Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"W linii prostej" nie jest kryminałem najwyższych lotów, lecz mimo to można spędzić z tą pozycją naprawdę przyjemny wieczór. Fabuła książki jest całkiem ciekawa i niezbyt przewidywalna, choć niektóre wydarzenia mogłyby być lepiej rozwinięte, a autor mógłby lepiej postarać się o wykreowanie postaci. Nick Dixon został stworzony całkiem w porządku, nie był jednych z tych irytujących głównych bohaterów, których ma się ochotę wyrzucić przez okno - co to, to nie. Komisarz to zdecydowana, pewna siebie (może czasem trochę za bardzo) osoba, która potrafi słuchać, za co go polubiłam. Bohaterowie poboczni okazali się niezbyt ciekawi i zbyt ulegli każdemu słowu Dixona, co dość mocno mnie irytowało. Bezosobowa, szara masa, której było w tej powieści stanowczo za dużo okazała się jedną z bardziej negatywnych stron książki. Damien Boyd pisze dobrze, choć już od pierwszych stron wrzuca nas na głęboką wodę, jaką są skomplikowane opisy górskich tras, sprzęt wspinaczkowy itp. - w późniejszej fazie "W linii prostej" jest już tego trochę mniej, co nie zmienia faktu, że jest to dość kłopotliwe... Pierwszy tom serii o komisarzu Dixonie nie wywarł na mnie takiego wrażenia jakbym chciała, jednak chętnie sięgnę po jego kontynuację, gdy tylko pojawi się na półkach polskich księgarni.