Ciekaw byłem, jak Ursula Poznanski poradzi sobie z kontynuacją całkiem niezłego „Polowania”. Okazało się, że jest lepiej niż się spodziewałem, a w każdym razie mnie „Głosy” podobały się jeszcze bardziej.
Od porównań jednak nie sposób uciec.
Autorka ponownie pokazała, że ma pomysł na swoje powieści. Wprawdzie zbrodnia w szpitalu psychiatrycznym nie jest czymś szczególnie oryginalnym w powieści kryminalnej, ale sposób zbudowania fabuły, a zwłaszcza zupełnie niespodziewanie wyjaśnienie zagadkowych morderstw zasługuje na uznanie.
Pani Poznanski udowodniła, że nie jest niewolnicą jakiejś konkretnej konwencji i napisała książkę o zupełnie innym charakterze (tam seryjny morderca, tu kolejne zabójstwa w zamkniętej mikrospołeczności).
Wątek Beatrice i Florina w tej części niespecjalnie przypadł mi do gustu, ale w każdym razie rozwija się i ma znaczący wpływ na to co dzieje się w warstwie kryminalnej.
Niestety, również podczas lektury „Głosów” nie odczułem praktycznie żadnych emocji, więc czegoś tu jednak brakuje. Wprawdzie książkę czyta się znakomicie, ale przypomina to oglądanie meczu piłkarskiego czy koncertu rockowego w TV. Chyba każdy się zgodzi, że w kategoriach emocji te same widowiska na żywo to jednak zupełnie coś innego.
Jeśli Ursuli Poznanski uda się tchnąć klimat w swoje kolejne powieści, to z radością powitam ją w swojej prywatnej pierwszej lidze. Na razie pisze bardzo zgrabne czytadełka.

Ciekaw byłem, jak Ursula Poznanski poradzi sobie z kontynuacją całkiem niezłego „Polowania”. Okazało się, że jest lepiej niż się spodziewałem, a w każdym razie mnie „Głosy” podobały się jeszcze bardziej.
Od porównań jednak nie sposób uciec.
Autorka ponownie pokazała, że ma pomysł na swoje powieści. Wprawdzie zbrodnia w szpitalu psychiatrycznym nie jest czymś szczególnie...