Kiedy widzę zupełnie mi obcą książkę w bibliotece lub księgarni, pierwszą rzeczą, na jaką zwracam uwagę jest tytuł. Drugą okładka (niestety, to te dwa czynniki zazwyczaj przyciągają moją uwagę. Jestem szczera ze sobą i z wami). Trzecią jest opis z tyłu okładki. I w tym przypadku uznaję to za błąd. Pierwsze ważne ostrzeżenie – nie czytajcie go, przynajmniej jeśli chodzi o „Pierwsze prawo magii”. Wydawca raczył tam podać parę informacji, które dla mnie mogły być sporą niespodzianką i podniosłyby poziom, a niestety nie były.
Dawno dawno temu, Westland oddzielono od Midlandów i D’Haary nieprzekraczalną granicą zaświatów, tym samym oddzielając zadowolonych z tego Westlandczyków od magii. Granica jednak po długim czasie zaczyna zanikać. Młody Richard, leśny przewodnik, jak się określa, pewnego dnia spotyka w lesie ściganą przez czterech zabójców kobietę o imieniu Kahlan. Twierdzi ona, że przybyła z Midlandów i przekroczyła granicę. Kobieta poszukuje czarodzieja, który może jej pomóc w pokonaniu Rahla Posępnego, żądnego zemsty władcy D’Haary. Pragnie on zdobyć trzy szkatuły Ordena, które dadzą mu absolutną władzę nad światem. Richard postanawia jej pomóc i w związku z tym zostanie wplątany w tą przygodę bardziej, niż mógł się spodziewać. Wraz z czarodziejem, którego wkrótce odnajdą, Kahlan, skrywającą wielką tajemnicę i starym przyjacielem Richarda, strażnikiem granicy musi przedostać się do Midlandów, odnaleźć ostatnią ze szkatuł i ukryć ją do pierwszego dnia zimy. I w międzyczasie wymyśleć, jak tego wszystkiego dokonać.
Było tu wiele zwrotów akcji i niespodzianek, które jednak mnie nie zdziwiły. Nie tylko dzięki wydawcy i jego spoilerom na okładce. O ile rozwiązanie całego problemu było całkiem dobrze i pomysłowo napisane, o tyle sprawy powiedziane w nim później, choć miały mnie zaskoczyć i wzbudzić wielkie emocje, niestety nie do końca wyszło. Ten motyw powtarza się u tak wielu autorów, tyle razy go wykorzystywali, że już nie tylko przestał być dla mnie nieprzewidywalny, ale wręcz zaczął mnie z lekka nudzić.
Poza tym jednak było bardzo emocjonalnie, szczególnie przez ostatnie 150 stron, kiedy przeżywałam skrajną rozpacz i zjadłam całe opakowanie sezamków (co oczywiście w niczym mi nie pomogło). Cudem jest to, że nie miałam w nocy koszmarów, choć dotąd wzdrygam się myślę o tym, co tam się działo. Jeśli jesteś bardzo, bardzo wrażliwy, lepiej zostaw tą książkę. Te 150 stron było nieco drastyczne. Przynajmniej dla mnie.
Mam nadzieję, że Terry Goodkind dopiero się rozkręca i następne części będą jeszcze lepsze. Czekam na nie, by dowiedzieć się, jakie są kolejne prawa magii. Pierwsze mnie zachwyciło.

Więcej recenzji na moim blogu: https://fantastyczne.blogspot.com/

Kiedy widzę zupełnie mi obcą książkę w bibliotece lub księgarni, pierwszą rzeczą, na jaką zwracam uwagę jest tytuł. Drugą okładka (niestety, to te dwa czynniki zazwyczaj przyciągają moją uwagę. Jestem szczera ze sobą i z wami). Trzecią jest opis z tyłu okładki. I w tym przypadku uznaję to za błąd. Pierwsze ważne ostrzeżenie – nie czytajcie go, przynajmniej jeśli chodzi o...