialog o "Cmentarzu Zapomnianych Książek" (z chęcią byłabym grabarzem, stróżem, dozorcą, kimkolwiek! w takim miejscu) i oczywistość tego, że przed mamą nie ma się tajemnic, już byłam oczarowana i z chęcią kontynuowałam romans z Cieniem wiatru. Romans, jak to romans, pełen jest namiętności, wzlotów, "achów", niecierpliwości, zdenerwowania, czasem krzyków, odrzucenia i z powrotem namiętności, wzlotów... Zanim przejdę do rzeczonych namiętności, opiszę pokrótce fabułę, w końcu ona jest w książce najważniejsza.

całość recenzji na stronie: http://miedzypolkami.blogspot.com/2012/12/przeszosc-czajaca-sie-w-zaukach-ulic.html

"Wciąż pamiętam ów świt, gdy ojciec po raz pierwszy wziął mnie ze sobą w miejsce zwane Cmentarzem Zapomnianych Książek. Szliśmy ulicami Barcelony (...). - Danielu, to, co dzisiaj zobaczysz, masz zachować wyłącznie dla siebie - ostrzegł mnie ojciec. - Nikomu ani słowa. Nikomu. Nawet twojemu przyjacielowi Tomasowi. - Nawet mamie? - spytałem cichutko. Ojciec westchnął, ukryty...