Obszerna, bo ponad pięciuset stronicowa narracja, kreśląca bajkowy portret rozdartej kulturowo, obyczajowo i przede wszystkim politycznie Turcji z perspektywy wrażliwego poety Ka, odwiedzającego ojczysty kraj po latach życia na emigracji.

Powieść bardzo polityczna, przywodząca na myśl baśniową wersję reportaży Szabłowskiego. Autor w mistrzowski sposób przestawił niebezpieczny, schizofreniczny dysonans Turcji, groźnie chyboczącej nad przepaścią wojny domowej. Z jednej strony mamy oficjalne, demokratycznie wybrane władze w Ankarze, za wszelką cenę chroniące laickości kraju, z drugiej zaś radykalny opór religijny, wyrastający na żyznym podłożu biedy, strachu i braku perspektyw. A zza linii frontu wyłaniają się zwykli, szarzy ludzie, żyjący nadzieją na spokojne, lepsze jutro, bez zbędnego przelewu krwi.

Dysputy religijno-filozoficzne („Tylko niewierzący, którzy nigdy nie czuli bólu, myślą, że ludzkie cierpienie jest daremne (…). Niewierzący, którzy zaczynają choć trochę cierpieć, nie potrafią wytrwać długo bez Boga. I w końcu zaczynają wierzyć.”) stanowią główną oś fabuły, wokół której krążą pozostałe wątki, w tym również namiętny romans głównego bohatera, stający się przyczyną jego późniejszych rozterek, udręk, a poniekąd także śmierci. Ka nie potrafi być szczęśliwy. Z premedytacją zaprzepaszcza szansę na beztroskie życie we Frankfurcie u boku ukochanej kobiety. Przewracając kolejne karty powieści poznajemy bohatera jako kapryśnego, niezdecydowanego artystę, tak niepasującego do tureckiego ideału mężczyzny.

Jednak mimo literackiego kunsztu oraz lekkiego pióra Orhana, których w żaden sposób nie można mu odmówić, w pewnym momencie odniosłam wrażenie, że sama fabuła powieści nieco się "rozlazła", stając się powolnym i ospałym opisem włóczenia się poety po ulicach miasta. Ka krąży między bohaterami, odwiedzając ich raz po raz na popołudniowe herbatki. Wszystko odbywa się dość dziwnej atmosferze. Muszę przy tym dodać, że mimo jednoznacznych opisów i usilnych prób wytężenia wyobraźni, za nic w świecie nie mogłam ujrzeć obrazu spowitego śniegiem Karsu. Może to wina mojego "ciasno-umysłowego" postrzegania Turcji jako kraju brzoskwiń i słońca.

Niemniej jednak, jest to lektura godna polecenia.

Obszerna, bo ponad pięciuset stronicowa narracja, kreśląca bajkowy portret rozdartej kulturowo, obyczajowo i przede wszystkim politycznie Turcji z perspektywy wrażliwego poety Ka, odwiedzającego ojczysty kraj po latach życia na emigracji.

Powieść bardzo polityczna, przywodząca na myśl baśniową wersję reportaży Szabłowskiego. Autor w mistrzowski sposób przestawił...