„Niebo”, w przeciwieństwo do wielu publikacji tego typu, nie epatuje wizją piekła lecz istotnie skupia się na wizji domu Ojca, do którego wierzący udadzą się po śmierci. Anonimowa autorka optymistycznie choć dość chaotycznie rozpisuje się na temat życia wiecznego i nieopisanego szczęścia, jakiego dozna człowiecza dusza, gdy połączy się ze swoim Stworzycielem. W efekcie miałam wrażenie, że w książce tak naprawdę zawartych jest tylko kilka myśli, które są w kółko powtarzane i dla niepoznaki ubierane w nieco inne słowa. O ile bardzo interesowały mnie treści różnorakich objawień i żywoty świętych, o tyle cytowanie fragmentów „Boskiej komedii” Dantego jako swoistego uzasadnienia punktu widzenia piszącej marszczyło mi czoło. Myślę, że „Niebo” nie będzie dobrą lekturą dla osób, które mają mnóstwo pytań i wątpliwości. I uważam, że tylko ludzie naprawdę głębokiej wiary będą w stanie pogodzić się z jego główną myślą, że trzeba z radością czekać na śmierć, bo to ona będzie początkiem naszego prawdziwego życia. Przyjmuję taką postawę do wiadomości, jednak przede mną wciąż długa droga.

„Niebo”, w przeciwieństwo do wielu publikacji tego typu, nie epatuje wizją piekła lecz istotnie skupia się na wizji domu Ojca, do którego wierzący udadzą się po śmierci. Anonimowa autorka optymistycznie choć dość chaotycznie rozpisuje się na temat życia wiecznego i nieopisanego szczęścia, jakiego dozna człowiecza dusza, gdy połączy się ze swoim Stworzycielem. W efekcie...