Nie jest to praca stricte naukowa, chociaż bogate przypisy i bibliografia wskazują na solidne opracowanie badawcze zagadnienia. Zresztą autorka jest specjalistką od starożytnego Egiptu (żeby nie użyć tego paskudnego słowa „egiptolożka”) z 20-letnim doświadczeniem, co przekłada się na wartości merytoryczne tekstu.

Fachowość autorki przekłada się na stonowaną formę wypowiedzi, dążenie do utrzymania maksymalnego obiektywizmu i powstrzymanie się od nadmiernych nadinterpretacji. Z dużą dozą pokory mówi ona o stosunkowo niewielkiej ilości źródeł historycznych, usprawiedliwiając niejako proponowane przez autorkę wyjaśnienia zachowania królowej i jej otoczenia. I co ważne: nie upiera się przy swojej wizji wydarzeń, w przypisach odwołując się do różnych opinii innych historyków i archeologów. Taki zabieg nadaje całości autentyzmu i prawdopodobieństwa, zachowując jednak cały czas pewien margines błędu.

Z drugiej strony autorka dała w tej książce wyraz swojej pasji do historii starożytnej, tworząc fascynującą opowieść, z bogatym tłem społecznym i obyczajowym antycznego Egiptu. To z kolei sprawia, że dzieje Hatszepsut czyta się jak dobrą powieść historyczną - z zakulisowymi intrygami, tajemniczymi rytuałami, ambicjami i kompleksami, walką o zdobycie i utrzymanie władzy. Świetne jest tu rozbudowane tło społeczne, ukazanie codziennego życia antycznych Egipcjan - trapionych chorobami i pasożytami, gdzie wysoka śmiertelność dzieci budziła ustawiczny niepokój w kwestiach przetrwania rodów (szczególnie odnosiło się to do władców imperium). Ciekawe jest również ukazanie podejścia Egipcjan do erotyki i seksualności, którymi przesiąknięta jest przecież egipska mitologia, a co zwykle skromnie pomija się w podręcznikach szkolnych.

Podsumowując: to dobrze napisana książka, nie tylko dla pasjonatów starożytności. Warto ją przeczytać choćby po to, żeby zweryfikować pewne utarte skojarzenia dotyczące starożytnego Egiptu (że ta cywilizacja to tylko piramidy i Kleopatra). A także żeby przekonać się, że naprawdę trudno jest całkowicie wymazać przeszłość - choćby nawet podjęło się bardzo kosztowne, czaso- i pracochłonne działania. Następca Hatszepsut starał się zatrzeć wszelkie ślady po Hatszepsut-królowej. Kazał rozbijać w drobny mak jej posągi, skuwać płaskorzeźby oraz kartusze z jej imieniem. A przecież oto ponad 3.000 lat później czytelnik dostaje na kartach powieści Hatszepsut jak żywą - i odkrywa na nowo czas i okoliczności, gdy dane jej było władać egipskim imperium...

Nie jest to praca stricte naukowa, chociaż bogate przypisy i bibliografia wskazują na solidne opracowanie badawcze zagadnienia. Zresztą autorka jest specjalistką od starożytnego Egiptu (żeby nie użyć tego paskudnego słowa „egiptolożka”) z 20-letnim doświadczeniem, co przekłada się na wartości merytoryczne tekstu.

Fachowość autorki przekłada się na stonowaną formę...