Nie przepadam za książkami kulinarnymi. Odnoszę wrażenie, że znaczna większość pisana jest za zasadzie "nie mam nic ciekawego do powiedzenia więc machnę książkę z jakimiś przepisami i drobię pod nią ideologię, żeby hajs się zgadzał". Owocuje to pseudonaukowym bełkotem np. na temat jedzenia które rzekomo odkwasza organizm, mimo, że taka przypadłość tak naprawdę nie istnieje, jedzeniu które detoksykuje i odrobacza mimo, że detoksykacją zajmują się nerki i wątroba, a o kwestii odrobaczania nawet mi się nie chce pisać bo szkoda klawiatury. Poza tym w dobie internetu naprawdę łatwo jest znaleźć mnóstwo ciekawych i inspirujących przepisów więc nie widzę większego sensu kupowania tego typu pozycji. Co mnie więc podkusiło do zakupu owej książki?
Od pewnego czasu mocno interesuję się mikroorganizmami zamieszkującymi nasze ciało oraz ich wpływem na nasze zdrowie, a co za tym idzie "żywym" jedzeniem czyli takim które zostało poddane fermentacji. Zaowocowało to kupnem książki "Sztuka fermentacji". Tyle pasji i zaangażowania próżno szukać w innych tego typu pozycjach. Lektura mi się na tyle mocno spodobała (co prawda jeszcze jej nie skończyłam, ale mam tendencje do czytania wielu książek jednocześnie, "na raty"), że postanowiłam kupić drugą książkę którą popełnił Sandor Ellix Katz czyli właśnie "Dziką fermentację".

Pozycja ta ma całkiem konkretną bibliografię i nie głosi herezji za co należy się duży plus bo w obecnych czasach to rzadkość. Znajdziemy tam informacje co produkty poddane procesowi fermentacji robią dobrego dla naszego zdrowia beż jednoczesnego nadawaniu im magicznych właściwości. Autor pisze również o ryzyku jakie się wiąże z jedzeniem przez ludzi głównie "jałowego" pożywienia i takiego o małej różnorodności dobrych kultur bakterii oraz grzybów z produkcji masowej. Dlatego, między innymi, autor zachęca do fermentacji "dzikiej", czyli takiej która wykorzystuje bakterie obecne na produktach które chcemy sfermentować i powietrzu. Przepisy w książce mają być jedynie inspiracją do robienia własnych eksperymentów, pozwalają nam się oswoić z tym procesem i ułatwiają wyjście ze schematycznego myślenia "jak kiszone to tylko ogórki i kapusta".
Czuć tu pasję autora i miłość do tego co robi.

Nie przepadam za książkami kulinarnymi. Odnoszę wrażenie, że znaczna większość pisana jest za zasadzie "nie mam nic ciekawego do powiedzenia więc machnę książkę z jakimiś przepisami i drobię pod nią ideologię, żeby hajs się zgadzał". Owocuje to pseudonaukowym bełkotem np. na temat jedzenia które rzekomo odkwasza organizm, mimo, że taka przypadłość tak naprawdę nie istnieje,...