W linii prostej to pierwsza część serii o komisarzu Dixonie i muszę przyznać, że bardzo udana. Nie jest to rozbudowany kryminał, pełen zawiłości i sprzecznych uczuć. Jednak ta prosta, krótka książka sprawiła mi sporo przyjemności podczas jej czytania. I chociaż przez niemal całą lekturę akcja toczy się w tempie typowego, nieskomplikowanego kryminału, to zakończenie było dla mnie zaskakujące i nie do przewidzenia, co jest dużym plusem całej powieści.

Kiedy ginie stary przyjaciel Nicka Dixona, ten rozpoczyna śledztwo, podczas którego dowiaduje się wielu nieprzyjemnych rzeczy na temat Jake'a. Okazuje się, że ktoś mógłby mieć doskonały motyw, by popełnić morderstwo i komisarz stara się tego dowieść. Razem z mężczyzną poznajemy kolejne sekrety, a kiedy dochodzi do drugiego zgonu, akcja nabiera tempa i czytelnik stara się w tym wszystkim połapać. I chociaż tak jak wspomniałam, książka nie jest bardzo wymagająca, to jednak rozwiązanie zagadki nie jest takie proste, jak mogłoby się wydawać. A zakończenie sprawia, że wszystko co do tej pory ułożyliśmy sobie w głowie, pęka niczym mydlana bańka i ostatni sekret Jake'a Fayter'a jest niesamowicie zaskakujący.

Musicie również wiedzieć, że jeśli oczekujecie rozbudowanego rysu psychologicznego bohaterów, to w tej pozycji tego nie znajdziecie, nawet jeśli chodzi o głównego bohatera, Dixona. Niewiele wiemy na jego temat, pojedyncze drobnostki, nic więcej. To dobry detektyw, dość ostry, czasem niemal arogancki, ale jeśli chodzi o jego życie prywatne, to zbyt wiele informacji nie dostajemy. Osobiście wcale mi to nie przeszkadzało, ponieważ odeszło to od takiego stereotypu detektywa - świetny w pracy, ale życie prywatne cholernie skomplikowane. W tym przypadku tego nie ma, bo po prostu mało co wiemy o życiu prywatnym Nicka. Podejrzewam jednak, że z czasem się to zmieni, ponieważ to dopiero pierwsza część serii.

Przystępny, prosty język i interesująca fabuła sprawiły, że W linii prostej było dla mnie naprawdę dobrą lekturą. Nie oczekiwałam niczego szczególnego, a jednak książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Wciągnęłam się na tyle, że nawet nie zwróciłam uwagi na błędy stylistyczne czy literówki, więc nawet jeśli się pojawiły, to nie tak rażące, by przeszkodzić mi w lekturze. Jak sami widzicie, same plusy, dlatego jeśli macie ochotę na lekki, krótki kryminał na jesiennie wieczory, to bez dwóch zdań polecam Wam tą pozycję. Myślę, że się nie zawiedziecie.

W linii prostej to pierwsza część serii o komisarzu Dixonie i muszę przyznać, że bardzo udana. Nie jest to rozbudowany kryminał, pełen zawiłości i sprzecznych uczuć. Jednak ta prosta, krótka książka sprawiła mi sporo przyjemności podczas jej czytania. I chociaż przez niemal całą lekturę akcja toczy się w tempie typowego, nieskomplikowanego kryminału, to zakończenie było dla...