"Jeźdźca Miedzianego" przeczytałam mniej-więcej rok temu w wakacje. Zakochana w tej książce ze smutkiem zamknęłam ją i odłożyłam na półkę. Dopiero parę miesięcy później, ku mojemu zdziwieniu i olbrzymiej radości, dowiedziałam się, że nie na zawsze rozstałam się z Tanią i Szurą. Jednakże czas na przeczytanie kolejnej części- "Tatiana i Aleksander"- znalazłam dopiero na przestrzeni minionego miesiąca.
Książka nie wciągnęła mnie od początku, aczkolwiek z każdą stroną, nowi bohaterowie zdobywali moją sympatię. Chyba najbardziej polubiłam zwariowaną Viki, która w swoim roztargnieniu, uwielbianiu mężczyzn oraz pełni beztroskości nadawała nuty optymizmu w świecie otaczającym Tatianę na wyspie Ellis. Bardzo pozytywna postać.
Losy Aleksandra kojarzą mi się tylko z krwią, błotem, głodem, brudem i deszczem. Simons w bardzo dobry sposób potrafiła opisać wojenne realia żołnierzy zdanych tylko na siebie i.. ilość naboi znajdujących się w broni zawieszonej na ramieniu.
Książkę czytało mi się bardzo przyjemnie, aczkolwiek z racji tego, że jestem bardzo niecierpliwą osobą koszmaaaarem było wyczekiwanie spotkania tytułowych bohaterów. Ponad 400 stron budowania nowych historii, zawiłych losów Aleksandra, odchodzenia od zmysłów Tatiaszy.. Ale mimo wszystko, druga część powieści urzekła mnie prawie tak samo jak pierwsza.
Piękno i czułość sama w sobie. Rewelacyjna i na pewno do niej kiedyś wrócę.

"Jeźdźca Miedzianego" przeczytałam mniej-więcej rok temu w wakacje. Zakochana w tej książce ze smutkiem zamknęłam ją i odłożyłam na półkę. Dopiero parę miesięcy później, ku mojemu zdziwieniu i olbrzymiej radości, dowiedziałam się, że nie na zawsze rozstałam się z Tanią i Szurą. Jednakże czas na przeczytanie kolejnej części- "Tatiana i Aleksander"- znalazłam dopiero na...